Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

телейсӗр (тĕпĕ: телей) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Мӗнле хӑвӑрт пӗлсе ҫитрӗ вӑл пурнӑҫри йывӑрлӑхсене, телейлӗ кунсемпе телейсӗр кунсене мӗнле пӗлсе ҫитрӗ!

Как вдруг глубоко окунулась она в треволнения жизни и как познала ее счастливые и несчастные дни!

V сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

— Ҫапла, эпӗ ӑна выляса илӗртрӗм, улталарӑм, телейсӗр турӑм… кайран, сирӗн шутӑрпа, сире ҫыпӑҫатӑп! — терӗ вӑл, сассине пусарса, анчах хӑй кӗҫ йӗрсе ярасси сассинченех сисӗнчӗ.

— Да, я кокетничала с ним, водила за нос, сделала несчастным… потом, по вашему мнению, принимаюсь за вас! — произнесла она сдержанным голосом, и в голосе ее опять закипели слезы обиды.

IV сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

— Ҫакӑн пек телейсӗр кӑмӑл манӑн.

— Несчастный характер у меня.

XI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

— Эпӗ кӑна мӗншӗн каланине ӑнланччӗ: эсӗ телейсӗр пулсан, куншӑн манӑн пӗччен ответ тытмалла пулать.

— Пойми, для чего я говорю тебе это: ты будешь несчастлива, и на меня одного ляжет ответственность в этом.

V сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Телейсӗр ҫыру! — тесе хучӗ вӑл ӳкӗнсе.

— Несчастное письмо! — произнес он с раскаянием.

X сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

«Мӗншӗн-ха вӑл ман ҫине ӗнер ҫав териех тинкерсе пӑхрӗ? — шухӑшларӗ Обломов — Андей ӑна чӑлхасемпе кӗпе ҫинчен каламан-ха тесе, турра асӑнать, хӑй манпа туслӑ пулни ҫинчен, эпир мӗнле ӳсни, вӗренни ҫинчен, пирӗн пурнӑҫра мӗн лайӑххи пулнӑ, ҫавсем ҫинчен йӑлтах каласа кӑтартнӑ, ҫав хушӑрах (акӑ ҫакна та каласа панӑ), Обломов мӗнле телейсӗр, ҫынсем ҫителӗксӗр пулӑшнипе унӑн мӗнпур ырӑ кӑмӑлӗ тӗп пулнине, пурнӑҫӗ епле япӑх иртсе пынине тата…»

«Что это она вчера смотрела так пристально на меня? — думал Обломов. — Андрей божится, что о чулках и о рубашке еще не говорил, а говорил о дружбе своей ко мне, о том, как мы росли, учились, — все, что было хорошего, и между тем (и это рассказал), как несчастлив Обломов, как гибнет все доброе от недостатка участия, деятельности, как слабо мерцает жизнь и как…»

V сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Истори те ӑна кичемлентернӗ: пӗрмай инкеклӗ ҫулсем ҫитни, этем телейсӗр пулни ҫинчен вуламалла, вӗренмелле; акӑ ҫын вӑй пухать, ӗҫлет, тӑрмашать, тем те пӗр тӳсет, ырӑ куна ҫывхартма тӑрӑшать.

И сама история только в тоску повергает: учишь, читаешь, что вот-де настала година бедствий, несчастлив человек; вот собирается с силами, работает, гомозится, страшно терпит и трудится, все готовит ясные дни.

VI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Мӗн тума пӗлмелле ӗнте пирӗн, телейсӗр тӑлӑх-туратскерсен!

Что ж мы теперь делать будем, сироты мы несчастные!

VII сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

Ҫавӑнпа ӗнтӗ мӗнпур юмӑҫ телейсӗр.

Оттого все ворожки несчастные.

IV сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

Хулара ҫаплах тӗттӗм те шӑплӑхчӗ, эпир хамӑр вара телейсӗр те харсӑр пӗчӗк ҫынсемччӗ, умра — хӑрушӑ та палӑрми пурнӑҫчӗ…

Город был такой же тёмный и тихий, а мы — маленькие, — несчастные и храбрые, а впереди — страшная и неизвестная жизнь…

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах эпӗ урӑххи ҫинчен калатӑп-ха — унӑн шӑпи пек телейсӗр шӑпа никамӑн та пулман-ҫке.

Но я говорю о другом — о самой исключительности судьбы его.

Ҫиччемӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Россия — телейсӗр, тата ашшӗнчен те ӑслӑ, чи лайӑх ҫынсем каторгӑсенче ҫӗреҫҫӗ.

Оказалось, что Россия — несчастная, что, кроме папы, есть еще какие-то самые лучшие люди, которые гниют на каторгах.

XXXII. Тӗтре // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ӑҫта пырса ҫитрӗн эсӗ телейсӗр Россия!

До чего ты дошла несчастная Россия!

XXXI. Лафет ҫинчи ещӗк // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ҫак хурлӑхлӑ поездпа пӗрле пӗтӗм Россия урлӑ телейсӗр вӑрҫӑн мӗлки шуса пынӑ.

Призрак проигранной войны двигался по России вместе с этим печальным поездом.

XXXI. Лафет ҫинчи ещӗк // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Пӗрремӗш палатӑра вӑл пӗр телейсӗр ҫамрӑка, чӗлхине кӑларса выртаканскере, калаҫма вӗрентнӗ чухне те хӑй упӑшки вилни ҫинчен пӗлнӗ.

В первой палате она учила разговаривать одного несчастного парня, лежавшего с высунутым языком, — и знала.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пӗр-пӗр телейсӗр кунхине ун патне упӑшки «вилнине пӗлтерекен хут» килӗ те — «тӑван ҫӗршывшӑн ҫапӑҫса вилнӗ» текен хыпара — ун пек хыпарсем ҫӗршер, пиншер хӗрарӑмсем патне пыраҫҫӗ, — малтан вӑл ӑнкарса та илеймӗ, чунӗ килӗшес ҫук, унтан вара, читлӗхри пек, чӗри тапа пуҫлӗ — ниҫта кайса хӑтӑлма ҫук, пытанма та ҫук.

а просто в несчастный день придёт к ней «похоронная» — «погиб в боях за Родину», — как приходит она к сотням и тысячам русских женщин, и сперва не поймёт, откажется душа, а потом забьётся, как птица в неволе, — никуда не уйти, не спрятаться.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах Варя, телейсӗр Варя, пӗр самантрах асӑма килчӗ те — ҫырӑвӑм лӑштах алӑран тухса ӳкрӗ, хут листисем сапаланчӗҫ.

Но Варя, несчастная Варя мигом представилась мне — и письмо выпало из рук, листочки разлетелись.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ахӑрнех сӑн-сӑпатӑм ытла та телейсӗр курӑнчӗ пулас.

Должно быть, вид у меня был очень несчастный.

20 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Малинин капитан сӑн-пичӗ тем пекех телейсӗр, вара эп тӳсеймерӗм.

У капитана Малинина было такое несчастное лицо, что я сказала.

14 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Эс кунтан манпа сывпуллашмасӑрах тухса кайсан, хама епле йывӑр пулни ҫинчен каласшӑн мар эпӗ, — ҫав ырӑ кӑмӑллӑ сасӑпах васкаварлӑн каларӗ Николай Антонович, — халӗ ҫеҫ ӑссӑррисен больницинчен тухнӑ телейсӗр чирлӗ старикӗн сӑмахне пула сире иксӗре те суйса ӗнентерни ҫинчен те каламӑп.

— Я не могу говорить с тобой ни о том, как мне было тяжело, когда ты ушла, даже не простившись со мной, — торопливо, но тем же простым, добродушным голосом продолжал Николай Антоныч, — ни о том, что вы оба были введены в заблуждение, поверив несчастному, больному старику, лишь недавно выпущенному из психиатрической больницы.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех