Шырав

Шырав ĕçĕ:

витӗр сăмах пирĕн базăра пур.

витӗр (тĕпĕ: витӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ачасем патӗнче ӗҫсем малалла мӗнле пулса иртнине пӑс витӗр курнӑ пек кӑна кӑштах аса илетӗп.
Я плохо помню то, что было потом, и дни, проведённые у мальчиков, представляются мне в каких-то клубах пара.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ месерле выртса пӗлетелле пӑхатӑп та вӑл сайра ӑвӑслӑх витӗр тӗттӗмленсе таҫта инҫете кайнине асӑрхатӑп.
Лёжа на спине, я смотрел в небо, которое всё темнело и уходило от меня среди трепещущих жидких осин.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вара ҫав пӗчӗк хаҫата лӳчӗркесе чӳрече витӗр ывӑтрӑм.
И я смял газету и швырнул её в окно.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Йынӑшмарӗ те вӑл — шӑлӗ витӗр ҫеҫ, зуммер пек, пӗр евӗр сасӑпа нӑйӑлтатрӗ.
даже не стонал, а гудел сквозь зубы, однотонно, как зуммер.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анма васканӑ хӗвел чӳрече витӗр аякран кармашса пӑхать, унӑн хӗрелнӗ ярӑмӗнче тусанлӑ та йывӑр, иода шӑрши кӗрекен сывлӑш курӑнать.
Заходящее солнце косо смотрело в окно, и в его красноватом луче был ясно виден пыльный, тяжёлый, пропахший йодом воздух.

Симакова итлесе — ҫавӑн пек хушаматлӑччӗ ман кӳршӗм — эпӗ чӳрече витӗр курӑнакан кӗрхи ҫеҫенхире, унти шурӑ тӑмпа сӗрнӗ ҫуртсене пӑхса пыраттӑм, чугун ҫул будкисем патӗнчи пахчасенче хӗвалҫаврӑнӑш пуҫӗсем йывӑр турилкке пек курӑнаҫҫӗ.
когда, слушая Симакова — так звали моего соседа, — я смотрел на медленно проходящую за окнами осеннюю степь, на белые мазанки, на тяжёлые тарелки подсолнухов в огородах у железнодорожных будок.

Хӑва хӳттинче катерсем тӑраҫҫӗ, тӗттӗм шывӑн хумӗпе кӑпӑкӗ витӗр эпир васкавлӑн иртетпӗр.
Катера стоят под ракитами, мы мчимся среди брызг, плеска и пены по тёмной воде.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Катя Нина Капитоновнӑсем патӗнче балкон ҫинче ларатчӗ; хама вӑратас мар тесе шӑппӑн калаҫнине эпӗ ыйхӑ витӗр илтетӗп.
Катя сидела на балконе у Нины Капитоновны; сквозь сон я слышал их негромкие, чтобы не разбудить меня, голоса.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Лере, тӑкӑрлӑкра, витӗр курӑнакан тӗттӗмлӗх, Валя пӳлӗмӗнчи — урӑхла йышши, пӳлӗмри тӗттӗмлӗх.
Там, в переулке, была лёгкая, прозрачная темнота, а у Вали — комнатная, совсем другая.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Пӗтӗмпех, пӗтӗмпех пӗлетӗп, — пит-куҫӗ чӗтренчӗ унӑн, куҫлӑхӗ витӗр куҫне хӗссе илни курӑнчӗ.
— Всё знаю, всё, — У него дрогнуло лицо, и он крепко зажмурился под очками.

Шалта аяккисенче тенкелсем пурччӗ, витӗр курӑнакан калпак айне пулемет вырнаҫтарса хунӑччӗ.
с голыми лавками по бокам, с пулемётом, стоявшим на подставке под откинутым прозрачным колпаком.

Мӗн ҫырнине куҫӑма карса илнӗ палӑрми тӗтре витӗр вуласа тухрӑм та ҫав хӗрарӑм сӑнарлӑ пулнӑ арҫынна Ч.-ва палласа илтӗм.
Через какую-то темноту перед глазами я прочитала надпись и узнала Ч. в шлеме, делавшем его похожим на женщину.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ман пӳлӗме вара хӗвел ҫинче пиҫӗхнӗ яштака та витӗр пӑхакан куҫлӑ Петя пырса кӗчӗ, ӗлӗкхи пек пӗшкӗнерех те тӑмасть вӑл.
А в комнату вошёл крепкий, загорелый человек, не сутулый, как прежде, а прямой, с прямым, уверенным взглядом.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пулма пултарас ҫук пек те, анчах вӑл ярханах шинелӗпе ҫӗр ҫинче ларса тӑнӑ чух куҫне уҫрӗ те уйӑрса илейми тӗтреллӗ куҫ витӗр мана курсан, кӑшт ҫеҫ илтӗнмелле: «Катя», тесе пӑшӑлтатрӗ.
Может показаться невероятным, но я обрадовалась, когда, сидя на земле в расстёгнутой шинели, он поднял глаза и сквозь туман, которым был ещё полон страшноватый, неопределённый взгляд, увидел меня и сказал чуть слышно: «Катя».

«Тӑххӑрмӗш» ҫурмаллах ҫурӑлса аннӑччӗ — бомба пилӗк этаж витӗр шӑтарса аннӑ та, илемсӗр пулса юлнӑ хура хушлӑхран тӑвӑр картиш тӗлӗнмелле мӗлкесемпе хуҫланса курӑнать.
«Девятка» была расколота надвое — бомба пробила все пять этажей, и в чёрном неправильном провале открылся узкий ленинградский двор с фантастическими ломаными тенями.

Темӗнле, ҫӑтмахра слива турачӗ пиҫсе ҫитнӗ кӑвак улмисемпе усӑнса аннӑ пек, витӗр курӑнӑн сарӑ персиксем хӗвел ҫинче ҫуталса, шӑранса тӑнӑ пек, пур ҫӗрте те чечексем те чечексем: табак та, левкой та, розӑсем те — туллиех.
Словно в раю, клонится вниз тяжёлая ветка сливы с матовыми синими плодами, прозрачные жёлтые персики светятся, тают на солнце, и всюду — цветы и цветы: табак, левкои, розы.

Каҫӗ хамӑр сисмесӗрех иртрӗ; ҫӗрпе пӗлӗт хутшӑннӑ сӗртен, куҫа палӑрми пӑтрашӑннӑ ҫута витӗр заниткӑсене пытарса тӑран йывӑҫ тӗмӗсене хускатса, хирсем урлӑ вӗрсе иртен уҫӑ ҫил пек сасартӑк таса ир сӑнарӗ ҫапрӗ.
Ночь переломилась незаметно: в сером, неопределённо-рассеянном свете, неподвижно стоявшем между небом и землёй, вдруг проглянуло что-то утреннее, свежее, точно самый ветерок, пробежавший по полю и тронувший кусты, которыми были замаскированы зенитки, был другого, утреннего света.

Монастырӗн сарлака башнисем ҫинчи кӗренрех тӗслӗ чул чӗнтӗрсем витӗр ҫурхи кӑвак пӗлӗт илемлӗн курӑнать.
Голубое весеннее небо сквозило через розоватое каменное кружево на широких башнях монастыря.

29 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Вӑл ҫӗкленесшӗн пӑркаланать, мана хӑй ҫийӗнчен тӗртет, усаллӑн, пуҫтахӑн шӑл витӗр калать:
А он силился подняться, отталкивая меня, и вызывающе-упрямо мычал мне в ладонь сквозь зубы:

27 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хам куҫпа хам чӳрече витӗр куртӑм: лешӗ, тӑсланки, сӗтел ҫинчи хучӗсене васкавлӑн пуҫтарать, ҫыхать, темӗнле ещӗксене пӑрахать.
Сейчас там ходил, вижу через окно — этот ихний длинный всякие бумаги на столе собирает, связывает и в какие-то ящики бросает.

26 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика