Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗпне (тĕпĕ: тӗп) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хурана ҫу яманнипе ҫӑмарта тӗпне ларма пуҫланине тӳрех сисрӗ Артем.

Ведь в котелке совсем не было масла.

Ҫӑмарта ӑшалани // Ара Мишши. Ара Мишши. Пиллӗкмӗш чӗрӗк: калавсем/ Ара Мишши. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 64 с. — 25,27,29 с.

Шкула хураллакан хӗрарӑм акӑ мӗнле каласа пачӗ тепӗр кун: ҫурҫӗр тӗлӗнче вӗрчӗ, ирхине йыхӑратӑп та ҫук, ҫӗр тӗпне анса кайнӑ тейӗн, — терӗ вӑл ачасене.

Сторожиха говорила: еще в полночь брехал, а утром звала — как в воду канул.

Смирька ерӗҫмест // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 73–85 с.

Ҫил карапа ӳпӗнтерес пек вӑйлӑн вӗрет, хумсем ҫав пӗчӗк карапа хӑйсен тӗпне туса хурасшӑн ӑна, унталла та кунталла та сиктереҫҫӗ.

Ветер дул, точно хотел опрокинуть судёнышко, волны кидали кораблик, как будто хотели утопить его в темной своей глубине.

Карап тусни // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 45–72 с.

Ленукпа иксӗмӗр тӑпра сийӗпе пӗрле лаштӑрах ҫырма тӗпне анса лартӑмӑр.

Мы с Ленкой вместе с пластом земли соскользнули к самой кромке воды.

Ҫара тихасем // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 98–104 с.

Эпир, анраса ӗнтӗркенӗскерсем, сывлама та шикленетпӗр — хамӑра йӑтса илсе Тарӑн вар тӗпне кайса перӗ-и-ха…

Мы, растерянные, выбившиеся из сил, стоим и боимся даже вздохнуть — вдруг нас сейчас тоже поднимет в воздух, отнесёт далеко-далеко и бросит в глубокий овраг…

Ылтӑн пан улми // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 84–97 с.

Аксинья мӑк витсе илнӗ симӗс чулсем айӗнчи ҫырма тӗпне анчӗ, пӑр пек сивӗ ҫӑлкуҫ шывне тӑраниччен ӗҫрӗ те ҫӑвӑнса илчӗ, хӗрелсе кайнӑ питне тутӑрпа шӑлса типӗтрӗ.

Аксинья спустилась в теклину лога, устланную замшелыми, покрытыми прозеленью, каменными плитами, напилась холодной родниковой воды, умылась и досуха вытерла порумяневшее лицо платком.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Пурлӑх уйӑратпӑр-и? — ыйтрӗ вӑл, хӑйпӑнма пуҫланӑ атӑ тӗпне ҫавӑркаласа пӑхса.

— Делиться будем? — спросил он, с чрезмерным вниманием разглядывая отпоровшуюся подметку на сапоге.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тӗпне хӑварни маншӑн чӗрене ҫивӗч ҫӗҫӗ тирнӗ пек.

Мне это вострый нож в сердце, кто оставляет.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ку вӑл — сан, ҫамрӑкӑн, хусах арҫынӑн ӗҫӗ… манӑн, ав, тахҫанах хам хатӗр-хӗтӗре карчӑка ҫу милки тума пама вӑхӑт ҫитнӗ, ҫатма тӗпне ҫу сӗрме…

Это — твое дело, молодое, холостое… а мне уж пора свою справу бабе на помазок отдавать, сковородки подмазывать…

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Чим, акӑ мӗн: вӗҫтер халех Прохор патне, кала: хӑть ҫӗр тӗпне анса кайтӑр та — сӑмакун тупса килтӗр.

Погоди, вот что: дойди до Прохора и скажи ему, чтобы в землю зарылся, а достал самогонки.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫук, Михаил, хӑть ҫӗр тӗпне анса кай та, тупса пар мана хаҫат.

Нет, Михаил, как хочешь, а давай газетку.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мишка та сӑмах хушмарӗ, пирус тӗпне пӳрне вӗҫӗсемпе пусса сӳнтерсен тин ыйтрӗ:

Молчал и Мишка, потом затушил в пальцах окурок, спросил:

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Палламалла мар сарӑхса, ырханланса кайнӑ Мишка чӳрече патӗнче ларать, пирус тӗпне ӗмет.

Желтый, исхудавший до неузнаваемости, Мишка сидел возле окна, докуривал папиросу.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫаврӑнса пӑхрӑм та, кравать ҫумӗнчи пукан ҫинче пӗр пачка пирус выртать, ҫавӑнтах пирус тӗпне пӑрахмалли сапа та пур, вара тин ку Оська пулмарӗ иккенне тавҫӑрса илтӗм эпӗ.

Я оглянулся, заметил на стуле рядом с кроватью пепельницу и пачку папирос и окончательно убедился, что передо мной не Оська.

III сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Анчах Олег ҫапла пӗр вырнаҫусӑр ыйтма тытӑнсан: «Ҫӗр тӗпне анса каяр та, пӗтӗм хулана пуҫхӗрлӗ ҫаврӑпӑр та, шкула пурпӗр туса хурӑпӑр!», терӗм эпӗ те.

Но когда я услышал, как Олег задает свои глупые вопросы, я решил: «Нужно хоть на части разорваться, хоть весь город вверх дном поставить, а школу отстроить!»

II сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Шӑтӑк тӗпне хура тӑпра саратӑп, унта йывӑҫ тымарне вырнаҫтаратӑп та сыхланса ҫеҫ тӑприне алӑпа яратӑп.

Куҫарса пулӑш

IV. Ҫӑмӑлах та мар ӑна тӑвасси // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

— Кимӗ шыв тӗпне икӗ метр тарӑнӑш анать.

— Судно погружается на глубину в два метра.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Халь акӑ пӗтӗм инструменчӗсене кимми тӗпне хучӗҫ те линейка патнелле чупрӗҫ.

Теперь они сложили инструмент на днище лодки и побежали к линейке.

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

Пӗрисем кимӗ тӗпне ӳкнӗ те хӑраса кайнӑ, вара пӗтӗмпех пӗтнӗ.

Одни упали на дно лодки, испугались и погибли.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл Григорий хыҫӗнче тӑрать, урисене хускаткаланӑ май, тӗпне тир ҫӗленӗ пысӑк ҫӑматтисене нӑчӑртаттарса ун ҫинелле пӑхать.

Он стоял позади Григория, внимательно осматривая его, переступая с ноги на ногу, поскрипывая огромными валенками, подшитыми кожей.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех