Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пиртен (тĕпĕ: пир) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпӗ ҫапӑ-ҫатракаран унашкал щитсем тума шухӑшласа хунӑ та ӗнтӗ… ҫырма-ҫатрасемпе кӗрешмелле, вӗсем ҫуллен-ҫулах пиртен пиншер теҫеттин ҫӗр турта-турта илеҫҫӗ.

Я уж и щит такой придумал из хвороста… с ярами надо воевать, они у нас земли отымают каждый год больше тыщи десятин.

14-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хӗрарӑмӑн килти пиртен ҫӗленӗ кӗпи аркине унӑн пуҫӗ ҫинелле тавӑрса хӑпартрӗ, пӗр самантлӑха чарӑнса, ача ҫуратса курман ҫак вӑтӑр ҫулхи хӗрарӑмӑн килӗшӳллӗ ӳт-пӗвӗ ҫине пӑхса тӑчӗ.

Заворачивает ей на голову подол холстинной рубашки, секунду останавливает взгляд на ладном теле этой не рожавшей тридцатилетней женщины.

12-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Вара, эпир асӑрхаттарнине пӑхмасӑрах, пуйнӑҫем пуйма пуҫларӗ, Кунӗн-ҫӗрӗнех ӗҫлерӗ, хӑйне пӗтӗмпех тискер ҫӑм-сухал пусса илчӗ, хӗлӗн-ҫӑвӗнех килти пиртен ҫӗлетнӗ пӗртен-пӗр йӗмпеле ҫӳрерӗ.

И начал богатеть, несмотря на наши предупреждения, работал день и ночь, оброс весь дикой шерстью, в одних холстинных штанах зиму и лето исхаживал.

4-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ҫапла тӑвас вырӑнне «кулака пӗтермелле» тесе калаҫаҫҫӗ те калаҫаҫҫӗ, вӑл пур ҫулран ҫул хупах пек ашкӑрса пырать, тата хӗвеле те пиртен хупласа тӑрать.

А то все разговоры да разговоры «кулака унистожить», а он растет из года в год, как лопух, и солнце нам застит.

4-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Вӗсен хушшинче тата ҫакнашкал шухӑшсем те пур: «Эй, пире пурпӗрех параҫҫӗ-ҫке! Парӑмсемшӗн пиртен каялла нимӗн илмелли те ҫук», теҫҫӗ.

И есть такие промеж них мнения: «Э, да нам все равно дадут! А брать с нас за долги нечего».

2-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Ачасем пиртен лайӑхрах пулӑҫ, пурӑнасса та вӗсем пиртен аванрах пурӑнӗҫ! — тет вӑл.

— Дети будут лучше нас, и жить им будет лучше! — говорит он.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вилнисем нимӗнех илтме пултарайманнине пӗлетӗп пулин те, ҫапах та кайрӑм: пирӗншӗн ӗҫленисенӗн, пиртен сахалах мар тӳснисенӗн кӑмӑлне кӳрес пулать — ҫапла мар-и?

Конечно, — хотя я знаю, что мертвые не могут ничего слышать, но я пошел: надо уважать желания тех, кто трудился для нас и не менее нас страдал, — не так ли?

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Пӗри, тӗттӗмре халӑхран татӑлмасӑр чи малта пыраканни, ҫапла каланӑ: — Паян пиртен юн кӑларсах обязательство илчӗҫ — паянтан малашне пирӗн граждансем пулмалла, — тенӗ.

Некто, идущий впереди и неотделимый от толпы во тьме, говорит: — Сегодня с нас взяли кровью обязательство — отныне мы должны быть гражданами.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Эпир Таня ҫинчен тепле мансах кайнӑччӗ: салтак ӑна хӑйӗн пысӑк, илемлӗ кӳлепипе пиртен пӳлсе илнӗн туйӑнчӗ.

Мы как-то забыли о Тане: солдат как бы загородил ее от нас своей крупной красивой фигурой.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Анчах кулач ӑстисем (вӗсем тӑваттӑнччӗ) хӑйсен ӗҫне пирӗннинчен тасарах тесе шутлатчӗҫ, ҫавӑнпа хӑйсене те пиртен лайӑхраха хуратчӗҫ; вӗсем пирӗнтен пӑрӑнса иртетчӗҫ, пирӗн патӑмӑра ҫӳреместчӗҫ, картишӗнче пире тӗл пулсан, хӑйсене мӑнна хурса, кула-кула тӑрӑхлатчӗҫ; эпир хамӑр та вӗсем патне каймастӑмӑрччӗ: пире хуҫа хушмастчӗ, — тутлӑ булкисене вӑрласран хӑратчӗ.

Но булочники — их было четверо — держались в стороне от нас, считая свою работу чище нашей, и поэтому, считал себя лучше нас, они не ходили к нам в мастерскую, пренебрежительно подсмеивались над нами, когда встречали нас на дворе; мы тоже не ходили к ним: нам запрещал это хозяин из боязни, что мы станем красть сдобные булки.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Кӑмакан пӗр енче ир пуҫласа каҫченех вутӑ ҫунатчӗ; хӗрлӗ ҫулӑм шуҫӑмӗ стена ҫинче чӗтренсе пиртен пӗр сасӑсӑр кулнӑ пек туйӑнатчӗ.

С утра до вечера в одной стороне печи горели дрова и красный отблеск пламени трепетал на стене мастерской, как будто безмолвно смеялся над нами.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Йӗри-тавралӑх шӑпланчӗ: пурнӑҫ пиртен таҫта шӑвӑнса кайнӑн, ун сасси тӗттӗме путса ҫухалса пынӑнах туйӑнчӗ.

А вокруг становилось всё тише: жизнь точно отодвигалась куда-то от нас, звуки ее таяли и гасли во тьме.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Инҫетрен бухтӑри ӗҫ шавӗ илтӗнет, анчах бухтӑна эпир курмастпӑр: пиртен сылтӑмра тинӗс хӗррине пысӑк та йывӑр шурӑ ҫуртсем купаласа тултарнӑ хула ларать, сулахайра — тинӗс, пирен ҫире те — вӑлах; вӑл темле тӗлӗнмелле те ҫепӗҫ, куҫпа чуна ачашлакан, тӗрлӗ тӗссемпе илемленнӗ пирки ниепле курса-пӗлсе ӑнланмалла мар сӑрсем ҫепӗҫҫӗн пӗрлешсе юмахри сӑнсем пулса тӑнӑ ҫӗрелле инҫете-инҫете тӑсӑлса каять…

Издали долетал глухой шум работ на бухте, но ее мы не видели, справа от нас лежал на берегу город тяжелыми глыбами белых домов, слева — море, пред нами — оно же, уходившее в неизмеримую даль, где в мягких полутонах смешались в фантастическое марево какие-то дивные и нежные, невиданные краски, ласкающие глаз и душу неуловимой красотой своих оттенков…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Чирлӗ босяк пиртен икӗ утӑма, пӗтӗмпех хӗвеле тухса выртрӗ, сивчир тытса пӑрахнипе унӑн шӑлӗсем шӑтӑртатни пире аванах илтӗнет.

Больной босяк весь выбрался на солнце и лег около нас шагах в двух, так что мы слышали, как стучали его зубы в пароксизме лихорадки.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Ҫакӑ сасӑсем пиртен инҫете-инҫете кайса пычӗҫ те, асаплӑ тӗлӗкри пек ҫухалчӗҫ.

Всё это удалялось от нас, становилось глуше, тише и пропало, как кошмар.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Ҫавӑнпа та пиртен ним усси те ҫук, пурнӑҫра вырӑн йышӑнатпӑр хамӑр, ыттисен сукмакӗ ҫинче тӑратпӑр…

Потому пользы от нас нет, а место мы в ней занимаем и у других на тропе стоим…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӗсем, тӑванӑм, йӗркерен тухнисем те, пиртен ытларах намӑса пӗлеҫҫӗ.

Они, брат, даже самые потерянные, и те стыда больше нас имеют.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӑл пиртен ытларах вӑтанать.

Они стыдливее против нас.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Ун ҫинче ҫав тери хуралса, ҫуркаланса пӗтнӗ хӗрлӗ хӑмач кӗпе, пиртен ҫӗлетнӗ шалпар шӑлавар, пӗр уринче калуш юлашки, тепринче — ҫӗтӗк-ҫатӑк сӑран пушмак.

На нем красная кумачовая рубаха, невероятно грязная и рваная, холщовые широкие шаровары, на одной ноге остатки резинового ботика, на другой — кожаный опорок.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Лешӗ, мӗкӗрсе ярса, хӗҫҫине туртса кӑларма тӑнӑччӗ ҫеҫ, пиртен тахӑшӗ ут хӑлхи ӑшне чӗртнӗ ӑвӑ чиксе лартать тет, учӗ хайхи маттур ҫил пек вӗҫтерсе каять.

Взревел было тот, да и за саблю, но кто-то из нас сунул зажженный трут в ухо коню, он и унес молодца.

Макар Чудра // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 7–19 стр.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех