Шырав

Шырав ĕçĕ:

йӗтӗн сăмах пирĕн базăра пур.

йӗтӗн (тĕпĕ: йӗтӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Василий ҫав тери курайман вӗрен халӗ кайри шута тӑрса юлчӗ, халӗ ӗнтӗ йӗтӗн пунктӗнче пӗрмаях халӑх кӗпӗрленме пуҫларӗ.
Отошла на задний план ненавистная Василию веревочка, зато на льнопункте постоянно толпился народ.

2. Хӑвӑртлӑх // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Тепӗр кун каҫхине тахҫан йӗтӗн тылланӑ пушӑ пӳртре панулми ӳкмелӗх те вырӑн пулмарӗ: комсомолецсем те, Ленӑпа пӗрле шкул ачисем те, Валентина та, Прасковьйӑпа Василиса та килчӗҫ унта.
На следующий вечер в пустой избе, в которой когда-то обрабатывали лен, негде было упасть яблоку: пришли и комсомольцы, и школьники с Леной во главе, и Валентина, и Прасковья с Василисой.

1. «Пирӗн колхозшӑн чи кирли» // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Халӗ Василий Валентинӑна гидростанцире Матвеичпа пулнӑ калаҫӑва хутшӑннинчен пуҫласа, парти пухӑвӗнче «председателӗн кулма кирли» ҫинчен калани патне ҫитиех тата йӗтӗн пунктӗнчи ҫак каҫа ҫити — пӗр ҫулпа тӳррӗмӗн те хӑюллӑн утнине курчӗ, «эпир унпа пӗр кӗвенте ҫинчи икӗ витре е икӗ кустӑрмаллӑ урапан кустӑрмисем пек: пӗри тепринсӗр малалла каяймасть, пӗрле пулсан — пин километра та ҫитме пултараҫҫӗ…»
Теперь Василий видел одну сквозную и упрямую линию во всем поведении Валентины — от ее вмешательства в разговор с Матвеевичем на гидростанции до разговора на партийном собрании о «председательских улыбках» и до этого вечера на льнопункте, «мы с ней, как два ведра на одном коромысле, или как два колеса у двуколки: одно без другого не поедет, а вместе — хоть на тысячу километров»…

7. Пинтен те хаклӑрах // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Ҫак сехет ҫитиччен вӑл савӑнӑҫлӑ ӗҫ ҫинчен, йӗтӗн пунктӗнчи юрӑсем ҫинчен калани пӗтӗмпех ниме тӑман, «хӗрарӑмла» ӗҫ пек туйӑннӑ ӑна.
До этого часа все ее разговоры о веселой работе и о песнях на льнопункте казались ему несерьезными, «женскими».

Тусан пӗлӗтӗнче йӗтӗн сӳсӗн пайӑркисем вӗлтлетеҫҫӗ, хӗрӳленсе кайнӑ сӑн-питсем хӗрелеҫҫӗ, вӑрӑммӑн тӑсӑлакан савӑнӑҫлӑ юрӑ пӗрре шӑпланса, тепре ҫӗкленсе янӑрать, сӑпка ҫинчи пек ярӑнать.
В облаках пыли мелькали льняные пряди, розовели разгоряченные лица, а песня, и тягучая и веселая, все лилась, то опускаясь, то поднимаясь, качалась, как качели.

Са-а-рӑ йӗтӗн.
Бе-е-лый лен.

— Санӑн кӑтра ҫӳҫ сарӑ йӗтӗн тӗслех!
— Кудряшки-то у тебя русые, как лен, беленькие!

Йӗтӗн шӑммисен купи хыҫӗнче Фроська Петр ҫумне ҫыпӑҫрӗ, юрӑ янӑранӑ хушӑра шӑппӑн та чеен пӑшӑлтатрӗ:
За кипой тресты Фроська льнула к Петру и под звуки песни тихо и лукаво шептала:

Йӗтӗн шӑммисемпе сӳсӗн кӑпӑшка куписем ҫийӗн вуншар сасӑ ярӑнса кайрӗ.
Поплыли десятки голосов над пушистыми холмами тресты, кудели, льна.

Пирӗн йӗтӗн, Сарӑ йӗтӗн.
Лен, наш лен, Белый лен.

Эпӗ акрӑм, йӗтӗн акрӑм, Пӗрчӗ хыҫҫӑн пӗрчӗ сапрӑм, Пушмакпа пусса таптарӑм.
Уж я сеяла, сеяла ленок, Уж я сеяла, приговаривала, Чоботами приколачивала…

Суйланӑ йӗтӗн шӑммин купи ӳссех пырать.
Все выше росли горы отсортированной тресты.

Пӳлӗмре шӑп пулчӗ, йӗтӗн шӑмми шӑтӑртатнипе машина шавлани анчах илтӗнет.
В комнате стало тихо, слышались только шелест тресты да шум машины.

— Мана валли, манӑн юратнӑ ачасем, акӑ ҫакӑн пек тына пӑру туянчӗҫ! — вӑл, пӗр ывӑҫ йӗтӗн шӑмми илсе, ӑна урайӗнчен метр ҫӳлӗш ҫӗклесе кӑтартрӗ.
— Купили мне, милые вы мои ребятки, вот такую телушечку! — она подняла пучок тресты на метр от пола.

Унӑн типшӗм аллисем ҫинҫе те хуҫӑлакан йӗтӗн шӑммисене ҫӑмӑллӑн суйлаҫҫӗ.
Ее сухие руки ловкими движениями сортировали тонкие, ломкие стебли.

Пирвайхи йӗтӗн шӑммисем конвеер тӑрӑх сортировка патӗнчен кӗлте паракан патне, унтан машина патне шуса кайрӗҫ те, вара сӑрӑрах пурҫӑн тӗслӗ йӗтӗн сӳсӗн пирвайхи пайӑрки сӗтел ҫине мухтавлӑн тухса выртрӗ.
Первые порции шуршащей тресты пошли по конвейеру от сортировки к подавальщику, оттуда к машине, и первый пучок сероватого шелковистого льноволокна торжественно лег на стол.

Тылламан йӗтӗн куписем шӑтӑртатаҫҫӗ, Сывлӑшра-тусан вӗҫсе тӑрать.
Шуршали вороха тресты, Пыль поднималась в воздухе.

Атя, чӑлантан тылламан йӗтӗн ҫӗклесе кӗр.
— Давай тащи тресту из чулана.

Ҫӗнӗрен уҫнӑ йӗтӗн пунктне ӗҫ хыҫҫӑн, ҫичӗ сехетре каҫхине, пухӑнма пуҫларӗҫ.
Собираться на вновь организованный льнопункт стали после работы, в семь часов вечера.

Йӗтӗн пунктне уҫма хатӗрлесе ҫитерсен, курма кӗнӗ Таня-барыня аллисене шартах ҫапрӗ.
Когда льнопункт был готов к открытию, Таня-барыня, зашедшая полюбопытствовать, всплеснула руками и сказала:

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика