Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑван сăмах пирĕн базăра пур.
тӑван (тĕпĕ: тӑван) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӑна пӗр ҫакӑ ҫеҫ чарса тӑнӑ; тӗрӗссипе каласан, лайӑх мар пулатӑн, председательсем хушшинче сана чиновник те бюрократ теме пуҫлаҫҫӗ, вара ҫемҫе кӑмӑллӑ та либераллӑ хӑтланакан старикех вӗсемшӗн тӑван ашшӗпе пӗр пулса юлать.

Останавливало одно — скажи правду, и станешь нехорош, прославишься среди председателей чинушей и бюрократом, а старик с его мягкотелостью и либерализмом все равно останется для них отцом родным.

14 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Сӑрт ҫинчен тӑван ялӗ курӑнса кайрӗ — сӗвек ҫырма хӗррипе вӑрӑм урам тӑсӑлса выртать, урам тӑршшӗпе кӗрхи ылтӑн тӗсне ҫухатнӑ ҫӳлӗ тирексем лараҫҫӗ.

С холмистого увала стала видна родная деревня — длинная, тянувшаяся по пологой балке улица, охраняемая высокими, уже потерявшими осеннюю позолоту тополями.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тӑван облаҫӗнче обком секретарьне суйланӑ хыҫҫӑн Иван Фомич амӑшне пӗрмаях хӑй патне, хулана, куҫма ӳкӗтленӗ, анчах амӑшӗ килӗшмен — мӗн тӑвас унта манан, тенӗ.

Как только Иван Фомич стал секретарем в родной области, он начал уговаривать мать перебраться к нему в город, но она отказывалась — что ей там делать?

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Вӗсем пурте ман ҫине Егор пек пӑхаҫҫӗ пулсан, мӗн тӑван тата?»

— А что, если они все относятся ко мне, как Егор?»

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тӑван кил-ҫурчӗпе сывпуллашнӑ йывӑр минута Корней ӗмӗрлӗхех астуса юлнӑ.

На всю жизнь запомнил Корней горькую минуту прощанья с родным кровом.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Салтаксене киле яма пуҫласан, Аникей, хӑйне председательтен кӑларасран хӑраса ӳксе, фронтран таврӑннӑ ҫынсене тӑван колхозран пистерме тӑрӑшнӑ.

Когда стали отпускать по домам солдат, Аникей, боясь соперников, сделал все, чтобы отбить у фронтовиков охоту работать в родном колхозе.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Корней лайӑх ӑнланнӑ: кӗрӳшӗ ӑна ҫамрӑк чухне тӳпелешме питех юратманшӑн та, вӑл тӑван ялне пӑрахса кайнӑшӑн та айӑпламан; ҫук, Дымшаков Корнее вӑл колхозшӑн чи йывӑр вӑхӑтра председатель пулма килӗшменшӗн халӗ те кӳренсе пурӑннӑ.

Он хорошо понимал, что зять ставит ему в вину не то, что в молодости он неохотно влезал в драки, не то даже, что он покинул родную деревню; нет, Дымшаков по-прежнему не прощал ему того, что в самый трудный для колхоза час Корней не захотел стать во главе колхоза.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хӗвел анас умӗнхи тӳлек сехетре Корней Яранцев тӑван Черемшанкӑ патне ҫитрӗ.

В тихий предзакатный час Корней Яранцев подошел к родной Черемшанке.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хӗвел анас умӗнхи тӳлек сехетре Корней Яранцев тӑван Черемшанкӑ патне ҫитрӗ.

В тихий час перед закатом солнца Корней Яранцев добрался до Черемшанки.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫапах та, инке, эсир ун тӑван амӑшӗ майӗпе ман каласах пулать.

Но и вам, тетенька, как вы ее родная мамаша, скажу.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кошевойсен ҫурри ишӗлнӗ пӗчӗк пӳрчӗ тӗлӗнчи тирек те унчченхи майлах тӑван чӗлхепе пӑшӑлтатса калаҫать…

Все тем же родным языком шептал тополь над полуразвалившейся хатенкой Кошевых…

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл ӗнтӗ ӑшӗнче камӑн-камӑн килне вут тӗртмелли списока та турӗ, пӗр те пӗр хӑйсен чаҫӗ Чиртан Вешенскинчен сулахаяраха ӳкес пулсан, ҫӗрле никама каламасӑрах тӑван хуторне ҫитме шутларӗ.

Он уже мысленно составил список тех, кого надо сжечь, а на случай, если бы его часть пошла с Чира левее Вешенской, Мишка решил ночью самовольно отлучиться и побывать-таки в родном хуторе.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Казаксем ӑна Пруссипе Буковинӑран тытӑнса Дон ҫеҫенхирӗсем таран хӑйсемпе пӗрле ҫӳретрӗҫ, вӑл вара, кавалери чаҫӗн сирӗле пӗлми шӑрши, ҫуралнӑ кил шӑршипе пӗрех чуна ҫывӑх та тӑван пулчӗ.

Казаки пронесли его по всем дорогам от Пруссии и Буковины до донских степей, и он, нерушимый душок кавалерийской части, был столь же близок и знаком, как и запах родного куреня.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тӑван килӗн ачаранпа пӗлнӗ, чуна хумхантаракан шӑршине сывласа илсе, Григорий ыйтрӗ:

Вдохнув с детства знакомый, волнующий запах родного жилья, Григорий спросил:

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Каласа кӑтарт-ха, эппин, тӑван кумӑм, мӗнле эсӗ хӑвӑн кумна… манӑн упӑшкана… —

— Расскажи-ка, родненький куманек, как ты кумя своего… моего мужа… —

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ывӑлне тӑван ывӑл пулсан та, пурпӗрех генерал-ҫке-ха.

Хотя бы и родного сына, а все же генерала?

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унтан ҫамрӑк йӗкӗте аслашшӗсемпе ватӑ аслашшӗсен шӑмми-шакки ҫӗрсе пӗтнӗ масар ҫине пытарма тӑван хуторне турттарса кайӗҫ.

Отвезут парня на родной хутор схоронить на могилках, где его деды и прадеды истлели.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Путӑшреххисенчен нумайӑшӗ тӑван анкартисем патӗнчи вӑрҫӑшӑн пӗт-пӗтӗм пулчӗ.

Многие весельчаки нарадоваться не могли на войну возле родных плетней.

XLIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Восстани вӑхӑтӗнчи вӑрҫӑ, тӑван кил-ҫуртран аякра ҫапӑҫма тивмен пирки, кашниех килӗшрӗ.

Тем была люба война на восстании, что под боком у каждого бойца был родимый курень.

XLIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Штокман хӑй умӗнче утса пыракан хӗрлӗармеецӑн патвар, йӑрӑс тӳрӗ те тӑлпан хул-ҫурӑмӗ ҫине, шинель ҫухипе ҫӗлӗкӗ хушшинче курӑнакан хӗрлӗ те таса, кӗреш каччӑнни пек ҫаврака майӗ ҫине тӑван ашшӗ пек киленсе пӑхрӗ, унтан куҫне юнашар утакан кӳрши ҫине куҫарчӗ.

Штокман с удовольствием, похожим на отцовское чувство, смотрел на могучую, крутую крупную спину идущего впереди него красноармейца, на видневшийся между воротником и шапкой красный и чистый отрезок юношески круглой шеи, перевел глаза на своего соседа.

XL // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех