Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫухӑрса (тĕпĕ: ҫухӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл питне ашшӗн чӗн пиҫиххисемпе кармакланӑ кӑкӑрӗ ҫумне пытарчӗ, ҫухӑрса ячӗ:
Он спрятал лицо на опоясанной ремнями отцовской груди, крикнул:

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӑйӑр ярӑмӗ ҫинче, тунсӑхлӑн ҫухӑрса, шыв чӑххисем пӗр-пӗрне сасӑ параҫҫӗ.
На песчаной косе тоскливо перекликались кулики.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вите хӑраса кайнӑ хӗрлӗармеецсем тискеррӗн ҫухӑрса янӑ сасӑпа чӗтренсе илчӗ.
Конюшня дрогнула от животного рева охваченных ужасом красноармейцев.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мӗнле хаяррӑн ҫухӑрса ячӗ вӑл!
Уж и орал же он!

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫупкӑ пама хатӗрленнӗ пек, вӑл Иннокентий патнелле туртӑнчӗ, анчах, ун патне ҫывхарсан, тӳрех питрен вашаклӑн ҫухӑрса кулса ячӗ:
И сделала судорожное движение к нему, словно собираясь дать пощечину, по, приблизясь, внезапно рассмеялась визгливо-нервическим смехом прямо в лицо.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах эсӗ савӑннипе ҫухӑрса ан яр, атту кӗтме пулать санран!
Только ты не завизжи от радости, а то с тебя станет!

13 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лузгина сасартӑк темскер пулнине тӳрех тавҫӑрса илеймерӗҫ, графин сӗтел ҫинчен чул урайне персе анса чанкӑр-р! ванса кайсан тин хӗрарӑмсем йынӑшса ҫари ҫухӑрса ячӗҫ.
Не сразу догадались, что ему плохо, и, лишь когда полетел со стола графин и вдребезги раз-силен о каменные плиты, истошно завизжали бабы.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл хӑвӑртрах хӑй арӑмӗ, хӑй ҫемьи, хӑй япалисем ҫине пӑхнӑ та, ыттисемпе пӗрле: «Эпир!» — тесе ҫухӑрса янӑ.
Он быстро взглянул на жену, на семью, на свою поклажу и вместе с другими крикнул: «Мы!..»

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Калаҫса ан тӑр! — тесе ҫухӑрса янӑ.
— Не разговаривай!

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Вороньков вулӑс ҫыннисене пӑхса пӗтерсен, матрос татах ҫинҫе сасӑпа ҫухӑрса: — Овчаров вулӑс ҫыннисем! Малалла тухӑр! — тенӗ.
— Овчаровская волость! — снова прокричал матрос тонким тягучим голосом, когда кончились вороньковцы: — Овчаровская волость! Вперед!

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Матрос ҫинҫе сасӑпа ҫухӑрса каланӑ:
И матрос закричал тонким тягучим голосом:

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Хыҫалта сысна ҫури ҫинҫе сасӑпа хаяррӑн ҫухӑрса ячӗ, амӑшӗ хуйханса нӑриклетме тытӑнчӗ.
Позади пронзительно, тонко завизжал поросенок, встревоженно заохала свинья.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Куҫ хӗррипе аяккалла пӑхса илсе, лӑпах ҫакӑнта курчӗ те Иван Алексеевич ҫичӗ ҫулсенчи арҫын ача амӑшӗн аркинчен ҫакӑнса йӑлӑннине; вӑл, хӑраса улшӑннӑ питҫӑмартисем тӑрӑх ҫумӑр шывӗ пек куҫҫуль юхтарса, ҫӑри-ҫари ҫухӑрса, чуна кӑларса илес пек вичкӗннӗн кӑшкӑрса ячӗ:
И вот тут-то Иван Алексеевич, глянув искоса в сторону, увидел, как мальчишка лет семи вцепился в подол матери и со слезами, градом сыпанувшими по исказившимся щекам, с визгом, истошно закричал:

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Бобровски хуторӗнче стариксем питӗ меллӗн те тискеррӗн хӗнесе асаплантарма пуҫласан, пӗр еланецӗ тӳсӗм ҫитереймерӗ: вӑл хӑрушӑ сасӑпа, ачалла ҫари ҫухӑрса ячӗ, унтан гимнастерка ҫухине туртса ҫурчӗ те казаксемпе хӗрарӑмсене кӗпе айӗнчен ҫакса янӑ пӗчӗкҫӗ хӗресе кӑтартма пуҫларӗ; мӑйӗнчи хӗрес ҫакки хӑйӗн пӗтӗмпех кирӗкпе тата тарпа ҫулланса хытса ларнӑ.
Один из еланцев не выдержал — когда на хуторе Бобровском его начали умело и жестоко бить старики, он закричал дурным, мальчишеским криком, разорвал ворот гимнастерки, стал показывать казакам, бабам висевший у него на шее, на черном от грязи и пота гайтане, маленький нательный крест:

Мулкачӑнни майлӑ, ача сассине аса илтерекен сасӑпа ҫак салтак: «Ай питӗ ап-ап-ҫке, анне!» тесе ҫухӑрса ярӗ те, унӑн куҫӗсенчен вӗтӗ-вӗтӗ куҫҫуль тумламӗсем йӑпӑртатса юхӗҫ.
Крикнет «воин» заячьим, похожим на детский, криком: «Родимая моя мамунюшка!» — и дробные слезы сыпанут у него из глаз.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Памасть вӑл пире ҫывӑрма, Григорь Пантелевич! — тӑвӑнчӑклӑн ҫухӑрса ячӗ те ординарец, чӗлӗм туртма хатӗрленсе, вут чулне ҫулу айӗнчен пӗлӗт пек хӗм сирпӗнсе тухмалла чаклаттарчӗ.
— Не даст она нам спать, Григорь Пантелевич! — с отчаянием крякнул ординарец и, закуривая, так шваркнул по кремню, что целая туча искр брызнула из-под кресала.

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хушшӑн-хушшӑн унтан кам та пулин ҫари ҫухӑрса, каҫӑхса кайса ӗсӗклени илтӗнсе каять, ун хыҫҫӑн вара хуйха-суйха «пӗрле уйӑрма» чупса килнӗ Василиса тӑхлачӑн сасси янкӑлтатма пуҫлать.
Изредка оттуда слышался чей-нибудь резкий истерический всхлип, а потом ручьисто журчал голос свахи Василисы, прибежавшей «делить» горе.

XXXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Килтен хӗрарӑмсем вилнӗ Петрошӑн хӳхле-хӳхле ӳленине, Дарья ухмаха ернӗ пек ытла та хыттӑн ҫухӑрса макӑрнине тӳсеймесӗр тухса шӑвӑнчӗ.
Выгнали его из дому бабьи причитания по мертвому Петру, дурной плач в голос Дарьи.

Утсене тытса пыракан Емельян, тилхепине пӑрахрӗ, хыттӑн ҫухӑрса ячӗ:
Емельян, правивший конями, бросал вожжи, люто орал:

XXVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Мӗн эсӗ?!. — амӑшӗн йывӑрланса кайнӑ кӗлеткине ҫӗклеме хӑтланса, ют сасӑпа ҫухӑрса ячӗ Наталья.
Ты чего?! — не своим голосом вскрикнула Наталья, пытаясь поднять отяжелевшее тело-матери.

XXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика