Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пӑхнӑ (тĕпĕ: пӑх) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӑна суд штрафларӗ тата тыррине те туртса илчӗҫ — хушса хучӗ Разметнов, чӑрсӑр куҫӗсене ялкӑштарса Любишкин ҫине пӑхнӑ май.

— Так его суд оштраховал, и хлеб взяли, — вставил Размётнов, блестя отчаянными глазами и с видимым наслаждением слушая Любишкина.

4-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Эпӗ ыйтса тӑмасӑрах калатӑп, — аллине сулчӗ те Демка, пӗр вӑхӑтрах президиум ҫинелле те, пухӑннӑ халӑх еннелле те пӑхнӑ пек, куҫӗсене хӑнчӑрлатса хучӗ.

— Я и без просьбов скажу, — отмахнулся Демка и скосил глаза так, что казалось, будто он одновременно смотрит и на президиум и на собравшихся.

4-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хӑтланса пӑхнӑ эпир, кӗрешнӗ…

Пробовали мы, боролись…

3-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Агрономсем мӗн каланисене хӑлхана чике пуҫларӑм эпӗ, чирленӗ арӑма пӑхнӑ пекех, ҫӗре тимлӗн пӑхма тытӑнтӑм.

Стал я к агрономам прислухаться, начал за землей ходить, как за хворой бабой.

3-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Лере пӗлекен ҫынсем пӑхнӑ та: «Ку япалана сӑрламалла та кӑларса ывӑтмалла, капла тусан йӳнӗрехе ларӗ», тенӗ.

Там знающие люди поглядели и говорят: «Дешевле ее выкрасить да выбросить».

2-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Тарланӑ лашан йӗп-йӗпе вӗри ҫурӑмне хыпашласа пӑхнӑ хыҫҫӑн, вӑл хӑйӗн пысӑк пӗвӗпе ҫӑмӑллӑн йӗнер ҫине хӑпарса ларчӗ, унтан лашине хӗлле те шӑнман ӑшӑх юханшыва уттарса кӗчӗ.

И, ощутив горячую, запотевшую конскую спину, ловко вскинул в седло свое большое тело, мелкую, не замерзающую и зимой речушку стал переезжать вброд.

1-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Романсов ун ҫинелле пӑхса илнӗ, шухӑшласа пӑхнӑ та хӑйӗн пичӗ-куҫӗсене тӗлӗннӗ чухнехи пек туса янӑ.

Романсов поглядел на нее, подумал и изобразил на своем лице удивление.

Йытӑпа ҫын калаҫни // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 126–129 стр.

Романсов аяккалла пӑхнӑ та ҫеҫен хирти овчарка тенӗ ӑратлӑ, кашкӑр пекех ҫӳллӗ, пысӑк хура йытта курнӑ.

Романсов взглянул в сторону и в двух шагах от себя увидел громадную черную собаку из породы степных овчарок и ростом с доброго волка.

Йытӑпа ҫын калаҫни // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 126–129 стр.

Пусмийӗ ҫӳллӗ, чӑнкӑ, апла пулин те, аяла ҫитиччен телейлӗ кусса аннӑ вӑл, ури ҫине яшт сиксе тӑнӑ та сӑмсине, куҫлӑхӑм ванман-ши тесе, хыпашласа пӑхнӑ.

Лестница была высокая, крутая, но он докатился донизу благополучно; встал и потрогал себя за нос: целы ли очки?

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Кӗтӳ пек ушкӑнӑн ҫилли ҫумне ӗнтӗ курайманлӑх хутшӑнать, вӑл — ҫын ҫине хапсӑнса пӑхнӑ чух хӑвӑрттӑн шӑтса ешерекен курайманлӑх.

Теперь к раздражению толпы примешивается враждебность, которая всегда пышно растет на плодородной почве зависти.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Малтан ун кӗлетки пулса тӑрать, унтан вара, ҫавӑн хыҫҫӑнах, ӑна чун кӗрет, унӑн сарлака та тӗксӗм сӑн-пичӗ пулса тӑрать, вара ҫӗршер пушӑ куҫ пӗр куҫ пулса, пӗр куҫпа пӑхнӑ пек пӑхаҫҫӗ; темскере кӗтнӗн, шанмасӑртарах пӑхать ҫав куҫ, хӑй мӗн шыранине хӑй те ӑнланмасть, вӑл темскере, инстинкт шикленсе систернине шырать пулас.

Сложилось тело, и тотчас быстро возникает дух, образуется широкое тусклое лицо, и сотни пустых глаз принимают единое выражение, смотрят одним взглядом - подозрительно ожидающим взглядом, который бессознательно ищет нечто, о чем пугливо доносит инстинкт.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Ҫынсем ҫав айкашусем ҫине чӗнмесӗр, кирлӗ япала ҫине пӑхнӑ пек пӑхаҫҫӗ.

Публика смотрит на эти страсти молча и серьезно.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Нунча часран часах хӑйӗн хулӑн куҫхаршийӗсене пӗре-пӗре илекен пулчӗ, хӑш чухне тата, картла вылякан тепӗр юлташӗ ҫине унӑн мӗнле картне пӗлме тӑрӑшса пӑхнӑ пек, тутине ҫыртса херӗ ҫине куҫ хывса илет…

Нунча всё чаще сдвигает густые брови, а порою, закусив губу, смотрит на дочь, как игрок на другого, стараясь догадаться, каковы его карты…

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ниҫтан пулӑшу кӗтмесӗр, ӗҫпе те выҫӑпа халтан кайса, кунсерен шанчӑкне ҫухатса пурӑнакан ҫынсем ҫав уйӑх ҫине, шӗвӗр ту тӑррисене, хура ҫӑвар пек ту хушӑкӗсене тата тӑшмансен шӑв-шавлӑ лагере енне хӑра-хӑра пӑхнӑ — пурте вӗсем вилӗме аса илтернӗ, вӑл ҫынсемшӗн ӗнтӗ пӗр ҫӑлтӑр та йӑпатмалла йӑлтӑртатман.

Не ожидая помощи, изнуренные трудами и голодом, с каждым днем теряя надежды, люди в страхе смотрели на эту луну, острые зубья гор, черные пасти ущелий и на шумный лагерь врагов — всё напоминало им о смерти, и ни одна звезда не блестела утешительно для них.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Хурҫӑ-тимӗр тӑхӑннӑ тӑшман хулана темиҫе эрне хушши ӗнтӗ таччӑн хупӑрласа тӑнӑ; каҫсерен кӑвайтӑ хурса вут чӗртнӗ те, сӗм-тӗттӗмрен хула стенисем ҫине вут-ҫулӑм тем чухлӗ хӗрлӗ куҫсемпе пӑхнӑ — вӗсем усаллӑн ялкӑшнӑ, ҫав хӑратса асӑрхаттаракан вут-ҫулӑм ӗнтӗ хупӑрласа илнӗ хулари ҫынсене салхуллӑн шухӑшлаттарнӑ.

Уже несколько недель город был обложен тесным кольцом врагов, закованных в железо; по ночам зажигались костры, и огонь смотрел из черной тьмы на стены города множеством красных глаз — они пылали злорадно, и это подстерегающее горение вызывало в осажденном городе мрачные думы.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Мӗнле пурӑнӗ ӗнтӗ вӑл? — йывӑррӑн сывласа каларӗ хӗрарӑм, ман ҫине пӑхнӑ май: — Тавтапуҫ — эсӗ мана пулӑшрӑн… анчах ырра пулӗ-ши ку уншӑн — пӗлместӗп ӗнтӗ…

— Как-то он поживет? — вздохнув, сказала она, оглядывая меня: — Помог ты мне — спасибо… а хорошо ли это для него, и — не знаю уж…

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Ут таврашӗсем чӑнкӑртатнӑ, ещӗкӗсем кӗмсӗртетнӗ; тупӑсем, хӳрисене пӑркаласа, ҫӗре шӑршланӑ пекех, аялалла тинкерсе пӑхнӑ.

Звенела упряжь, грохотали ящики, пушки, кивая хоботами, внимательно смотрели в землю, как бы нюхая её.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

— Мӗн хӑтланаҫҫӗ? — тесе, хӑраса кӑшкӑрнӑ пӗр лайӑх тумланнӑ хисеплӗ господин; хӑй сехри хӑпнӑран улшӑннӑ пичӗпе пур еннелле те ҫаврӑна-ҫаврӑна пӑхнӑ

— Что делают? — в страхе кричал почтенный, прилично одетый господин, обращая во все стороны искажённое лицо.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Унтан сасартӑк чарӑнса тӑнӑ, каялла ҫаврӑнса пӑхнӑ та темле тӗлӗнмелле хыттӑн калаҫма тапратнӑ: — Ку ман юн мар, господа, — ҫав ӗненсе пурӑннисен юнӗ вӑл! — тенӗ.

И вдруг остановился, оглянулся и заговорил странно громко: — Это не моя кровь, господа, — это кровь тех, которые верили!..

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Арҫынсемпе хӗрарӑмсем, ачасем — пурте темрен шикленкелесе, унталла-кунталла ҫаврӑна-ҫаврӑна пӑхнӑ, тимлесе итленӗ, тем пуласса кӗтнӗ.

Мужчины, женщины, подростки — все тревожно оглядывались, прислушиваясь ожидали.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех