Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫӗре (тĕпĕ: ҫӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Юланутҫӑ, урине йӗнер урлӑ ывӑтса, ҫӗре анса тӑчӗ.
Всадник перенес ногу через седло, спешился.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Чӗрӗп хӑвӑрт пуҫне пытарать, урисене пуҫтарса чикет те пӗр хушӑ, шӑртне тӑратса, ҫӑмха пек хутланса выртать, унтан майӗпен тӳрленсе, урисене сивӗ ҫӗре перӗнтерет, хӗвелҫаврӑнӑш тунисене ҫапӑнса, ҫӗрсе кайнӑ йытпыршин типӗ тусанне хӑй айне туса, шуса пыракан кӑвак чӑмӑркка пек пӗлтӗртетсе каять.
А еж стремительно прячет голову, втягивает ножки и с минуту лежит нащетинившимся клубком, потом медленно распрямляется, касается ногами холодной земли и катится скользящим серым комом, натыкаясь на подсолнечные будылья, приминая сухой прах сопревшей повители.

Казаксем ҫурри яхӑн Донец леш енче ҫӳреҫҫӗ, кунта юлнисем — урса кайрӗҫ, хӑйсен ури айӗнчи ҫӗре кӑшлаҫҫӗ…
Половина казаков за Донцом, а какие тут остались остервились, землю под собой грызут…

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫӗре кӗрес килет, Натали, тет…
В землю хочу, Натальюшка…

Унтан, ывӑлне ҫӗре чикнӗ масар тӗмески ҫинче тӑм типсе хытӑрканӑ хыҫҫӑн, вӑл, ватӑлса кайнӑскер, амӑшӗн лӑпланма пӗлми хуйхи-суйхине пула кӗлеткипе кукӑрӑлса пӗкӗрӗлнӗскер, чиркӗве ҫӳреме, хӑйӗн «пуҫне ҫинӗ» Ванюкне е Ҫумккине асӑнса кӗлтутарма пуҫлӗ.
А потом, когда похоронят и засохнет глина на могилке, станет состарившаяся, пригнутая к земле материнским неусыпным горем, ходить в церковь, поминать своего «убиенного» Ванюшку либо Семушку.

Хур, ҫак тараватсӑр ҫӗре юлашки хут ыталанӑ пек, ҫуначӗсене сарса пӑрахнӑ, — мӑйне тӑсса выртать.
Гусь лежал, вытянув шею, распластав крылья, словно обнимал напоследок эту неласковую землю.

XLV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пулемет лартнӑ пӗр тачанка тӑвайккинчен тӗрлеттерсе хӑпарса кайрӗ те ҫавӑнтах, масар патӗнче, хӑвӑрт каялла ҫаврӑнчӗ, чупакан тата чупнӑ ҫӗртех ҫӗре лӑпчӑна-лӑпчӑна выртакан хӗрлӗармеецсен пуҫӗсем урлӑ, садсенчен вӑркӑнса тухнӑ казаксем ҫинелле пулеметпа шӑлтарма пуҫларӗ.
Одна из пулеметных тачанок поскакала было на бугор, но сейчас же, неподалеку от кладбища, круто повернула, и через головы бежавших и припадавших на бегу красноармейцев пулемет застрочил по казакам, высыпавшим из садов.

XLI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий хӑй те курчӗ: тупӑ умӗнче сарӑ кӑвак тӗтӗм ҫӑмхи сасартӑк явӑнса ҫӗкленчӗ те ҫӗре йывӑррӑн хашлтса ӳкрӗ, тӗтӗмпе кӗптеннӗ лашасем чӗввӗн пӗтӗрӗнсе илчӗҫ, унтан касса янӑ пек тӳне-тӳне кайрӗҫ; ҫынсем, ӳке-ӳке чупса, аяккалла тарчӗҫ.
Григорий видел: перед орудием вспыхнул желто-серый клуб дыма, тяжко бухнуло, и, окутанные дымом, взвиваясь на дыбы, как срезанные, повалились лошади; падая, бежали люди.

Унтан, казаксем пӗлнӗ тӑрӑх, тӑватӑ дюйм ҫурӑ калибрлӑ мортирка, хӳрипе ҫӗре сухаласа илсе, йывӑррӑн кӗрӗслетсе кайрӗ.
И четырехсполовинойдюймовая мортирка, как определили ее казаки, осадисто рявкнула, пахая хвостом землю.

Инҫетре те мар, ҫӗре кисретсе, гранатӑсем ҫурӑлаҫҫӗ.
Недалекие разрывы гранат потрясали землю.

XL // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Лашасем те, хӑлхисене ҫине-ҫинех выляткаласа, урисене ҫӗре перӗнтермесӗр тенӗ пек иле-иле пусса, шултра та ҫивӗч утӑмсемпе чупса кайрӗҫ.
Лошади — и те пошли шаговитей, подбористей, невесомо неся и переставляя ноги, деловито перепрядывая ушами.

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Гранатӑсем е хуторти урамсене пыра-пыра ӳкрӗҫ (вара тӑкӑрлӑксем тӑрӑх, хӑрушла хуйханса кайса, картасене аркатса, выльӑхсем кӗпӗртетсе чупрӗҫ, ҫынсем кӗлеткисемпе хутланса вӑркӑнса каҫрӗҫ), е, шӑн ирӗлсен чӑмакаллӑ хӑмӑр ҫӗре сирпӗтсе, кивӗ масар хыҫӗнчи ҫил арманӗсем патӗнче ҫурӑлчӗҫ.
Гранаты то ложились по хутору, — и по проулкам, в диком ужасе, ломая плетни, мчался скот, перебегали, согнувшись, люди, — то рвались за старообрядческим кладбищем, возле ветряков, на безлюдных песчаных буграх, вздымая бурую, не оттаявшую комкастую землю.

Пӗр ҫӗре хӗссе хураҫҫӗ те акӑ, эпир ҫурхи шыв-шур вӑхӑтӗнче пӗр-пӗр утрав ҫинче чыхланнӑ ҫӗленсемпе пӗрех пулатпӑр.
Собьют нас в кучу, и очутимся мы на ужачином положении, вроде как ужаки в половодье где-нибудь на островке.

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ыттисем сикӗпе пынӑ ҫӗртех, пӗр ҫӗре капланса, учӗсене каялла ҫавӑрчӗҫ.
Остальные на всем скаку, грудясь, повернули лошадей.

XXXVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫӳҫене сайратнӑ чух, хӗҫ ҫивӗчӗшӗ меллӗн вӑйкӑнса тивсен, чалӑшшӑн касӑлнӑ хулӑ аялти тунине ним хускатмасӑр ҫӗре тӳрӗ анса ӳкет, хӑйне казак хӗҫӗ уйӑрнӑ вулӑпа юнашар шӗвӗр вӗҫӗпе ҫемҫен кӑна хӑйӑр ҫине тӑрӑнать.
На рубке лозы от лихого удара падает косо срезанная хворостинка, не дрогнув, не ворохнув подставки, мягко воткнется острым концом в песок рядом со стеблем, от которого отделила ее казачья шашка.

Унтан ун патне Дарья пырса тӑрӗ, пӑр пек сивӗ, ӗнер ҫеҫ хӑйне ыталанӑ сарлака алла чиркӳре аналой тавра ҫаврӑннӑ чух хӑйсене ҫутатнӑ ӑвӑс ҫуртана тыттарӗ, — ун чух хатӗр пулать вара Петро Мелехов казак тӑван кил-ҫуртне тек нихҫан килсе курмалла мар ҫӗре ӑсанма.
А потом придет Дарья, вложит в широкие, ледяные руки, еще вчера обнимавшие ее, ту свечу, которая светила им обоим в церкви, когда они ходили вокруг аналоя, — и готов казак Петро Мелехов к проводам туда, откуда не возвращаются на побывку к родным куреням.

XXXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫан-ҫурӑмӗ шултран сиксе чӗтреме пуҫланипе Мишкӑна, ура ҫинче тытӑнса тӑраймасӑр, кӗҫ-вӗҫ ҫӗре тӗшӗрӗлсе ӳкес пек туйӑнчӗ.
Такая крупная дрожь забила Мишкино тело, что казалось — он не устоит на ногах, упадет.

XXXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӑрӑлтатса сывласа, вӑл шырлан хӗрринчи таптаса хытарнӑ юр ҫине тухрӗ те, винтовкине ҫӗре пӑрахса, аллисене ҫӗклерӗ.
Хрипя, он выбрался на утоптанную площадку возле яра, кинул под ноги себе винтовку, поднял кверху руки.

Татарски хуторӗн пехоти, — юланутлӑ казаксем тӑрӑхласа «пластунсем» тесе ят панӑскер, — пӗр ҫӗре пуҫтарӑнмалла мар тесе хытарнӑ ҫӗртенех ушкӑнӑн-ушкӑнӑн эшкерленсе тӑчӗ, пӗр-пӗрин хушшинче патронсем уйӑрчӗҫ, шӳтлекелесе илчӗҫ.
Татарская пехота, — «пластунки», как их шутя прозвали конные, несмотря на строгий приказ не сходиться, собирались толпами, делились патронами, курили, перекидывались шутками.

XXXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Коноводсем ан кӗпӗрленччӗр пӗр ҫӗре! —
Коноводы пущай в кучу не съезжаются! —

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика