Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

куҫӗсене (тĕпĕ: куҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Дымшаков ӑна, сӗтел ҫине чавсаланса, куҫӗсене пӗр вылятмасӑр итлерӗ.

Он слушал ее, опершись локтями на стол, уставив неподвижный каменный взгляд в одну точку.

5 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ну, ну, тавай, тавай! — терӗ Егор, ӑна хавхалантарнӑн, хӗрӗнкӗ куҫӗсене йӑлтӑртаттарса.

— А ну давай, давай! — как бы подбадривая ее, хмельно поблескивая глазами, отозвался Егор.

5 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Лайӑх тӗртсе илтӗн эсӗ мана! — терӗ Егор мӑн саслӑн, куҫҫульне шӑлса тата Корнейӑн таракан вылянчӑк куҫӗсене тытма тӑрӑшса.

— Ловко ты меня поддел! — вытирая слезы, гудел Егор и все норовил поймать текучий, ускользающий взгляд Корнея.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл хӗрлӗ сухал пуснӑ янаххине аллипе сӑтӑрса илчӗ, хӑйӗн ытла та уҫҫӑн, шӑтарас пек пӑхса тӗпчекен куҫӗсене Корней ҫине ҫӗклерӗ, чӑртмаххӑн тӳрех ыйтрӗ.

Он провел рукой по небритой, заросшей рыжеватой щетиной скуле, поднял на Корнея пытливо-сверлящий взгляд своих вызывающе открытых глаз и спросил с грубоватой откровенностью:

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Аниҫҫе чӗнмерӗ, упӑшки ҫине куҫӗсене мӑчлаттармасӑр, тӳрех пӑхрӗ, вара Ксени ҫавӑнтах аппӑшӗн эрех туянма укҫа ҫуккине тавҫӑрса илчӗ, анчах Аниҫҫе, пиччӗшӗпе Ксени умӗнче упӑшкине лайӑх мар тӑвасран хӑраса, укҫа ҫукки ҫинчен уҫҫӑн калама хӑяймасть.

Не ответив, Анисья смотрела на мужа в упор, не мигая, и Ксения первая поняла, что у тетки просто нет денег на водку, но она не решается сказать об этом Егору открыто, боясь сконфузить его перед братом и племянницей.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Кӑҫал кӗтесле пачӗҫ! — терӗ йӑмӑкӗ, хӗрелсе кайса, тата ытларах ҫамрӑкланнӑн куҫӗсене хаваслӑн ялтӑртаттарса.

— А нынче в рассрочку дали! — раскрасневшись и словно еще помолодев, радостно поблескивая глазами, говорила сестра.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Унӑн урисем чӗтресе, ҫемҫелсе кайрӗҫ, вӑл пӗкӗрӗлсе крыльца картлашки ҫине ларчӗ те куҫӗсене ывӑҫ тупанӗпе хупларӗ.

Он ощутил слабость в ногах, сутулясь, опустился на ступеньку крыльца и прикрыл ладонью глаза.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑхӑчӗ-вӑхӑчӗпе вӑл кӗпи аркипе сӑмсине, куҫӗсене, питне шӑлнӑ, унтан татах аяккалла, ҫӗрпе пӗлӗт пӗрлешекен ҫӗрелле пӑхнӑ: унта, пӗр вӑрман урлӑ, икӗ ҫап-ҫутӑ ҫӑлтӑр, ҫумма-ҫуммӑн курӑннӑ; икӗ ҫӑлтӑрӗ те пӗчӗк ачасем вылянӑ пек, илемлӗн йӑлтӑртатса тӑнӑ.

Изредка она брала подол юбки и молча утирала им нос, или глаза, или щеки, и опять глядела на ту далекую полосу, где сходилось небо с землею и где на самом краю, над лесом, блестели две ясные звездочки, одна возле другой; обе весело мелькали, переливаясь и точно играя, как маленькие дети.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Арина вӑл сарлака ҫурӑмлӑ, пӗчӗк кӑкӑрлӑ арӑм пулнӑ; вӑл ӳпӗнсе, урисене малалла тӑсса ларнӑ; вӑл, куҫӗсене пӑртак хӗссе, пӗрехмай пӗр енне, ҫӗрпе пӗлӗт пӗрлешекен ҫӗре пӑхса ларнӑ; унӑн ҫӑварӗ пӑртак уҫӑлса тӑнӑ, питҫӑмартисем ҫинчен куҫҫуль юхса тӑнӑ.

Это была простая деревенская баба, с широкой спиной и впалою грудью, сидевшая попросту на земле, сгорбившись и вытянув вперед ноги; сощуренные глаза ее были обращены к горизонту, бледному и ясному, рот опустился углами вниз, а по широкому, плоскому лицу расплылись слезы.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Ҫапах та, ҫак сӑмахсене каланӑ хыҫҫӑн та вӑл лӑпланайман енне, куҫӗсене хупса пусне сулласа янӑ.

Однако, сказав это, он зажмурил глаза и покрутил головой.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Анчах казак, урапа ҫине пӗтӗм кӗлеткипе ҫӗкленсе тӑрса, кӑваккӑн йӑлтӑртатакан хӗҫӗпе татах та вӑрахчен хӑлаҫланчӗ, дружинниксене урапа ҫывӑхне ямарӗ, куҫӗсене урса кайнӑ пек мӗкӗлтеттерсе, усал сӑмахсемпе хӑйӑлтатса ятлаҫрӗ: «Ппӑ-ӑ-ӑрӑннн!.. Касса ваклатӑп!»

Но казак, поднявшись на бричке во весь рост, еще долго размахивал сине поблескивавшим клинком, не подпускал к бричке дружинников, хрипло матерился, бешено ворочал по сторонам глазами: «О-той-ди-и-и!.. Зарублю!»

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сывӑ чух кирлӗччӗ, халӗ акӑ… — унтан вӑл тифпа чирлесе ирттернӗ кирек хӑш ҫыннӑнни пек сӳнӗк те ҫиллес куҫӗсене енчен-еннелле шутаркаласа пӑхрӗ.

Здоровый был — нужен был, а зараз… — и вел по сторонам нездешним, строгим, как у всех перенесших тяжелую болезнь, взглядом.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Петр Богатырев касса тикӗслетнӗ хӗрлӗрех мӑйӑхӗ айӗпе кулса илчӗ те ҫаврака кӑвак куҫӗсене тӑрӑхланӑ майлӑ хӗстерсе каларӗ:

Петр Богатырев улыбнулся в подстриженные рыжеватые усы и, насмешливо сощурив круглые голубые глаза, сказал:

LIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн ҫуйкӑнла илемӗ ҫав-ҫавах упранса юлнӑ-ха, анчах кӗр еннелле сулӑннӑ пурнӑҫӗ питҫӑмартисене кӑштах шупкалатса ӗлкӗрнӗ, куҫ хупанкисене сарӑхтарнӑ, хура ҫӳҫӗсем хушшине эрешмен карти майлӑ сайра кӑвак пӗрчӗсем тире-тире хунӑ, куҫӗсене тӗссӗрлетнӗ.

В нем была все та же порочная и манящая красота, но осень жизни уже кинула блеклые краски на щеки, пожелтила веки, впряла в черные волосы редкие паутинки седины, притушила глаза.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл имшеркке Горигасова кӗлеткипе хупласа, кӗске те вӑйлӑ аллисене ҫурӑмӗ хыҫне тытса, куҫӗсене вылятса, Штокман ҫинелле хирӗнсе утса пычӗ.

Он заслонил собою щупленького Горигасова, напирал на Штокмана, заложив куцые сильные руки за спину, играя глазами.

XLVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл куҫӗсене вӑрахчен чышкисемпе сӑтӑркаларӗ, анасларӗ, питне-куҫне пӗркелентерчӗ, савӑнӑҫлӑн йӑлкӑшакан взвод командирӗн помощникӗ мӗн каланине ниепле ӑнкарса илме пултараймарӗ.

Он долго тер кулаками глаза, зевал, морщился и никак не мог уразуметь того, что ему говорил сияющий от радости помкомвзвода.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Ан кулянӑр! — мӑнкӑмӑллӑн ҫирӗплетсе каларӗ те Дарья кӑштах хӗстернӗ куҫӗсене выляткаласа Григорий ҫине тинкерчӗ, хӑраса ӳкенҫи пулса, пӳрт еннелле ҫаврӑнса пӑхрӗ.

— Будьте покойные! — горделиво подтвердила Дарья и, поглядывая на Григория поигрывающими, прижмуренными глазами, с деланным испугом оглянулась на курень.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрарӑмсем ӳлесе йӗрчӗҫ, макӑрса хӗрелнӗ куҫӗсене явлӑксен, шаль тутӑрсен вӗҫӗсемпе шӑлчӗҫ, нӑшлата-нӑшлата, аялтан тӑхӑнакан юбка аркисем ҫине сӑмса шӑнкартрӗҫ…

Бабы ревели, вытирали заплаканные глаза кончиками головных платков и шалек, сморкались в подолы исподних юбок…

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл Григорие, пӳлӗме тӗртсе кӗртсе, кравать ҫине вырттарчӗ, ҫурма тӗттӗмре, йӗрӗнсе те хӗрхенсе, унӑн вилнӗ пек кӑвакарса кайнӑ пичӗпе курми пулнӑ чарӑлчӑк куҫӗсене сӑнаса пӑхрӗ.

Она втолкнула Григория в комнату, уложила на кровать, в полусумерках с отвращением и жалостью осмотрела его мертвенно бледное лицо с невидящими открытыми глазами:

XLI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кӳршӗ ҫутӑрах хӑмӑр куҫӗсене Штокман ҫинелле сиввӗн те кӑшт чалӑшшӑнрах тинкерсе пӑхса илчӗ.

Светло-коричневые глаза соседа холодно и пытливо, чуть вкось скользнули по Штокману.

XL // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех