Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Туссем пӗр-пӗрин ҫине сӑмах чӗнмесӗр пӑхса тӑчӗҫ те пукан хыҫӗнче ҫакӑнса тӑракан пиншакӗ патне пычӗҫ: пиншакӗ ҫинче те пӗр тӳмме те ҫук.

Приятели молча посмотрели друг на друга и подошли к висевшему на спинке стула пиджаку: там тоже пуговиц не оказалось.

Райка «тыткӑна» илнисем // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 101–108 с.

Ыран каллех «Крокодил ҫури» тухать, каллех унта эп ҫакӑнса тӑратӑп ӗнтӗ.

Завтра снова выйдет «Крокодиленок», и снова я буду там висеть.

«Крокодил ҫури» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 85–100 с.

Эпӗ аран-аран хӗсӗнкелесе кӗтӗм те стена ҫинче шурӑ хут листи ҫакӑнса тӑнине асӑрхарӑм.

Кое-как я протиснулся и увидел на стене лист бумаги.

«Крокодил ҫури» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 85–100 с.

Хамӑрӑн ҫакӑнса тӑракан ҫул мӗнле ӗҫленине сӑнама кӑнтӑрла умӗн ҫеҫ тытӑнтӑмӑр.

Скажу только, что без четверти двенадцать мы начали испытание нашей подвесной дороги.

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

Пит ҫумаллисем ҫакӑнса тӑракан хӳме патӗнче темӗн чухлӗ ҫара ураллӑ ачасем тӗрткелешсе ҫӳреҫҫӗ.

У забора, на котором висели умывальники, толкались десятки голоногих ребят.

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

Леньӑпа Таня пичкисен хушшинче шурӑ йӗкехӳре ҫакӑнса тӑни курӑнчӗ.

Между бочками Лёни и Тани появилась в воздухе белая крыса.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Халачӗ айӗнче ҫакӑнса тӑракан противогаз хутаҫҫинчен Степка ҫӑкӑр, икӗ ҫӑмарта кӑларчӗ, икӗ пай туса пӗр пек валеҫрӗ.

Куҫарса пулӑш

Пысӑк хыпар // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 29–33 с.

Унӑн упӑшки ҫакӑнса вилет.

Куҫарса пулӑш

Ҫӗр ҫатни, вӗре ҫӗлен тата ытти те // Евгений Андреев. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 20 стр.

Кукка ҫакна илтсен ҫийӗнчех стена ҫинче ҫакӑнса тӑракан пӑшалӗ патне ыткӑнчӗ: «Шартлаттаратӑп акӑ эпӗ вӑл ҫӗлене икӗ кӗпҫерен пӗр харӑсах», тет.

Куҫарса пулӑш

Ҫӗр ҫатни, вӗре ҫӗлен тата ытти те // Евгений Андреев. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 20 стр.

Тӗлӗкре вӑл икӗ пысӑк хура йытӑ курнӑ, пӗҫҫисем тата аяккисем ҫинче пӗлтӗрхи ҫӑм пайӑркисем ҫакӑнса пынӑ; вӗсем пысӑк лахханран ӗмӗтсӗрленсех мӑшкӑлтӑк шывне лӗрӗплеттернӗ.

Ей приснились две большие черные собаки с клочьями прошлогодней шерсти на бедрах и на боках; они из большой лохани с жадностью ели помои.

VI. Канӑҫсӑр каҫ // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Унран ҫакӑнса, ӑс-тӑн хирӗҫленине шута та илесшӗн пулмарӗ вӑл.

Уцепившись за нее, он не хотел принимать в расчет возражения ума.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Егорыч! — ахлатса ячӗ те Сергей, янахӗпе яка та сивӗ стенаран ҫакӑнса, майӗпен-майӗпенех урайне шуса анчӗ.

— Егорыч! — охнул Сергей и, цепляясь подбородком за скользкую, холодную стену, медленно осел на пол.

15 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сергей иккӗччен ҫеҫ шутлама ӗлкӗрнӗччӗ, пит ҫинче ҫакӑнса тӑракан темӗн пысӑкӑш лампа хӗррипе пӳрнеске пек кӑна пӗчӗк ҫын питӗ хӑвӑрттӑн пуҫ-хӗрлӗ чупса иртрӗ.

Сергей успел просчитать до двух, и по краю огромной «швы, висящей над ликом, быстро побежал вниз головой Мизерно маленький человечек. »Так это ж я!

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫаплах, чул евӗр, ҫакӑнса тӑчӗ пуҫ ҫинче ҫав шухӑшах.

Камнем над головой повисла все та же мысль.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫӳл тӳпере хӗвел аялтан йӑлкӑштарса ҫутатакан хӗрлӗ пӗлӗт лӑстӑкӗ ҫакӑнса тӑрать.

Озаряемая снизу солнцем, высоко в небе стояла румяная тучка.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫил салатса янӑ сайра пӗлӗтсем ҫӑра кӑвак тӳпере пӗр хускалман пек ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.

В густо-синем небе почти недвижно стояли раскиданные ветром редкие облака.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тахҫантан вара сӑрламан ҫурт ҫивиттийӗ шатрашка сарӑ тутӑхпа витӗннӗ, крыльца патӗнче ватса пӗтернӗ шыв пӑрӑхӗсем сапаланса выртаҫҫӗ, тӑпсисем хӑйпӑнса тухнӑ чӳрече хупписем чалӑш-чӗлӗшшӗн ҫакӑнса тӑраҫҫӗ, ҫӗмӗрсе пӗтернӗ кантӑксенче ҫил шӑхӑрса вӗрет, шал енчен тӑлӑх ҫуртӑн йӳҫекрех тутӑллӑ пӑнтӑх шӑрши варкӑшса тухать.

Давным-давно не крашенная крыша желтела пятнистой ржавчиной, поломанные водосточные трубы валялись около крыльца, кособоко висели сорванные с петель ставни, в разбитые окна со свистом врывался ветер, и оттуда уже тянуло горьковатым плесневелым душком нежили.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дон тӗлӗнче тӗтре шӑналӑк пек ҫакӑнса тӑрать.

Над Доном наволочью висел туман.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Калатӑп халь ӑна, Вёшкине каятӑп, тетӗп», — шухӑшларӗ те вӑл ҫавӑнтах Степанӑн типнӗ кӗпи-йӗмӗ тӗмсем ҫинчех ҫакӑнса тӑнине аса илчӗ.

«Сейчас скажу ему, что пойду в Вешки», — подумала она и тотчас вспомнила, что еще не сняла высохшее Степанове белье.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫак йывӑҫран кӑпӑр-капӑр тунӑ П урлашки ҫинче пӗчӗк чан ҫакӑнса тӑрать, унтах пистолет та ҫыхса ҫакнӑ.

На перекладине этого деревянного, грубо сколоченного П висел колокол и был привязан пистолет.

IV. Тӗлӗнмелле мыскара // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.