Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

аванмарланса (тĕпĕ: аванмарлан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Бояна, эсӗ ачасене юрататӑн-и? — сасартӑк ыйтрӗ те Уча, хӑех аванмарланса кайрӗ.

— Бояна, ты любишь детей? — неожиданно спросил Уча.

12 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Павӑл уйрӑмах аванмарланса кайрӗ.

Особенно скверно было на душе у Павле.

2 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Эпӗ аванмарланса кайрӑм.

Я смутился и покраснел.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Саша, аванмарланса, пуҫне аялалла усрӗ, командир ҫине куҫ хӳрипе ҫеҫ сисмесле пӑхса илчӗ.

Саша смутился и, опустив голову, искоса поглядывал на командира.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Саша та, аванмарланса, ун хыҫҫӑн кӗчӗ.

Саша, смущенный, прошел вслед за ней.

Иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Кун пек чухне ҫын аванмарланса каять, ҫапах та мӗнле тӑкса янине вӑрӑммӑн та йӑлӑхтармалла ӑнлантармалла мар.

Разумеется, чувствует он себя в таком случае крайне неловко, и все же не следует долго объяснять, как и почему все произошло.

Сӗтел хушшинче хӑвна мӗнле тытмалла // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

— Эх, мӗн туса хутӑр, эп ӑна… — мӑкӑртатрӗ салтак пирӗн пата ҫитсен, анчах офицерсене асӑрхарӗ те, аванмарланса кайрӗ: — Айӑплӑ, лейтенант юлташ! — терӗ вара, тӳрленсе тӑрса.

— Эх, что наделали, а я-то… — пробормотал он, оказавшись рядом с нами, но, видимо, смутился присутствием офицеров и поправился: — Виноват, товарищ лейтенант!

1945-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Ыттисем хушшинче пуҫне чикерех ларакан Кӗтрин енне аванмарланса пӑхса илет.

Сидящая среди подруг Кетрин тоже смущенно опустила голову.

Иккӗмӗш курӑну // Арсений Тарасов. Килти архив

(Аванмарланса пуҫне пӗкет.)

(Смущенно опускает голову.)

Пӗрремӗш курӑну // Арсений Тарасов. Килти архив

Аванмарланса куҫне тартрӗ те таҫта васканӑ пекех пӑрӑнса кайрӗ.

Куҫарса пулӑш

Пӗрремӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Вӗсем сӗтел патне ларчӗҫ, пӗр ютшӑнса та аванмарланса, пӗр-пӗрин ҫине ним шарламасӑр тинкерчӗҫ.

Они присели к столу и молча разглядывали друг друга, испытывая отчуждение и неловкость.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Ак тата ӑш хыппи! Ялан ҫапла вӗсем, хӗрарӑмсем…», — темле хӑйне хӑй аванмарланса та ӳкӗнсе шухӑшларӗ вӑл.

«Вот ишо морока! И всегда они, эти бабы, такие…» — подумал он, ощущая какую-то внутреннюю неловкость и досаду.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кун пек чух Пантелей Прокофьевичӑн ӑншӑрчӗ ҫавӑнтах сӳрӗлет, арӑмӗ ҫине пӗр хушӑ нимӗн те ӑнланмасӑр тинкерсе пӑхать, унтан чӗтрекен аллисемпе кӗсйисене ухтарса табак хутаҫҫи кӑларать те, аванмарланса, чиккинчен иртсе кайнӑ ҫиллине лӑплантарма ӑҫта та пулин урӑх ҫӗре кайса чӗлӗм туртать, ытлашши хӗрӳленнӗшӗн хӑйне хӑй ылханса вӑрҫать, хӑй аллипе тунӑ сӑтӑр мӗн хака пырса ларни ҫинчен пӑшӑрханса шухӑшлать.

Тогда Пантелей Прокофьевич сразу остывал, с минуту смотрел на жену несмыслящими глазами, а потом дрожащими руками шарил в карманах, находил кисет и сконфуженно присаживался где-нибудь в сторонке покурить, успокоить расходившиеся нервы, в душе проклиная свою вспыльчивость и подсчитывая понесенные убытки.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗрхенсе пӑрахнипе, Дуняшка ӑна хулпуҫҫийӗнчен чуптуса илчӗ, темшӗн вара куҫҫуль пӑчӑртанса тухнинчен аванмарланса, хӑвӑрт тепӗр майлӑ ҫаврӑнса тӑчӗ те лашана выльӑх карти еннелле ҫавӑтса кайрӗ.

Движимая чувством сострадания, Дуняшка поцеловала его в плечо и, отчего-то смутившись до слез, быстро отвернулась, повела коня к скотиньему базу.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Казаксем, аванмарланса, шӑпӑрт та шарламарӗҫ.

Казаки смущенно молчали.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫавӑн пек каласа хунӑ хыҫҫӑн тин вӑл ҫак сӑмахсем Мелеховсем хӑйӗншӗн ют мар, тӑван-хурӑнташсем пек пулса тухнӑ майлӑ пӗлтернине тавҫӑрчӗ те, Степан та ҫапла ӑнланчӗ пуль тесе, аванмарланса кайрӗ.

И, уж после того как ответила, сообразила, что получается так, будто Мелеховы ей не чужие, а свои, и смутилась от того, что и Степан мог так понять ее.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Йӗнере шанчӑклӑ хытарса, Григорий урине йӑранана чикрӗ: вӑйланнӑҫемӗн вӑйланса пыракан перкелешӗве аванмарланса итлекен сотня командирӗ ҫине пӑхмасӑр, хиврен каларӗ:

Надежно укрепив седло, Григорий сунул ногу в стремя; не глядя на смущенного сотенного, прислушивавшегося к разраставшейся стрельбе, бросил:

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Мур пӗлет-и, тен, суяҫҫӗ те пулӗ ҫынсем, тен, чӑнахах та вӗсем влаҫа хирӗҫ мӗнле те пулин айӑп тунӑ… — аванмарланса мӑкӑртатрӗ казак.

Чума его знает, может, и брешут люди, может, и была за ними какая шкода супротив власти… — смущенно бормотал старовер.

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл ӑстӑнне итлемен, ирӗксӗр палӑракан хевтесӗрлӗхӗшӗн аванмарланса хӗрелчӗ.

И он покраснел от стыда за свое невольное, не подвластное разуму проявление слабости.

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий пирус чӗртрӗ те шӑрпӑк ҫутинче ашшӗн аванмарланса кӳреннӗ сӑнне курса юлчӗ.

Григорий, закуривая, при свете спички мельком увидел смущенное и обиженное лицо отца.

IX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех