Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

Ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫумӑр нумай йӗпетрӗ-и утта? — хӑпма пӗлмесӗр тӗпчерӗ карчӑк, крыльца ҫинчен аннӑ Дарья хыҫӗнчен утнӑ май.
Сено-то дюже дожди попортили? — назойливо выспрашивала старуха, идя следом за сходившей с крыльца Дарьей.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Валемӗн-валемӗн пуҫтарса купасене хывма та ӗлкӗреймерӗҫ — каллех шалкӑм ҫумӑр тӑкса ячӗ те каҫ пуҫласа ирхи шуҫӑмчченех кӗркуннехи пек пӗр чарӑнмасӑр шӑпӑртатса тӑчӗ.
Не успели сметать в копны снова спустился проливной дождь и шел с вечера до самой зари с осенним постоянством и настойчивостью.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Паккуссенчи утта ҫумӑр шӳтерчӗ, тепӗр ӗҫ тупӑнчӗ: паккуссене салатса пӑрахса, хӗвелпе типӗтмелле пулчӗ.
Сено в валках намочил дождь, прибавилось работы: пришлось валки растрясать, сушить на солнце.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Юр пек чалт-шурӑ пӑрлӑ ҫумӑр пӗлӗчӗ, хӗвеле лайӑх хупласа илсе, хӗвеланӑҫнелле юхса кайрӗ.
Снежно-белая градовая туча властно заслонила солнце и поплыла на запад.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл хӗрсе кайнӑ хура тӑпран вӗри варкӑшӗпе, хӗвелте выртса пӗтнӗ тем тӗрлӗ курӑкӑн ӳсӗртсе яракан шӑршисемпе сывларӗ, анчах та ҫумӑр ҫывхарни те сисӗнчӗ: Дон енчен тӑварсӑр нӳрӗ сывлӑш юхса килчӗ, чӗкеҫсем шӗвӗр юплӗ ҫуначӗсене ҫӗре перӗнтернӗпе пӗрех сывлӑша ҫурса ярӑнса ҫӳрерӗҫ тата инҫетре-инҫетре, сенкер тӳпе ытамӗнче, ҫеҫенхир ӑмӑрткайӑкӗ ҫывхарса ҫитнӗ аслатиллӗ ҫумӑртан аяккалларах вӗҫсе кайрӗ.
Он дышал жаром раскаленного чернозема, пьянящими запахами всех полегших под солнцем трав, но уже чувствовалось приближение дождя: тянуло пресной влагой от Дона, почти касаясь земли раздвоенными остриями крыльев, чертили воздух ласточки, и далеко-далеко в синем поднебесье парил, уходя от подступавшей грозы, степной подорлик.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сӑрт хыҫӗнчен аслатиллӗ ҫумӑр умӗнхи мӑнаҫлӑ чӗмсӗрлӗхре шурӑ тӑрӑллӑ кӑтрашка пӗлӗтсем явӑнса хӑпараҫҫӗ.
Из-за горы в предгрозовом величавом безмолвии вставали вершины белых клубящихся туч.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хуҫан питҫӑмартисем тӑрӑх ҫумӑр ҫунӑ чух чӳрече кантӑкӗ ҫинче пулакан тумлам евӗрлӗ ҫутӑ тумламсем юхса анчӗҫ.
И по его щекам поползли вниз блестящие капельки, какие бывают на окнах во время дождя.

VI. Канӑҫсӑр каҫ // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Ҫутӑ ҫул ҫине ӳкнӗ чухне хура пылчӑк антрацит пек ялкӑшнӑ, ҫул хӗрринчи ҫумӑр тумламӗсем, ҫакса тултарнӑ ҫара тӗмӗсем йӑлтӑртатса илнӗ.
Когда свет касался дороги, черная грязь вспыхивала, как антрацит, блестели унизанные каплями голые придорожные кусты.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Йӑлтӑр ҫутӑсем — пӗр-пӗччен мӗлтлетекеннисем е ҫеҫен хир анлӑшӗнче хавассӑн, нумаййӑн сапаланнисем — йыхӑрнӑ пек ҫиҫе-ҫиҫе илчӗҫ, унтан вӗсем сӳнме пуҫларӗҫ, таҫта лере, ҫумӑр лӳшкетнӗ сухаланӑ уйсем хыҫӗнче, пӗр ял хыҫҫӑн тепри ҫывӑра-ҫывӑра кайнӑ, халӗ ӗнтӗ пӳртсен чӳречисем хӑйсемех кӗрӗслеттерсе пыракан поездӑн йӑлтӑркка ҫутине тӗттӗм шыв пек тытнӑ…
Маняще вспыхивали яркие огоньки — то одинокие, блуждающие, то весело и щедро рассыпанные по степному раздолью, потом они стали гаснуть — где-то там, за разбухшими от дождей пашнями, засыпали одна деревня за другой, и уже сами окна изб, как темная вода, ловили блескучий отсвет огней мчавшегося мимо поезда…

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫумӑр сасартӑк чарӑнчӗ, вӑл ҫуса тасатнӑ урамсем шыв ҫинче хӑйсен ҫутисене йӑлтӑртаттарчӗҫ.
Дождь внезапно стих, умытые улицы струили в отражении свои огни.

Вӑл вокзала ҫывӑхрах ҫулпа та кайма пултаратчӗ, анчах унӑн каяс умӗн Мускав ҫине тепӗр хут пӑхса савӑнас килчӗ, ҫумӑр ҫунӑ чухне Мускав та яланах илемлӗрех пек туйӑнать.
Он мог бы поехать к вокзалу более близким путем, но перед отъездом хотел еще раз полюбоваться Москвой, которая в дождь казалась ему всегда красивее.

Константин машинӑ ӑшне чӑмса ҫӑлӑнчӗ, хӑй хыҫҫӑн алӑка шатлаттарса хупрӗ те, ҫумӑр сасси кӑшт ҫемҫерех, тикӗсрех илтӗнме пуҫларӗ.
Константин нырнул под спасительную крышу машины, захлопнул за собой дверцу, и шум дождя стал глуше, ровнее.

Шофер чӑматансене машинӑ хыҫне вырнаҫтарнӑ вӑхӑтра унччен кӳлленчӗксене ҫеҫ катрашкалантарнӑ ҫумӑр сасартӑк асфальт ҫине чашлаттарса ячӗ, каҫхи картишӗнчи мӗн пур сасӑсене пӗр харӑс хупласа хучӗ.
Пока водитель укладывал чемоданы в багажник, дождь, лишь рябивший до этого лужи, вдруг обрушился с густым плеском на асфальт, разом поглотив все звуки вечернего двора.

Чӳречесенчен юхакан ҫутӑ йӑрӑмӗсенче ҫумӑр ҫӑмӑл тӗтре пек йӑсӑрланса тӑрать, ҫурт хӑй те, океан пӑрахучӗ евӗр, ӗнтрӗк витӗр таҫталла ишнӗн туйӑнать…
В потоках падавшего из окон света он оседал и клубился, как легкий туман, казалось, и сам дом, как океанский пароход, плывет куда-то сквозь сумеречную мглу…

Кантӑк ҫине кӑвак ӗнтрӗкре кӑшт ҫеҫ курӑнакан ҫумӑр пӗрчисем ӳксе тулнӑ.
Стекла были усыпаны матовыми бисеринками дождя, почти невидимого в синих сумерках.

Сайралса, сирӗлсе пырса, урам тӑрӑх тӗтӗм тӗслӗ тӗтре татӑкӗсем ишеҫҫӗ-ха, анчах ял ҫинче тӳпе тасалса пырать ӗнтӗ, нӳрпе шӳсе сарӑлнӑ, хуралса кайнӑ чус витнӗ ҫурт тӑррисем ҫинчен ҫумӑр тумламӗсем сӑрхӑнаҫҫӗ, ҫил вӗсене тата-тата антарать, пӑтранчӑк кӳлленчӗксене катрашкалатать.
По улице, редея и расползаясь, еще плавали дымные клочья тумана, но небо над селом уже расчищалось, с набухших влагой, потемневших тесовых крыш сочились капли, ветер срывал их, рябил мутные студеные лужи.

24 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пӗрре ҫумӑр ҫуса каять те ҫуррине юхтарса антарать…
Пройдет один дождь и все наполовину смоет…

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл ҫумӑр пӗрӗхкелекен сӗмлӗхелле утрӗ.
Он окунулся в ненастную темень.

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫумӑр пӗрчисем ӳкнипе витрери шыв чӗтренсе катрашкаланчӗ.
Вода и них рябилась от сыпавшихся дождинок.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӗтӗ тусан пек ӳкекен ҫумӑр тӗтри витӗр кирпӗч завочӗн мӑрйи палӑрма пуҫларӗ, йывӑҫран тунӑ пушар каланчи сӑрӑ кӑмпа пек ӳссе ларчӗ.
Сквозь туманные наплывы оседающего мелкой пылью дождя проступила труба кирпичного завода, серым грибом выросла деревянная пожарная каланча.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика