Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫаврӑнса (тĕпĕ: ҫаврӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ аяккарах кайса тӑтӑм та ун хыҫҫӑн вӑрттӑн пӑхкалама тытӑнтӑм: вӑл хӑйпе калаҫаканнинчен ҫаврӑнса тӑчӗ, икӗ хутчен анасласа илчӗ.
Я отошел подальше и украдкой стал наблюдать за ней: она отвернулась от своего собеседника и зевнула два раза…

Майӑн 29-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Пирӗн тавра ытти ҫынсем кулкалани те пӑшӑлтатни ман сӑмахӑма вӑхӑтсӑр татрӗ, эпӗ ҫаврӑнса пӑхрӑм.
Хохот и шушуканье нас окружающих заставили меня обернуться и прервать мою фразу.

Майӑн 22-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Шухӑшлӑр-ха, вӑл мана тӗртрӗ те каҫару та ыйтмарӗ, ҫинчен тата, каялла ҫаврӑнса, ман ҫине лорнетпа пӑхса илчӗ…
Вообразите, толкнула меня и не извинилась, да еще обернулась и посмотрела на меня в лорнет…

Амӑшӗ ҫакӑн ҫине ҫаврӑнса та пӑхмасть, мӗншӗн тесен вӑл унӑн пулас кӗрӳшӗ мар.
Мать не обращает на это внимания, потому что он не жених.

Майӑн 21-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Ҫамрӑклӑх каллех хӑйӗн симлӗ тӑвӑлӗсемпе таврӑнасшӑн мар-и ман патӑма, е вӑл, асӑнмалӑх, юлашки хут ҫаврӑнса пӑхса, юлашки парне хӑварни ҫеҫ-и?
Уж не молодость ли с своими благотворными бурями хочет вернуться ко мне опять, или это только ее прощальный взгляд, последний подарок — на память?..

Майӑн 16-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Сӑмахне тавӑрмасӑр вӑл тепӗр еннелле ҫаврӑнса ларчӗ.
Она не отвечала и отвернулась.

Тепӗр самантранах княжна галлерейӑран амӑшӗпе тата хайхи капӑр ҫынпа пӗрле тухрӗ, Грушницкий умӗнчен иртсе кайнӑ чух вӑл хӑйне ҫав тери чаплӑ та мӑн кӑмӑллӑ тытнӑ пек турӗ, — ҫаврӑнса та пӑхмарӗ, лешӗ ун ҫине ҫунса тӑракан куҫӗсемпе пӑхнине те асӑрхамарӗ вӑл.
Через минуту она вышла из галереи с матерью и франтом, но, проходя мимо Грушницкого, приняла вид такой чинный и важный — даже не обернулась, даже не заметила его страстного взгляда.

Майӑн 11-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Ун патне вӑл вӗҫен кайӑкран ҫӑмӑлтарах чупса ҫитрӗ, пӗшкӗнчӗ, стаканне илчӗ те, вара пӳ-сине ҫав тери илемлӗн хускатса, стаканне ун аллине тыттарчӗ; унтан вӑл калама ҫук хӗрелсе кайрӗ; галлерейӑ ҫинелле ҫаврӑнса пӑхрӗ, амӑшӗ нимӗн те курманнине тавҫӑрсан, ҫав сехетрех лӑпланчӗ пулас.
Легче птички она к нему подскочила, нагнулась, подняла стакан и подала ему с телодвижением, исполненным невыразимой прелести; потом ужасно покраснела, оглянулась на галерею и, убедившись, что ее маменька ничего не видала, кажется, тотчас же успокоилась.

Ҫаврӑнса пӑхатӑп: Грушницкий!
Оборачиваюсь: Грушницкий!

Хыҫалалла ҫаврӑнса пӑхатӑп та, ҫыранран эпир аллӑ хӑлаҫа яхӑн шалалла ишсе кӗнӗ-мӗн.
Оглядываюсь — мы от берега около пятидесяти сажен.

Тамань // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Эпӗ шартах сикрӗм, ҫаврӑнса кӑна пӑхрӑм, хыҫӑмра хайхи хӗр — манӑн тинӗс хумӗсен хӗрӗ — тӑра парать.
Я вздрогнул и обернулся, — то была она, моя ундина!

Итлетӗп акӑ: кӗвви кунсерен илтӗнекенни пек мар, пӗрре вӑрӑммӑн та хурлӑхлӑн, тепре васкавлӑн та уҫӑмлӑн янӑрать, ҫаврӑнса пӑхатӑп та — таврара никам та ҫук.
Прислушиваюсь — напев старинный, то протяжный и печальный, то быстрый и живой, оглядываюсь — никого нет кругом.

— Калӑр-ха, — терӗ вӑл малалла, ман еннелле ҫаврӑнса… — ну, мӗн шутлатӑр эсир ун ҫинчен?..
— Скажите, — продолжал он, обратясь ко мне, — ну что вы об этом думаете?..

Максим Максимыч // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

— Ах, чӑнах та! — терӗ вӑл васкасарах, — мана ӗнерех каланӑччӗ-ха; анчах ӑҫта вӑл? — Эпӗ площадь еннелле ҫаврӑнса пӑхрӑм та пӗтӗм вӑйпа чупакан Максим Максимыча куртӑм…
— Ах, точно! — быстро отвечал он, — мне вчера говорили: но где же он? — Я обернулся к площади и увидел Максима Максимыча, бегущего что было мочи…

— Лакей, чемоданне салтнӑ май, ҫаврӑнса пӑхмасӑрах хӑй тӗллӗн темӗскер мӑкӑртатса илчӗ.
— Лакей, не оборачиваясь, бормотал что-то про себя, развязывая чемодан.

Эпӗ ҫаврӑнса пӑхрӑм та хама хам ӗненмерӗм; вӑл хӑйӗн урисене урайне пӑрахнӑ иккен.
Я оглянулся и увидел такое, чему сам не поверил, он оставил на полу свои ноги.

Юлашкинчен калани // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Аэродром варринче халӗ те ним чӗнмесӗр тӑракан ҫынсем каялла ҫаврӑнса пӑхрӗҫ те ҫакна асӑрхарӗҫ: носилка ҫинчи аманнӑ лётчик, ӗсӗклесе макӑрнӑ.
Люди, все еще молчаливо стоявшие среди аэродрома, обернулись и тотчас же отвернулись: раненый летчик рыдал на носилках.

8 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Ҫурри таран ҫаврӑнса илсе, винт ним хускалми ҫакӑнса тӑчӗ.
Остановившись на полуобороте, висит винт.

7 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Анчах ҫаврӑнса мар — тӳррӗн, хӑпарнӑ май аэродром еннелле ҫывхарса.
Но не кругами, нет: набирать, одновременно приближаясь к аэродрому.

Вӑл: «Оля!» тесе кӑшкӑрса ячӗ те, пурин ҫинчен те манса кайса, нимӗҫ ҫӗре ӳксе ҫунма тытӑничченех ун тавра ҫаврӑнса, ӑна юлашки ҫула ӑсатрӗ.
Он закричал: «Оля!» — позабыв обо всем, и стал вычерчивать в воздухе крутые круги, провожая немца в его последний путь.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика