Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

туять (тĕпĕ: туй) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Эс пӗлетӗн-и, шӑрша мӗнле туять вӑл?

— Ты знаешь, какой у него нюх?

VI сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

«Михаил Артамонов вӑйсӑр ачасемпе ҫулӑхсан хӑйне ҫакӑн пек туять», тесе ҫырнӑ пӗрин ҫине.

«Таким Михаил Артамонов воображает себя, когда пристает к слабым ребятам», — гласила подпись под первым рисунком.

«Крокодил ҫури» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 85–100 с.

Вӑл туять ӗнтӗ ачасем хӑй ҫине мӗнле ырӑ кӑмӑлпа хавасланса пӑхасса, «тӑшман» сарчӗ ҫине вӑл ялав лартни ҫинчен кӑна та мар, «тӑшманӑн» хӑрушӑ шухӑшне те вӑлах уҫни ҫинчен пӗлӗҫ ӗнтӗ вӗсем.

Куҫарса пулӑш

Пысӑк хыпар // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 29–33 с.

Ҫутҫанталӑк ҫапла усаллӑн алхаснинче вӑл хӑйне кирли пур пек, чунӗпе, шухӑш-туйӑмӗпе килӗшӳлӗх тупнӑ пекех туять.

Что-то созвучное своей душе, своим мыслям и чувствам находил он в диком неистовстве природы.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Аллисем ҫукки акӑ ҫур ҫул ӗнтӗ, апла пулин те вӑл вӗсене туять, вӗсем ун сӑн-пуҫӗнче пурӑнаҫҫӗ, тӗлӗксенче курӑнаҫҫӗ, сураҫҫӗ-ыратаҫҫӗ те.

Вот уже полгода, как у него нет рук, но он чувствует их, они живут в ощущениях, снятся по ночам, болят всеми болячками и царапинами.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл вӗсене ҫав тери лайӑх туять.

Он это чувствовал отчетливо.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Прохор тутине чаплаттаркаласа, хушшӑн-хушшӑн шӑнса пӑсӑлнӑ сасӑпа хӑркӑлтатса: «Ну-у-у, хӑлинсем!» — тесе кӑшкӑрать те чӑпӑрккипе хӑмсарса илет, Григорий пушӑ чӑвӑшлатса шӑхӑрнине илтет, лашасем, хушмачсене нӑчӑрт-начӑрт! тутарса, пичев пӑявне туртӑнтарнине, умра пыракан урапан хыҫалти ӳречине хушӑран турта вӗҫӗпе тӑк-так ҫапӑнса, лав хӑвӑртрах шунине туять.

Прохор почмокивал губами, изредка простуженным голосом хрипел: «Но-о-о, дружки!» — и взмахивал кнутом. Григорий слышал тонкий посвист ременного кнута, чувствовал, как, брякнув вальками, лошади сильнее влегали в постромки, повозка двигалась быстрее, иногда постукивая концом дышла в задок передней брички.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий мӑйне хӑваласа ҫитсе пыракан хӗрлӗармеецӑн вӗри сывлӑшӗ пӗҫертсе каять, унтан вӑл ҫав самантрах хӑйне шинель хляҫтӗкӗпе аркинчен ярса тытнине туять.

Горячее дыхание преследователя опаляет шею Григория, и в тот же миг он чувствует, как его хватают за хлястик шинели и за полу.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кашкӑрсем патне ҫыпӑҫаймасть — темле хӑрушӑ пек, вӗсем тискер кайӑк иккенне те туять; унтан тата хуҫи патне те таврӑнма юрамасть — пӑсӑк ӗҫ тунӑшӑн хӗнесе тӑкать.

К волкам не пристает — страшновато, да и чует, что они звериной породы, и к хозяину нельзя возвернуться — побьет за шкоду.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Урисемпе йӗнер пускӑчисем ҫине тӗрӗнсе хӗҫпе сулса янӑ самант — унтан ҫавӑнтах Григорий хӗҫ ҫивӗчӗшӗ матросӑн пиҫӗ тӑлпуне ҫемҫен яшлатса кӗнине туять.

Упор в стременах, взмах — и Григорий ощущает, как шашка вязко идет в мягко податливое тело матроса.

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Йӗнер ҫинчен вӑл вӗҫӗ-хӗррисӗр тӑсӑлакан ҫеҫенхире ялан ирӗклӗрех курать, атӑ сӑмси йӗнер йӑранине перӗнсе тӑнӑ чух хӑйне ҫирӗпреххӗн туять.

С седла всегда просторней казалась ему земля, и уверенней чувствовал он себя, когда носки сапог покоились в стременах.

XXXVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл хӑйне сивӗ ҫил ҫупӑрласа ҫӳҫентернӗ пек туять, юнашарах Аннӑна, унӑн йӗпкӗн хура куҫӗсене илемлӗ тутан хӑюллӑ та ҫепӗҫ йӗрӗсене, сӑмса сыппи хӗрринчи вӗтӗ-вӗтӗ кук тӗррисене, ҫамки ҫинчи тарӑн шухӑшлӑ пӗркеленчӗкӗсене курать…

Он как бы ощущал холодный ветер и рядом с собой видел Анну, черные глаза ее, мужественные и нежные линии милого рта, крохотные веснушки у переносья, вдумчивую складку на лбу…

XXVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Григорий куҫне хӗстерсе пӑхать ун ҫине, пӑхать те — ҫӑлтӑрӑн янкӑрах мар, анчах куҫа йӗп пек чикекен пӑрлӑ ҫути чӗпӗтнипе хӑйӗн куҫӗсенчен те куҫ тӗкӗсем хушшипе ҫавӑн евӗр сивӗ тумламсем пӑчӑртанса тухнине туять.

Григорий, щурясь, глядел на нее, и от ледяного света звезды, неяркого, но остро коловшего глаза, под ресницами выступали такие же холодные слезы.

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ой, сисет чӗрем, туять мӑнтарӑн — Таврӑнаймӑп эп киле.

Ой, да сердце чует, оно предвещает — Не вернуться молодцу домой.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Листницкий ӑҫта та пулин сарай ҫывӑхнерех пырса тӑрать, кӗрхи сивӗ каҫӑн тӗксӗм ытамне тинкерсе сӑнать, ҫав хушӑрах хӑйӗн куҫӗ те куҫҫульпе тулнине, куҫ хупаххисенче темскер ҫивӗччӗн те ачашшӑн чике-чике килнине туять.

Листницкий стоял где-нибудь неподалеку от сарая, вглядывался в осеннюю хмарь вечера и ощущал, что глаза его увлажняются слезой, остро и сладко режет веки.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Листницкий ӑна чарӑнса тӑрса итлет; ансат та хурлӑхлӑ кӗвӗ, хӑйӗн чунне те хӑватлӑн тытса илсе, ҫемҫен пӑчӑртаса хӗстернине туять.

Листницкий, останавливаясь, прислушивался и чувствовал, что и его властно трогает бесхитростная грусть песни.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Эпӗ халӗ ҫарта пулнӑ, походсене хӑнӑхнӑ ватӑ лаша пек, — тар шӑршине туять, трубасем кӑшкӑрнине илтет, урипе кукалет, хӑлхисене сиктерет, анчах хӑй ниме юрӑхсӑр…

Я теперь как тот старый конь, приученный к боевым походам, — чует запах пороха, слышит звон трубы, бьет копытами, прядет ушами, а уже никуда не годится…

XXI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Унта нимӗн те ҫук пулин те, кашниех сасартӑк ирӗк кайӑка курнӑ пек туять.

И хотя не было там ничего, но всем вдруг ясно представилась вольная птица.

Хир, аслӑ хир // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

Ӗҫ тепӗр майлӑ ҫаврӑнса ӳкнине улпут туять.

Видит помещик такое дело.

Ҫакас е каҫарас // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

Туять Аксинья, — Григорин пӗтӗм пысӑк кӗлетки шултӑран чӗтренӗ евӗр сӑрхӑлтатать, аллисем унӑн ҫулӑм пек вӗри.

Аксинья чувствовала, как в крупной дрожи сотрясается все большое тело Григория, а руки его пламенно горячи.

24 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех