Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӑрӑммӑн сăмах пирĕн базăра пур.

вӑрӑммӑн (тĕпĕ: вӑрӑммӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анохин, шыва чӑмма хатӗрленнӗ пек, вӑрӑммӑн сывласа илчӗ те, алӑка хуллен утса, васкамасӑр сумлӑн утса кӗчӗ.
Набрав полную грудь воздуха, словно собираясь нырнуть, Анохин тихо открыл дверь и вошел с неторопливой степенностью.

15 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл хӑйӗн вӑйӗпе влаҫне пӗлекен хуҫан сулмаклӑ уттипе, вӑрӑммӑн яра-яра пусса, малта пынӑ, амӑшӗ, Костьӑна аллинчен тытса, ун хыҫҫӑн аран-аран ӗлкӗрнӗ, вӑл сарлака та тап-таса шӑлнӑ картиш ҫине, лутра амбарсем ҫине, пӗтӗм картиш урлӑ карнӑ пралук тӑрӑх сӑнчӑрне чӑнкӑртаттарса чупса ҫӳрекен ҫӑмламас йытӑ ҫине ҫаврӑнса пӑхма хӑранӑ пек курӑннӑ.
Он шел впереди размашистой, крупной походкой хозяина, знавшего свою силу и власть, и мать, держа за руку Костю, еле поспевала за ним и словно боялась оглянуться на широкий, чисто подметенный двор, приземистые амбары, на косматую собаку, с лязгом и вжиканьем гонявшую через весь двор по проволоке железную цепь.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл вӑрӑммӑн сывласа илчӗ, чей чашки ҫине вӗрчӗ, пӗр-икӗ сыпкӑм ӗҫрӗ те кӑшт каялла тайӑлчӗ.
Она глубоко вздохнула, подула на блюдце, отпила глотка два и чуть отстранилась от стола.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ай, епле илемлӗ, тур ҫырлах! — сасартӑк вӑрӑммӑн тӑстарса, тӗлӗнсе кайрӗ те Прасковья Васильевна, хывӑнмасӑрах пурҫӑн патнелле ыткӑнчӗ.
— Экая красотища, батюшки! — протяжно ахнула вдруг Прасковья Васильевна и бросилась, не раздеваясь, к шелку.

Ял шӑпланса пычӗ, тахӑшӗ ҫеҫ, аташса каннӑ сурӑхне шыраса, ӗнтрӗкре: «Ма-шу-ня! Ма-шу-ня!» — тесе йыхӑрать, юнашарти тӑкӑрлӑкра пусӑ тараси вӑрӑммӑн чӗриклетсе илчӗ, сӑнчӑр чӑнкӑртатрӗ, шыва путнӑ витре ланкӑртатса тулчӗ; ҫул тӑрӑх кӑштӑртатса утни илтӗнчӗ — шыв ӑсма ватӑ ҫын тухрӗ пулмалла; алӑк хӑлтлатса хупӑнчӗ.
Деревня затихла, лишь кто-то долго искал в потемках заблудившуюся овцу: «Машу-у-ня! Ма-шу-у-ня!»; рядом в проулке тягуче заскрипел ворот колодца, лязгнула железная цепь, захлебнулось ушедшее в воду ведро; шаркающе проволочились по дороге шаги, — видно, ходил за водой старый человек; оглушительно хлопнула дверь.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Корней чӗтрекен аллисемпе чикарккӑ ҫавӑрчӗ, темиҫе хут вӑрӑммӑн ӗмсе илчӗ, тӗпне, курӑк ҫине пӑрахса, атӑ сӑмсипе пусса сӳнтерчӗ те васкаса малалла утрӗ.
Свернув дрожащими руками цигарку, Корней сделал несколько жадных затяжек, бросил окурок в траву, загасил носком сапога и нетерпеливо зашагал дальше.

Ҫурт тӑррисем ҫине ҫемҫе ӑшӑ ҫутӑ ӳкет, кантӑксенче ялкӑша-ялкӑша илет; тирек ращинче, ҫаралнӑ туратсем хушшине хӗсӗнсе ларнӑ йӑвасем ҫинче, ларма хатӗрленекен кураксем ҫатӑлтатаҫҫӗ; хӗрарӑмсем выльӑх-чӗрлӗхе хӑйсен картишӗсене кӗме вӑрӑммӑн йыхӑрни илтӗнет — вӗсен сассисем, каҫхи сывлӑшра уҫҫӑн янӑраса, таҫтах ҫитеҫҫӗ, ӗнесем ҫав тери тунсӑхлӑн мӗкӗреҫҫӗ, сурӑхсем йӗнӗ пек макӑраҫҫӗ, тӗтӗм шӑрши, йӳҫенкӗрех навус ҫӗрӗкӗн, ҫумӑрсемпе исленнӗ кӗрхи ҫӗрӗн ачаран хӑнӑхнӑ, хумхантарса савӑнтаракан шӑрши сӑмса шӑтӑкӗсене кӑтӑклантарать…
Мягкий и теплый свет падал на крыши изб, жарко вспыхивал в окнах; в оголенных ветвях тополиной рощи чернели опустевшие гнезда грачей; было слышно, как бабы ласково, нараспев зазывали скотину — в вечернем воздухе ясно и далеко разносились их голоса; с утробной тоской мычали коровы, плаксиво блеяли овцы, пощипывало ноздри знакомым с детства запахом дыма, горьковатой навозной прели.

Дон леш енче пулемет сасси ҫилӗллӗн шатӑртатса тӑман, таҫтан туран — те Мигулински, те Казански станицӑсен ҫӗрӗсенчен — шыв тӑрӑх тупӑ сассисем вӑрӑммӑн кӗмсӗртетсе илтӗнмен пулсан, Дон хӗррине утӑ ҫулакансем килсе чарӑннӑ темелле: ытла та тӑнӑҫ курӑнать вӑрҫӑ вут-хӗмӗн линийӗ ҫинче Мӑн Кӑмрӑк повстанецӗсен сотни.
Если бы не злобное тарахтенье пулемета за Доном, не гулкое буханье орудий, доносившееся по воде откуда-то сверху, не то с Мигулинского, не то с Казанского юртов, можно было бы подумать, что у Дона станом стали косари — так мирен был вид пребывавшей на линии огня Громковской повстанческой сотни.

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑрӑммӑн та кичеммӗн шӑхӑрса вӗҫекен пульӑсем сехри хӑпнӑ беженецсене ҫӗр ҫумнелле ывтӑнтарчӗҫ.
Тягучий посвист пуль кидал перепуганных беженцев на землю.

Виҫҫӗмӗш хут штыкпа чикнӗ хыҫҫӑн та вӑл ҫӑварне каркаласа илчӗ; йӗрсе пӑрахнӑ, юнланса пӗтнӗ шӑлӗсем витӗр вӑрӑммӑн хӑрӑлтатса тухрӗ:
Даже после третьего удара штыком он все еще разевал рот, и из-под ощеренных, залитых кровью зубов неслось тягуче-хриплое:

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Лӑпах ҫав кулӑ мӗлки пек йӗр Дарья чӗрине хыттӑн та вӑрӑммӑн кӑртлаттарса таптарчӗ, — чӗри ӑна таҫта пыр тӗпӗнчерехре сикнӗ пек туйӑнса тӑчӗ.
И вот эта-то похожая на улыбку гримаса заставила сердце Дарьи гулко и часто забиться; казалось ей, что оно бьется где-то около самого горла.

Тин шӑтса тухнӑ симӗс курӑка ҫисе тӑранайман ӗнесем картишсенче вӑрӑммӑн мулатса мӗкӗреҫҫӗ.
По базам мычали не наевшиеся молодой зеленки коровы.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сӑрт ҫинче Богатырев штабӗн юланутлӑ ушкӑнӗ курӑнса кайрӗ ҫеҫ — штабс-капитан пулнӑ Вороновский хӗрлӗармеецсем унччен пӗрре те унран илтсе курман хастар сасӑпа, пырне вӑрӑммӑн чӗтрентерсе, команда пачӗ:
И едва с горы показалась штабная конная группа Богатырева, бывший штабс-капитан Вороновский еще не слыханным красноармейцами командным рыком и клекотом в горле заорал:

XLIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Таҫта лере, Дон леш енче, Хопер тӗлӗнчерехре, аслати хӗнтӗртетнӗ сасӑ вӑрӑммӑн янӑраса кайрӗ.
Где-то за Доном, над Хопром разостлался глухой раскат грома.

— Эппин, мӗн эсӗ, шуйттан кӗвенти! — халӗ хӑй чикӗрен тухсах тарӑхса кайнине пытараймасӑр кӑшкӑрса тӑкрӗ те Кудинов, ун айӗнчи кресло вӑрӑммӑн кӑчӑртатса илчӗ.
— Так чего же ты, тополина чертова! — уже с нескрываемой злобой закричал Кудинов, и кресло под ним протяжно заскрипело.

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл тулхӑра-тулхӑра ҫӑварлӑхне чӑмлать, куклене-куклене илет, чӗввӗн тӑрать, каллех хӑлхисене лӑпчӑнтарса хурса ҫилхе хушшипе ҫил шӑхӑрттарма, йӑлтӑртатса тӑракан тикӗс чӗрнисем айӗнче сивӗпе касӑлнӑ ҫӗре вӑрӑммӑн янӑраттарса йынӑштарма май кӗтет.
Храпя и кусая удила, она приседала, прыгала в дыбошки, просила повод, чтобы опять пойти броским, звонким наметом, чтобы опять ветер заламывал ей уши, свистел в гриве, чтобы снова охала под точеными раковинами копыт гулкая, выжженная морозами земля.

XXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Петро тутине вӑрӑммӑн чалӑштарчӗ, шупка сарӑ куҫ харшисене сиктерсе илчӗ те, куҫӗсене тартса, хуралса кайнӑ, табак шӑршипе касӑлнӑ сӑмса тутри ҫине сӑмсине нӑшлаттарса шӑнкартрӗ.
Петро длинно покривил рот, шевельнул белесыми бровями и, пряча глаза, высморкался в грязную, провонявшую табаком утирку.

XIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Инҫетри анкартисенче вӑрӑммӑн чӳхенсе юрӑ янӑрать.
На дальних гумнах тягучая сучилась песня.

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Урисене вӑрӑммӑн ярса пусса, симӗс шӑлаварӗн сӗркеленсе якалнӑ кивӗ сӑранне типпӗн кӑштӑртаттарса, Горчаков пӳрте кӗчӗ.
Широко шагая, сухо шурша вытертыми леями защитных бриджей, Горчаков вошел в дом.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сахӑр пек шурӑ ҫиҫӗмӗн ҫумӑр пӗлӗчӗсем ҫийӗн вӑрӑммӑн йӑрласа шӑвакан хуҫкаланчӑк ҫутинче Кошевой утсем хӑй ҫине тӳррӗн сиктерсе килнине курчӗ.
При сахарно-белом зигзаге молний, продолжительно скользившем по гребням тучи, Кошевой увидел, как косяк мчался на него.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика