Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

аса сăмах пирĕн базăра пур.
аса (тĕпĕ: аса) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл чӑматанне илчӗ те, кӑвакалсене хуйхатса, крыльца патнелле утрӗ, картлашка ҫине хӑпарчӗ, алӑк хӑлӑпӗнчен темиҫе хут туртса пӑхрӗ, унтан, вӑрттӑн вырӑна аса илсе, алӑк янаххи хыҫӗнчи ҫурӑкра ҫӑраҫҫине хӑвӑрт хыпашласа тупрӗ.

Захватив чемодан, он зашагал, распугивая уток, к крылечку, поднялся на ступеньки, несколько раз дернул за ручку двери, потом, вспомнив о потайном местечке, быстро нащупал ключ в трещинке за дверным наличником.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хальхи пек, пӗр-пӗр вырӑнсӑр сӑмах хушса хӑй ҫинчен аса илтермесен, Пробатов тепӗр чухне вӑл пурри-ҫуккине мансах кайнӑ.

Пробатов временами даже забывал о его присутствии, если тот не напоминал о себе, как сейчас, каким-нибудь неуместным замечанием.

8 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Аса илеймест пуль вӑл мана, — шухӑшларӗ Корней. — Ӑҫтан пурне те астӑватӑн-ха!

«Не вспомнит он меня, наверное, — подумал Корней, — Разве всех упомнишь!

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Корней хӑйне кӗрӳшӗ тарӑхса ӳпкелешнине, вӑл варне виттермелле каланӑ сивӗ сӑмахсене пӗрин хыҫҫӑн тепӗрне темиҫе хут та аса илчӗ, халӗ ӑна кӗрӳшӗ умӗнче те, янташӗсем умӗнче те хӑй мӗнпе те пулин чӑнахах айӑпа кӗнӗ пек туйӑнчӗ, нумай ҫулсем хушши ҫирӗп шухӑш тытса пыракан Егора вара, хисеплес ҫеҫ мар, ун пурнӑҫӗнче ӑмсанмалли, тӗрӗссипе, нимӗн те ҫук пулсан та, ӑмсанас та килчӗ.

Корней снова перебрал злые упреки и наветы зятя, разбередившие его до самого нутра, и сейчас ему казалось, что он и в самом деле как будто в чем-то был виноват и перед ним, и перед земляками, а Егор, незыблемо стоящий на своем многие годы, вызывал чувство уважения и даже зависти, хотя завидовать в его жизни было, собственно, нечему.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Каларӑм вӗт, иртнине аса илет, тӳсеймест, тесе!» — шухӑшларӗ Корней, вӑл ҫак кирлӗ-кирлӗ мар усал сӑмахсене илтес мар тесе, сӗтел хушшинчен тухасшӑнччӗ, анчах, Егора тата ытларах ҫилентерсе ярасран хӑраса, вырӑнтан тапранмарӗ.

«Так и знал, что вспомнит о старом, не вытерпит!» — подумал Корней и хотел было подняться из-за стола, чтобы не слушать эту злую напраслину, но, боясь еще больше раззадорить Егора, остался сидеть на месте.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Иртсе кайнӑ вӑхӑта ним кӗтмен ҫӗртен аса илни ӑна тӗлӗнмелле ыррӑн туйӑнчӗ, — ун чухне Ксени тавра кунсеренех темӗн чухлӗ хӗрсемпе тус-юлташӗсем шавланӑ-ҫке-ха!

Было что-то удивительно трогательное в этом нежданном возврате к тем неповторимым временам, когда вокруг нее каждый день шумел родной курс!

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксени каҫ пулсан кунта пӗтӗм ҫемье пуҫтарӑннине, пурте пысӑк сӗтел тавра пурҫӑн шерепеллӗ хӗрлӗ сарӑ абажур айне вырнаҫса ларнине аса илчӗ — чей ӗҫетчӗҫ, доминолла, картла вылятчӗҫ, радио итлетчӗҫ, сасӑпа интереслӗ кӗнеке е хаҫатра тухнӑ статьяна вулатчӗҫ, тавлашатчӗҫ, савӑнатчӗҫ, уявсем ирттеретчӗҫ — ҫакӑ пӗтӗмпех уҫҫӑн, шавлӑн, пурин куҫӗ умӗнче пулса иртетчӗ.

Ксения вспомнила, как сюда по вечерам сходилась вся семья, все рассаживались за большим столом под оранжевым, с шелковыми кистями абажуром: пили чай, играли в домино, карты, слушали радио, читали вслух интересную книгу или статью из газеты, спорили, веселились — шумно, открыто, на виду у всех.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫавна аса илсе, Мишка урай хӑми патне пырса тӑчӗ.

Вспомнив это, Мишка подошел к половице.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрсене астар, вӑйлӑ ӗҫкӗ-ҫикӗсенче мана та хушӑран аса ил.

Пущай девкам пыли в глаза, а меня помяни на третьем взводе.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӗччен чух кӗсьерен кашни кӑлармассерен вӑл Мишка чунне шухӑшламан ҫӗртен килсе кӗнӗ асаилӳсемпе хумхантарчӗ; вӑл вара ҫӑл ҫывӑхӗнчи шурӑ пӑспа пиеленнӗ тиреке, каҫ сӗмӗ карса илнӗ тӳперен тӑман вӗлтӗртетсе вӗҫнине, Дуняшкӑн вӗттӗн чӗтренекен ҫирӗп тутине те, унӑн авӑнчӑк куҫ хӑрпӑкӗсем ҫинче ирӗлекен чӑлт-шурӑ юр пӗрчисене те аса илчӗ…

Когда он наедине с собою доставал утирку, — всегда непрошеным приходило волнующее воспоминание: обметанный инеем тополь возле колодца, срывающаяся с сумрачного неба метелица, и твердые дрожащие губы Дуняшки, и кристаллический блеск снежинок, тающих на ее выгнутых ресницах…

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кашни йывӑҫ мӗне те пулин аса илтерет…

Каждое деревцо порождало воспоминания…

LXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пулнӑччӗ-и пуҫра ҫӗлӗк, ҫук-и? — ниепле аса илме пултараймарӗ.

Никак не мог припомнить: была на нем шапка или нет?

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Прохор лаши патнелле утса кайрӗ, анчах Григорий, тем аса илсе, ӑна каялла тавӑрчӗ.

Прохор пошел к коню, но Григорий, спохватившись, вернул его.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Халӗ те Григорий, штабран таврӑннӑ чух, ӑна аса илсе шухӑша кайрӗ:

Вот и сейчас, возвращаясь из штаба, он вспомнил о ней, подумал:

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Теплерен пӗрре, асаплантарса вӗлернӗ Иван Алексеевича аса илчӗ, уншӑн хурланса чунне ырттарчӗ, унтан ҫакӑ та кайран иртсе кайрӗ.

На какой-то день всколыхнули его боль и жалость к убитому Ивану Алексеевичу, а потом и это прошло.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аса ил эсӗ ман сӑмахсене: кайран акӑ хӳрене хӗстеретпӗр те, ӑна чӑпӑркка пек хырӑм айнелле авса хурса, кадетсем патне шуса каятпӑр.

И ты попомни мои слова: подожмем хвост, вдоль пуза вытянем его по-кнутовому и поползем к кадетам.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл ҫӗре кӗнӗ Такан Яккӑвӗ каланӑ сӑмахсене аса илчӗ.

Ему вспомнились слова покойного Якова Подковы.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Кампа канашласа илтӗн, леш княҫпа мар-и? — пӳлчӗ ӑна Григорий, хӗлле ҫак пӳлӗмрех пулса иртнӗ канашлупа Кавказ ҫыннине, подполковника, аса илсе.

— С кем это ты совет держал, с князем, что ли? — перебил его Григорий, вспомнив совещание, происходившее в этой же комнате зимой, и подполковника-кавказца.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл, хӑйӗн пӗчӗкҫӗ ывӑлӗпе арӑмне аса илсе, кӗскен нӗшӗклетсе ячӗ; ҫак ҫиҫӗм пек хӑвӑрт килсе кӗнӗ асаилӳрен пуҫра пӗр чӑтӑмсӑр шухӑш ҫуралчӗ: «Вӗсен куҫӗ умӗнче ҫеҫ вилес марччӗ! Тата… часрахчӗ…»

Он коротко всхлипнул, вспомянув своего сынишку, жену, и от этого вспыхнувшего, как молния, воспоминания родилось нетерпеливое желание: «Только бы не на ихних глазах убили!.. И… поскорее…»

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ун чух аса илмерӗн турра? — сӑмахӗсене юрланӑ пекрех тӑсса ыйтрӗ икӗ хут ӑна питӗ вирлӗ янклаттарса янӑ каҫӑр сӑмсаллӑ старик, хӑлхине алка ҫакнӑскер.

Тогда про бога не вспоминал? — с придыханием спросил у него ударивший его два раза курносый старик с серьгой в ухе.

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех