Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

арӑмне (тĕпĕ: арӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Унтан, кам мӗн каласса кӗтмесӗр, арӑмне хушрӗ:

И, не дожидаясь ответа, приказал жене:

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл арӑмне те, Аксиньйӑна та хӑйне майлӑ юратса, вӗсемпе иккӗшӗнпе те пурӑнма хирӗҫ пулмарӗ-ха, анчах Натальйӑна ҫухатнӑ хыҫҫӑн хӑй Аксиньйӑран та тӳрех темле сивӗннине, унтан тата Аксинья, Григорипе иккӗшӗн хушшинчи ҫыхӑну ҫинчен каласа кӑтартса, Натальйӑна вилме хӗтӗртнӗшӗн те вӗчӗрхенме пуҫланине туйрӗ.

Он не прочь был жить с ними с обеими, любя каждую из них по-разному, но, потеряв жену, вдруг почувствовал и к Аксинье какую-то отчужденность, потом глухую злобу за то, что она выдала их отношения и — тем самым — толкнула Наталью на смерть.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аксинья унӑн — Григорин — сывлӑхӗшӗн ӗҫсен, ӑна Степан арӑмне кӗҫ-вӗҫ ҫутӑлтарса ярас пек туйӑнчӗ.

На секунду ему показалось, что Степан ударит жену, когда она выпила за его — Григория — здоровье.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Степан арӑмне вӑрттӑн пӑлханса кӗтсе илчӗ.

Степан встретил жену с потаенным волнением.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тӑваттӑмӗш килте ҫемье пуҫӗ пӗрмаях ӗҫсе ӳсӗр ҫӳренӗ, алхаснӑ, арӑмне хӗненӗ, ӑна никам та чарма пултарайман, мӗскӗн хӗрарӑма никам та хӳтӗлемен, Черемшанкӑ парторгӗ Мрыхин вара правленире хӑйӗн пӳлӗмӗнче райкомран килнӗ хутсене майлаштарса ларнӑ, вӗсене папкӑ ӑшне ҫӗле-ҫӗле хунӑ, член укҫи пухнӑ, хӑйне коммунистсем шанса панӑ ӗҫе тӳрӗ кӑмӑлпа пурнӑҫлатӑп тесе шутланӑ.

В четвертой избе глава пьянствовал и дебоширил, избивал жену, и никто не мог остановить его и защитить бедную женщину, а черемшанский парторг Мрыхин сидел в своей комнатушке в правлении, перебирал бумаги, пришедшие из райкома, подшивал их в общую папку, принимал членские взносы и был глубоко убежден, что он добросовестно выполняет возложенные на него коммунистами обязанности.

24 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Аникей арӑмне алӑк патӗнчен тӗксе ячӗ те, кӗрӗк аркисене тачӑ хупласа, вӑл ӗсӗкленине итлесе тӑмасӑр, малти пӳлӗмрен тухрӗ.

Он оттолкнул ее от порога и, плотно запахнув полы полушубка, не слушая больше жалостных всхлипов жены, вышел из горенки.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах арӑмне чарма ҫӑмӑлах пулмарӗ.

Но жену но так-то легко было урезонить.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫилли иртсе кайсан, Аникей арӑмне хӗрхенме тытӑнать, хӑйне ытлашши хаяр та чӑкӑлтӑш пулнишӗн ӳпкелет, анчах арӑмне ҫавӑн ҫинчен каламасть.

Отойдя, Аникей начинал жалеть Серафиму, упрекал себя за излишнюю жестокость и придирчивость, но сказать об этом жене не решался.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Пӗтнӗ пулӑттӑм эпӗ сансӑр, — терӗ Егор, арӑмне аллисенчен тытса.

— Пропал бы я без тебя, — сказал Егор и взял в свои руки руку жены.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Часах Егор унӑн кашни сӑмахне итлеме пуҫларӗ; арӑмне питрен ачашшӑн пӑхса, ывӑннӑн йӑл кулчӗ.

Скоро уже Егор не пропускал ни одного ее слова, с нежностью смотрел на лицо жены и устало улыбался.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Акӑ ӗнтӗ вӑл ачасем ҫине кӑшкӑрчӗ те, сасартӑк арӑмне хулпуҫҫинчен тытса, ӑна хӑй патнелле туртрӗ, унӑн куҫҫуль тулли куҫӗсенчен пӑхса, ывӑҫ тупанӗпе пит ҫӑмартине шӑлкаларӗ, вара тӗксӗммӗн пӑрӑнса, хулпуҫҫипе алӑка тӗкрӗ.

Прикрикнув на ребят, он вдруг притянул за плечи жену, заглянул в ее полные слез глаза, погладил ладонью по щеке и, хмуро отстранясь, надавил плечом на дверь.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Аниҫҫе! — кӑшкӑрчӗ вӑл хӑйӑлтатса, арӑмне куричченех, хӑй, йывӑррӑн сывласа, алӑк янаххинчен ярса тытрӗ.

— Анисья! — хрипло закричал он, еще не видя жены, и, тяжело дыша, схватился за косяк.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑрӑм сухаллӑ, хӗрлӗ питлӗ хресченсем ӑна пыра-пыра чуп тунӑ, вӑл хӑйӗн катрашка питне вӗсен сӗлекеллӗ тутисем патне илсе пынӑ, аллине пилӗкӗ ҫинчен илмесӗр, ҫамрӑк арӑмне ытамласа ларнӑ.

К нему лезли целоваться бородатые красномордые мужики, и он подставлял их слюнявым губам бугристую щеку и обнимал молодую жену, не снимая руки с ее талии.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Аванах мар-ха, хӗрӗм, капла, — тенӗ вӑл, арӑмне куҫ хӗссе.

— Как-то неладно получается, — подмигивая жене, проговорил он.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл Саввушкӑ еннелле ҫурӑмӗпе ҫаврӑнчӗ те арӑмне кӑшкӑрчӗ:

Он повернулся к Саввушке спиной и закричал жене:

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ан шиклен-ха, амӑшӗ, малтанах, — терӗ Дымшаков, арӑмне хулпуҫҫинчен ачашшӑн ытамласа; унӑн кӑшт хӑйӑлти сассинче вӑл хӑйӗнчен хӑй кулни сисӗнчӗ, ҫакӑ ӑна унӑн ҫӑмӑл мар пурнӑҫӗнче пӗрре ҫеҫ мар пулӑшнӑ пулмалла — халӗ ним сӑлтавсӑр никама та лартмаҫҫӗ — йӗксӗк Берие шӑрка пек лапчӑтса хучӗҫ.

— Не дрожи, мать, впереди страха, — ласково обнимая жену за плечи, проговорил Дымшаков, и в тихом, размягченном хрипотцой голосе его зазвучала веселая издевка над собой, которая, видимо, не раз помогала ему в его нелегкой жизни, — если жить да при каждом слове оглядываться — да пропади она пропадом, такая жизнь!

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Арӑмне пӑртак та пулсан йӑпатас тесе вӑл: — Турӑ панӑ, Турӑ илнӗ, сывӑ пулсан урӑх Николай та ҫуралӗ, ку… пурӗ пӗр пӗтет ӗнтӗ, — тенӗ.

— Бог дал, Бог и взял, — успокаивал он жену. — Будем живы, другой Николка родится, а этому… все одно!..

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Ҫӳресен-ҫӳресен вӑл татах хӑй шалашӗ патнелле кайнӑ, татах хӑй арӑмне — Аринӑна — чӗнсе кӑларнӑ.

И опять он побрел к своему шалашу, и опять вызвал Арину.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Казак урапа ҫитти айӗнчен винтовка кӑларса илчӗ, арӑмне аллинчен тытрӗ, ҫынсем умӗнче чуптумарӗ, арӑмӗн кӑштӑркка аллине пӗр хушӑ хӑйӗн аллинче чӑмӑртаса тӑчӗ ҫеҫ, унтан темскер пӑшӑлтатса каларӗ те дружинник хыҫҫӑн шкул еннелле утса кайрӗ.

Казак вынул из-под полсти винтовку, взял жену за руку, целоваться при людях не стал, лишь черствую женину руку на минуту задержал в своей руке, шепнул что-то, пошел следом за дружинником к хуторской школе.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Казак тилхепене арӑмне пачӗ, урапа ҫинчен сиксе анчӗ.

Казак сунул вожжи жене, соскочил с арбы.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех