Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӗҫ сăмах пирĕн базăра пур.
хӗҫ (тĕпĕ: хӗҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Фратю вара пӑлхавҫӑ тумтирне тӑхӑнать те, туллиех хӗҫ те пӑшал ҫакса тултарса, сӑн ӳкерттерет.

Тогда Фратю сфотографировался вооруженным до зубов и в одежде повстанца.

VII. Комитет // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Пусмӑрта пурӑннӑ май ваттисен ҫак сӑмахӗ вӑй илнӗ те: «Тайма пуҫа хӗҫ витмест», — теҫҫӗ.

В эпоху рабства родилась унизительная пословица: «Повинную голову меч не сечет».

XXXII. Турӑ ҫӳлте, патша инҫетре // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Юррисене кӑна итлесе пӑх: «ах» та «эх» тенине пӗрре илтес ҫук, вӗсемшӗн хӗҫ те пӑшал пултӑр.

А песни послушай: теперь уж не услышишь «ахов» да «охов», а все о ружьях да о саблях поют.

XVIII. Ганко кофейнинче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ватӑ пӑлхарсен сӑмахне асне илчӗ вӑл: «Тайма пуҫа хӗҫ витмен!» — теҫҫӗ, вара, ҫак пархатарсӑр ҫынсемпе кӗрешесрен пӑрӑнса, вӑхӑтра алӑк уҫманшӑн каҫару ыйтасшӑн пулчӗ.

Он вспомнил болгарскую пословицу: «Повинную голову меч не сечет», — и, отказавшись от борьбы с немилостивыми, решил просить у них милости.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Асанне, ак эп пысӑклансан, Васил пиччепе Георги пичче те пысӑклансан, — хӗҫ тытӑпӑр та тӗрӗкӗсене йӑлт касса ваклӑпӑр! — терӗ пӗчӗк Петӗр.

— Бабушка, когда я вырасту большой, — и брат Васил к брат Георги тоже, — мы возьмем нашу саблю и перерубим всех турок! — крикнул Петарчо.

I. Хӑна // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Давыдов склад хыҫӗнчи иккӗмӗш лаптӑк вӗҫнелле пӑхрӗ те, унта чӑнах та тытӑҫу евӗрлӗ темскерле япала пулса иртнине курах кайрӗ: Майданников, аллине тимӗр сӑнӑ тытнӑ та, ӑна хӗҫ пек ҫавӑркаласа тӑрать, ҫӳллӗ кӗлеткеллӗ Атаманчуковӗ вара хӑрах аллипе ӑна вӑкӑр сӳсменӗ патӗнчен тӗрте-тӗрте ярать, тепӗр аллине чышкӑласа чӑмӑртанӑ, ҫурӑм хыҫне тытнӑ.

Давыдов поглядел в конец второй за складом клетки и увидел, что там действительно происходит что-то похожее на драку: Майданников, словно шашку, вертел в руке железную занозу, а высокий Атаманчуков одной рукой отталкивал его от ярма, а другую, сжатую в кулак, держал за спиною.

36-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Кашнинех лаша, хӗҫ, винтовка е сунара ҫӳремелли пӑшал та пулин пулмалла.

У каждого должен быть наготове конь, имеющееся вооружение — шашка, винтовка или даже охотничье ружье.

27-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Унӑн шап-шурӑ аллисене пӗтӗмпех хӗҫ йӗннипе ҫапса сусӑрлатса пӗтернӗ.

Все ее белы рученьки ножнами побил.

5-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ҫапла, амӑшӗ куҫ умне часран часах хӗрӗ курӑнса каять, монахиня пек сӑпайлӑ хӑй е йӗнӗре выртакан хӗҫ пек.

Да, а около матери всё чаще является дочь, скромная, как монахиня или как нож в ножнах.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Гаврила чӗнмерӗ, ишрӗ те ишрӗ, йывӑррӑн сывласа, ҫаплах пӗрре улӑхакан, тепре анакан вутлӑ хӗҫ еннелле куҫне чалӑштарса пӑхса пычӗ.

Гаврила молчал, греб и, тяжело дыша, искоса смотрел туда, где все еще поднимался и опускался этот огненный меч.

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Ҫав хӑрушӑ, сенкер хӗҫ каллех тинӗс тӗпӗнчен ҫӳлелле йӑлтӑртатса хӑпарать, хӑпарать те, каҫ тӗттӗмне тепӗр хут касса, ҫӗнӗрен, анчах та халӗ ӗнтӗ тепӗр еннелле тӑсӑлса выртать.

И он опять поднялся кверху из глубин моря, этот страшный голубой меч, поднялся, сверкая, снова рассек ночь и снова лег уже в другом направлении.

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Вӗсем, хӑватлӑ ҫил-тӑвӑл вӑйӗпе тинӗс тӗпне путса, унта нумай тӑнӑ хыҫҫӑн, халӗ ӗнтӗ тинӗс ҫуратнӑ вутлӑ хӗҫ хушнипе унтан ҫӳле — тӳпере тата шыв ҫийӗнче мӗн пуррине пурне те пӑхма хӑпарнӑ пек туйӑнать…

Казалось, они долго были на дне моря, увлеченные туда могучей силой бури, и вот теперь поднялись оттуда по велению огненного меча, рожденного морем, — поднялись, чтобы посмотреть на небо и на все, что поверх воды…

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

… Кимӗ умӗнче, инҫетрен-инҫетрен, тинӗсӗн хура шывӗнчен темӗн пысӑкӑш сенкер вутлӑ хӗҫ хӑпарчӗ те ҫӗрлехи тӗттӗме ҫурмаран касрӗ, ун шӗвӗр вӗҫӗ, тӳпери пӗлӗтсем ҫумӗпе шуса иртсе, анлӑ сенкер ярӑм пек тӑсӑлса, тинӗс кӑкӑрӗ ҫине ӳкрӗ.

… Впереди лодки, далеко на горизонте, из черной воды моря поднялся огромный огненно-голубой меч, поднялся, рассек тьму ночи, скользнул своим острием по тучам в небе и лег на грудь моря широкой, голубой полосой.

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Ачашӑн ҫава та ҫава пек туйӑнмарӗ, пачах урӑхла, унӑн аллинче темӗнле асамлӑ хӗҫ, умри хаяр тӑшмана каса-каса пӑрахать пек.

Но мальчику казалось, что в руках у него уже не коса, а дивный меч-кладенец, и он сечет врагов.

31-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Санька ҫава чӑрканӑ тутӑра салтрӗ, ҫавине йӗпе курӑкпа шӑлса илчӗ, тӗксӗмленнӗ ҫава хӗвел ҫинче кӗмӗл хӗҫ пек ҫуталчӗ.

Санька размотал тряпку, протер косу мокрой травой, и, потускневшая от времени, она вспыхнула на солнце, как серебряная сабля.

20-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хулӑ хӗҫ пек шӑхӑрать.

Прут свистел, как сабля.

15-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ольга япӑх хӗр мар, ун чӗрине уссисемпе кӑтӑклаймӑн, хӑлхине хӗҫ сассипе килентереймӗн, тейӗпӗр; анчах вара урӑххи кирлӗ…

Положим, Ольга не дюжинная девушка, у которой сердце можно пощекотать усами, тронуть слух звуком сабли; но ведь тогда надо другое…

VII сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Хӗр ачасен теттисем ҫеҫ мар, машинӑсем те пур купара, пистолетсемпе шпагӑсем, Калашников автомачӗ, хӗҫ.

И не только девчоночьи, но и машинки, пистолеты, автомат Калашникова, шпаги, мечи.

Улттӑмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Анчах ҫав самантрах хӑвӑрт та пӗр харӑс икӗ хӗҫ ялтӑртатрӗҫ.

Но в тот же миг — резко и одновременно — блеснули две шашки.

XXXVIII. Боевиксен штабӗ // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Хӗҫ йӑлтӑртатрӗ.

Блеснула шашка.

XXXVIII. Боевиксен штабӗ // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех