Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫухӑрса (тĕпĕ: ҫухӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Унпа юнашарах ҫине юлнӑ пӗр хӗрарӑм тӑнӑ-мӗн, вӑл хӑраса ӳкет те пӗтӗм чиркӗве янӑратсах: «Ой, аннеҫӗм! Ара вӑл пире халех ҫыртса туласа пӗтерет-иҫ!» — тесе ҫухӑрса ярать.

Рядом с ним стояла беременная баба, испугалась она да как заголосит на всю церкву: «Ой, ридна моя маты! Та вона ж зараз нас усих перекусае!»

25-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ой, пӗтрӗм-ҫке эпӗ!..» — тесе ҫухӑрса ярать.

Ой, лыхо мэни!..» — орет.

25-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Кӑшт тӗттӗм пулнӑ-пулманах ӑҫта та пулин сурӑх пӑвӑнса та кӗскен мекеклетсе макӑрса яни, вилес умӗн сысна нӑриклетсе ҫухӑрса янӑ сасӑ шӑплӑха пӑраласа ҫурса илни е пӑру муклатни илтӗнсе каять.

Чуть стемнеет, и уже слышно, как где-нибудь приглушенно и коротко заблеет овца, предсмертным визгом просверлит тишину свинья или мыкнёт телка.

15-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хыҫалта пӗр хӗр ҫариех ҫухӑрса ярсан, тахши ӑна ҫав самантрах хӑтӑрса тӑкрӗ:

Позади резко визгнула девка, и тотчас же чей-то возмущенный голос заорал:

9-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Вӑл хӑй кӗрӗкӗн вӑрӑм аркисемпе чӑлханса ӳкрӗ те, пулӑшма чӗнсе, тискеррӗн ҫухӑрса ячӗ:

Он, как назло, запутался в чрезмерно длинных полах своей шубы, упал, дико взывая:

8-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Кил хуҫин каҫӑр сӑмсаллӑ хӗрӗ, пичӗ-куҫӗ тӑртаничченех макӑрнӑскер, алӑк ҫумне таяннӑ та, арҫури пекех ҫухӑрса йӗрет.

Опухшая от слез курносая хозяйская дочь ревела белугой, прислонясь к двери.

7-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Анчах кашни хӑй ӗнерхи пек мар иккенне туять, унӑн юлташӗ те ӗнерхи евӗр мар ӗнтӗ, — таҫта шалта юн ӗмекен пушӑ вырӑн пур пек, ҫав пушӑ вырӑнта, тен, темле ӑнланмалла мар чӑрсӑр та хӑрушӑ япала сасартӑк ҫухӑрса ярӗ.

Но каждый чувствует, что он не тот каким был вчера, и его товарищ тоже не таков, где-то внутри колышется сосущая пустота, и возможно, что в ней вдруг прозвучит непонятное, беспокойное, может быть, страшное.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Ҫынсен характерне пӗлсе ҫитме ӗлкӗреймен тискер кайӑксем хӑйсене тӗксе илнӗшӗн ҫилленеҫҫӗ, урисемпе читлӗх решеткисене ҫапаҫҫӗ те, хаяррӑн чӗтренекен ҫӑварӗсене карса, ҫухӑрса яраҫҫӗ.

Те звери, которые еще не ознакомились с характером людей, сердятся на них, бьют лапами по прутьям клеток и ревут, открывая гневно дрожащие пасти.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Кашни ҫурт, темрен тӗлӗннӗ ухмах пек, ҫӑварне карса ларать, вӗсен ӑшӗнче — пӗлӗт пек тӗтӗм, йӗс трубасем ҫухӑрса нӑйкӑшни, орган ҫухӑрашни тата ҫынсен тӗксӗм кӗлеткисем.

Каждое здание стоит, точно удивленный дурак, широко раскрыв рот, а внутри него облако дыма, резкие вопли медных труб, вой органа и темные фигуры людей.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Ачи амӑшӗн ҫемҫелсе кайнӑ выҫӑ ӳтне пӳрнисемпе чӗрмелесе ҫухӑрать, амӑш кӑкӑрне пичӗпе сӗртӗнет, тутине чаплаттарса илет, самантлӑха кӑшкӑрма чарӑнать те, каллех ҫӗнӗ вӑйпа хытӑрах ҫухӑрса ярать, алли-урисемпе тапаҫланма тытӑнать.

Ребенок кричит, царапая пальцами вялое, голодное тело матери, тычется в него лицом, чмокает губами, на минуту умолкает, вновь кричит с большей силой, бьет руками и ногами грудь матери.

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Тӑвар урамри ҫуртсен стенисем хушшипе, тимӗр балконсемпе пусмасен тимӗр решеткисем пӗр евӗрлӗн каркаланса тӑнӑ ҫӗрте, виҫӗ хутлӑ ҫуртсен ҫӳллӗшӗнче, рельсӑсем тӑрӑх, «сывлӑш ҫулӗпе» вагон кӗмсӗртетсе те ҫухӑрса ыткӑнать.

Вагон «воздушной дороги» с воем и грохотом мчится по рельсам, между стен домов узкой улицы, на высоте третьих этажей, однообразно опутанных решетками железных балконов и лестниц.

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Кӑпӑклӑ тинӗс хумӗ иксӗмӗре те хаваслӑн сирпӗнсен, вӑл пушшех хаяррӑн та хыттӑн кӑшкӑрса ячӗ; кайран, эпӗ унӑн кӑкӑрӗпе ҫурӑмне лӑпкаса ҫума пуҫласан, вӑл куҫӗсене хупрӗ те, тапкаланса, ҫари! ҫухӑрса ячӗ; хумсем ӑна пӗрин хыҫҫӑн тепри пыра-пыра чӳхерӗҫ.

Особенно серьезно и громко крикнул он, когда его впервые обдало пенной волной моря, весело хлестнувшей обоих нас; потом когда я стал нашлепывать грудь и спинку ему, он зажмурил глаза, забился и завизжал пронзительно, а волны, одна за другою, всё обливали его.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Тахӑшӗ пӗри сехӗрленсе те йӗрӗнсе хыттӑн ҫухӑрса янӑ: — Мӗн тӑватӑр эсир капла? Ҫын вӗлерекенсем! — тенӗ.

Чей-то голос громко, с ужасом и отвращением крикнул: — Что вы делаете? Убийцы!

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

— Патшапа отечество тарҫине полицие-и? — тесе ҫухӑрса яратчӗ те салтак, аллисене чӑмӑртаса, хуҫана хӑмсаратчӗ.

— Слугу царя и отечества в полицию? — ревел солдат и уже лез на хозяина с кулаками.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Хӗрарӑмсем шари! ҫухӑрса ячӗҫ.

Женщины с криком разбежались в разные стороны.

Ванчӑк чӳрече // Денис Гордеев. «Халӑх шкулӗ – Народная школа» №5/2019 стр. 56-60

— Караул! — ҫухӑрса янӑ вӑл.

— Караул! — заголосил он.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

Тӑр-ха, тӑ-ӑр-ррр! — сасартӑк ҫухӑрса янӑ землемер.

По… по…постой! — заорал вдруг землемер.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

Урапа сасартӑк ҫухӑрса ҫатӑртатнӑ, хӑйӑлтатнӑ, чӗтренӗ, сулахаялла пӑрӑннӑ.

Телега вдруг заскрипела, завизжала, задрожала и, словно нехотя, повернула налево.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

— Ҫак савӑнӑҫа куриччен турӑ усрарӗ мана, каяннӑй йыттине… — те йӗрсе, те кулса ҫухӑрса ячӗ вӑл.

— Привел Господь дожить до этакой радости меня, пса окаянного… — завопил он, не то плача, не то смеясь.

XI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Мӗнле ку, Илья Ильич, мӗнле намӑс! — ҫухӑрса ячӗ вӑл, Обломов енне ҫаврӑнса.

Что это, Илья Ильич, за срам такой! — возопил он, обратясь к Обломову.

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех