Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ыйтман (тĕпĕ: ыйт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Эсӗ хуть мӗн те пулин пӗлсенччӗ, хуть «Дон Кихот» ятлӑ кӗнекене вуласа тухнӑ пулсанччӗ, вара ыйтман пулӑттӑн, — тет.

А он говорит: «Если бы ты хоть что-нибудь знал, хоть прочел бы книжку, которая называется «Дон Кихот», тогда бы не спрашивал.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Асклида Соколова. Твен М. Гекльберри Финн темтепӗр курса ҫӳрени. Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1985. — 328 с.

— Эпӗ сиртен ҫакӑн ҫинчен ыйтман, — терӗ те Елена вырӑнӗнчен тӑчӗ.

— Я об этом вас не спрашивала, — промолвила Елена и встала.

XII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Эпӗ кун пирки унран ыйтман.

Я не спрашивал.

1946-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Эп те унран ыйтман — именнӗ.

И я не спрашивал его — стеснялся.

1942-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Тӗрӗссипе каласан, Паганельрен вӑл ҫак кунсене мӗнле ирттерни ҫинчен ыйтма та кирлӗ мар, хӑйӗнчен нимӗн те ыйтман чухне вӑл халичченхи Паганель пекех пулать.

Впрочем, когда Паганеля не допрашивали о том, как он провёл эти дни, его сдержанность исчезала, и он снова была прежним Паганелем.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Хм… унта валли пирӗнтен ҫын ыйтман.

Гм… там у нас людей не требуется.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Василий пупран вак-тӗвек хурлӑхсем тата та нумай тӳснӗ Павка: пуп ӑна хӑвала-хӑвала алӑкран кӑларнӑ, пуршӑн-ҫукшӑнах эрни-эрнипе кӗтессе тӑратнӑ, пӗр урок та ыйтман унран, ҫавӑн пирки вара унӑн мӑнкун умӗн начар вӗренекенсемпе пӗрле пуп патне киле урок пама каймалла пулнӑ.

Много еще мелких обид перенес мальчик от отца Василия: гонял его поп за дверь, целыми неделями в угол ставил за пустяки и не спрашивал у него ни разу уроков, а перед пасхой из-за этого пришлось ему с неуспевающими к попу на дом идти сдавать.

Пӗрремӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Эсир йӑнӑшнӑ, чунӑмҫӑм, эпир Мускав ыйтман.

Вы, дорогая, ошиблись, мы Москву не вызывали.

Параппанҫӑ кун-ҫулӗ // Леонид Агаков. Гайдар, Аркадий Петрович. Параппанҫӑ кун-ҫулӗ: повесть; вырӑсларан Л.Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1957. — 132 с.

Валентина манран хам пурнӑҫра мӗнле те пулин инкек пулман-и, кичем мар-и, тесе ыйтнӑ пулсан, е пӗр-пӗр открытка — чуллӑ сӑртсем, ӑмӑрткайӑк, тинӗс ӳкернине мар, ҫав илемлӗ, хамӑнни пек мар пурнӑҫа тахҫанах курас килет ман, ахаль сарӑ открытка ҫеҫ янӑ пулсан, тата, юлашкинчен, пӗр кӗске ҫырурах, пуринчен те кирлӗрех пулнӑ пек мана виҫӗ хутчен прачка ҫинчен ыйтман пулсан, эпӗ ӑна пӗтӗмпех тӗрӗссине ҫырса янӑ пулӑттӑм, вӑл манӑн анне мар, халӗ ӗнтӗ амаҫури анне те мар, ҫапах та, вӑл хаяр ҫын марччӗ, иртнӗ вӑхӑтсенче мана ачашлани те пулнӑ, хӑш чух эпӗ ытлашширех ашкӑннине те аттерен пытаратчӗ.

И даю слово, что если бы Валентина спросила меня, нет ли у меня какой-нибудь беды, не скучаю ли, или хотя бы прислала простую желтую открытку, а не такую, где скалы, орлы, море дразнили и напоминали мне о красивой и совсем не похожей на мою жизнь, и если бы даже, наконец, на протяжении коротенького письма ровно трижды она не упомянула мне о прачке, как будто это было самое важное, — то я честно написал бы ей всю правду, потому что хотя приходилась она мне не матерью и даже теперь не мачехой, но была она все же человек не злой, когда-то баловала меня и даже иногда покрывала мои озорные проделки.

Параппанҫӑ кун-ҫулӗ // Леонид Агаков. Гайдар, Аркадий Петрович. Параппанҫӑ кун-ҫулӗ: повесть; вырӑсларан Л.Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1957. — 132 с.

Вӗсем никамран та нимӗн те ыйтман, картиш тӑрӑх ҫӳренӗ, кашни кӗтесе кӗре-кӗре пӑхнӑ, тӗп сакайне аннӑ, пахчара, сарайсенче шыранӑ, ҫемҫерех лекекен ҫӗрте ҫӗре тимӗр патаксемпе чике-чике пӑхнӑ, анчах тырӑ тупайман.

Ни о чем никого не спрашивая, они ходили по двору, по избе, заглядывали в каждый угол, спустились в подполье, облазили весь огород, сараи, протыкали, щупали землю железными прутьями, где она была помягче, но хлеба не нашли.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Мана никам та качча тухма ыйтман.

Мне никто руку и сердце не предлагал.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Акӑ Коробин, час-часах киле-киле каять пулсан та, вӑл хӑйне мӗнле туйни ҫинчен пӗрре те ыйтман.

Вот Коробии хоть и чаще бывает, а ни разу не спросил, как она себя чувствует, все про одни надои расспрашивает, как будто одними только надоями живет и дышит!

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӗсем вӑл кам пулнине, ӑҫтан мӗншӗн килнине те ыйтман, тӳрех колхозри йӗркесӗрлӗхсем ҫинчен, ӗҫшӗн питӗ сахал тӳлени ҫинчен каласа кӑтартма пуҫланӑ, райком секретарӗнчен именсе тӑман, хӑйсен председателӗнчен вара уҫҫӑнах мӑшкӑлласа кулнӑ, ӑна куҫранах шулӗк, ултавҫӑ, эрех пички тесе вӑрҫнӑ.

Даже не спросив, кто он, откуда и зачем приехал, они начали жаловаться на неполадки в колхозе, на нищенскую оплату труда, не стесняясь присутствия секретаря райкома и открыто глумясь над своим председателем, называя его в глаза и жуликом, и проходимцем, и пьяницей.

8 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Корнейран вӑл мӗнле пурӑнни ҫинчен, ун ахаль чухне е уявра тӑхӑнмалли ҫи-пуҫ пуррипе ҫукки ҫинчен никам та ыйтман, тата вӑл кунсерен тӑраниччен апат ҫинӗ-и е хырӑмне ҫӗр улмипе ҫеҫ тултарнӑ — ҫакӑ та никама интереслентермен.

Никто из них ни разу не поинтересовался, не спросил Корнея, как он живет, есть у него что надеть в будни и праздники и, наконец, бывает ли он каждый день сыт или набивает живот одной картошкой.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫав ҫулсенче вӑл ӑҫта мӗн акса хӑварнине лайӑх пӗлнӗ, калчасем мӗнле шӑтса тухаҫҫӗ-ши тесе канӑҫсӑрланса шухӑшланӑ; ӑна хире тухма ыйтман пулсан та, вӑл унта ҫуркунне пӗрре мар кайса пӑхнӑ.

В те годы он хорошо знал, что где посеяно, тревожился, как всходят хлеба, и, хотя об этом его не просили, не раз за весну наведывался в поля.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Персе пӑрахнӑ казаксем, тен, хӑйсене ан вӗлерччӗр тесе, витери юлашки вӑкӑрне кайса паратчӗҫ пулӗ, анчах вӗсенчен контрибуци ыйтман.

Они, каких расстреляли, может, и последнего быка с база согнали б, лишь бы жизню им оставили, но с них кострибуцию не требовали.

XXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Ун пирки эпир никамран та ыйтман.

— Мы разрешения не спрашивали ни у кого.

XXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Анне вӗсен кӗпе-йӗмне те ҫуса панӑ, уншӑн пӗр пус та ыйтман.

Куҫарса пулӑш

Раҫҫей ӑслайӗнчи ҫут(ӑ) сӑнар // Леонид Атлай. https://chuvash.org/content/5075-%D0%A0% ... D1%80.html

— Эпӗ ыйтман сана манпа юлма!

— Я тебя не просил оставаться возле меня!

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Эх, мӑнаҫлӑ та иккен пирӗн лӑпкӑ Донӑмӑр; Бусурман йӑхне-шывне нихӑҫан та пуҫ ҫапман, Пурӑнас-тӑвас енчен Мускавран канаш ыйтман.

Но и горд наш Дон, тихий Дон, наш батюшка — Басурманину он не кланялся, у Москвы, как жить, не спрашивался.

XI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех