Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хывса (тĕпĕ: хыв) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ура сассисем шӑплансан, Андреянов куҫлӑхне ӗшенчӗклӗн хывса самӑш татӑкӗпе тасатрӗ, ҫилленнӗ сасӑпа каласа хучӗ:

Когда утихли шаги, Андреянов усталым движением снял очки, тщательно протер их кусочком замши, желчно сказал:

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗҫпӑшалӗ ҫук унӑн, тыткӑна лекнӗ, ҫийӗнчи ҫи-пуҫне те хывса илнӗ ав, эсир пур, наганпа тата ӑна…

Человек безоружный, взятый в неволю, вон на нем и одежи-то не оставили, а вы намахиваетесь…

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Казаксем ун ҫинче шуратман сарӑ пӳсрен ҫӗленӗ аялти салтак кӗпине кӑна хӑварнӑ, хывса илнӗ йӗмӗ вырӑнне тӗсӗ кайса пӗтнӗ лампаслӑ, ҫыпӑҫусӑр алӑпа саплӑк ҫине саплӑк лартнӑ ҫӗтӗк-ҫатӑк казак шӑлаварне панӑ.

Казаки оставили на пленном одну нижнюю солдатскую рубаху из желтой, неотбеленной бязи да взамен отобранных штанов дали изорванные в клочья казачьи шаровары с выцветшими лампасами и неумело приштопанными латками.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тылра вӗсенне пурпӗр хывса илетчӗҫ!

А с них — один черт — все в тылу посымали бы!

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дарья, чирикӗсене хывса, утса ывӑннӑ урисене ҫурӗ те, куҫне хӗвелтен ал тупанӗпе картласа, ҫыран хӗрринчи вӗри вак чул ҫинчен чылайччен чарлансем салхуллӑн ҫухӑрнӑ тата хумсем пӗр майлӑн ҫатӑлтатнӑ сасӑсене тӑнласа ларчӗ.

Дарья сняла с натруженных ног чирики, вымыла ноги и долго сидела на берегу, на раскаленной гальке, прикрыв глаза от солнца ладонью, вслушиваясь в тоскливые крики чаек, в равномерные всплески волн.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унтан чан сасси чӑнкӑлтатма пуҫласан, виҫҫӗшӗ те ура ҫине тӑчӗҫ, ҫӗлӗкӗсене хывса сӑхсӑхрӗҫ те чиркӳ картишнелле сумлӑн утса кӗрсе кайрӗҫ.

А как только звонарь ударил в колокол — все трое встали, сняли шапки, перекрестились и чинно пошли в ограду.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Хам вӗлернӗ хӗрлемессенне пуринне те йӗмӗсемпе юбкисене хывса илес пулсан, вӗсем пӗтӗм Татарски хуторне тумлантарма ҫитетчӗҫ», — пӗр хутчен мар кула-кула мухтаннӑ вӑл.

Он сам, посмеиваясь, не раз говаривал: «Ежли б мне со всех красных, побитых мною, посымать штаны да юбки — весь хутор Татарский одел бы!»

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Халь вӗсем, Дон урлӑ понтон кӗпер хывса, Усть-Медведицӑран васкасах ку енне ҫар хатӗрӗсемпе боеприпассем каҫараҫҫӗ.

А сейчас пока они навели понтонный мост через Дон и спешно вывозят из Усть-Медведицкой снаряжение и боеприпасы.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий пӳлӗмре пуҫтарӑнса ларнӑ ҫынсене сывлӑх сунчӗ, шинелӗпе карттусне хывса ҫакса, сӗтел патне иртрӗ.

Григорий поздоровался с присутствовавшими, снял шинель и фуражку, прошел к столу.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич лаша мӑйӗнчен супнене хывса илчӗ, ӑшшӑн йӑлкӑшса кулчӗ.

Пантелей Прокофьевич снял с коня торбу, улыбнулся:

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Эппин, кӳр, хывса пар кӗпӳне, кун ҫутипе ҫӗлесе хурам.

— Ну, тогда сыми рубаху, пришью их, пока видно.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Секретев ӗнтӗ, сюртукне хывса пӑрахса, аялти кӗпе вӗҫҫӗн кӑна ларчӗ.

Секретев, сбросив сюртук, сидел в одной нижней рубашке.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Нимӗҫсенне хывса илтӗр-и?

С немцев поснимали, что ли?

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Акӑ ӑҫта!» — тет те тепри тихана амӑшӗ патӗнчен хӑваласа ярать, пӑшалне ҫурӑмӗ хыҫӗнчен хывса, персе те пӑрахать.

— «А вот куда!» — говорит другой да с тем отогнал его от матки, снял с плеча ружье и вдарил в него.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тар шӑрши ҫапнӑ гимнастеркине хывса хучӗ, каларӗ:

Снял провонявшую потом гимнастерку, попросил:

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аксинья кофтине тата ӗҫлеме чӑрмантаракан кӑкӑрлӑхне хывса хучӗ, тин сунӑ сӗт пек ӑшӑ шыва чӗркуҫҫи таран кӗрсе тӑрса, кӗпе-йӗм ухма тытӑнчӗ.

Аксинья скинула кофточку и стеснявший движения лиф, по колени забрела в парно-теплую воду музги, стала стирать.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫӗтӗк атӑ пек ураран хывса переҫҫӗ те, нимӗн те тӑваймӑн!

Скинут, как худой сапог с ноги, и поминай как звали!

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Мӗн пӑрикмахерскинчи пек шӑршӑ кӗрет сан? — ыйтрӗ Лузгин, кӗрӗкне Нюшкӑ алли ҫине хывса пӑрахса, сӑмсине нӑш-нӑш туртса.

— Чего это у тебя пахнет, как в парикмахерской? — сбрасывая на руки Нюшки полушубок и поводя носом, спросил Лузгин.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫынсем савӑнса йӗнине, кӑшкӑрнине, пӗр-пӗрне ытамланине, кӑвак сухаллӑ стариксем, ун умӗнче ҫӗлӗкӗсене хывса, аллине тыта-тыта чӑмӑртанине вилсен те манмӑн.

Будет умирать — не забудет, как кричали и плакали от радости люди, обнимали друг друга, как седобородые старики сдергивали перед ним шапки и трясли его руки.

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хунчӑкин юлашки сӑмахӗсене илтсен, вӑл тужуркине вӗлт ҫеҫ хывса пӑрахса кӗпе вӗҫҫӗн анчах тӑрса юласшӑнччӗ, анчах Корней ҫирӗппӗн кӑшкӑрчӗ:

Услышав последние слова шурина, он хотел было рывком скинуть тужурку и остаться в одной рубахе, но Корней строго крикнул:

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех