Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

вилнӗ (тĕпĕ: вил) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Шӑнса вилнӗ.

Замерз.

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Петр Павловичпа ватӑ мастер Кузьмич мучи, вилнӗ ҫын патне килсе кӗнӗ пек, ҫӗлӗкӗсене хывса ерипен кӗрсе тӑрсан, Таня сӑмахсӑрах ӑнланчӗ: мӗнле-тӗр ҫав тери начар ӗҫ пулса иртнӗ.

И когда медленно, словно в квартире покойник, сняв шапки, вошли Петр Павлович и старый мастер, дед Кузьмич, Таня без слов поняла: случилось что-то ужасное.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тӗлӗк мар пулсан ҫакӑ, эпӗ вилнӗ.

Если не сон, то я мертв.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Унтан ҫавӑнтах темле йӳрӗк казак вилнӗ полковникӑн ӑшӑ аллинчен йӑлтӑртатакан никеллӗ браунингне кӑларса илчӗ.

И тотчас же какой-то проворный казак вынул из теплой руки мертвого блещущий никелем браунинг.

XXIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӑмсарса пӑхрӑн, вилнӗ чӑх ҫӑмарти!

Раскрылатился, куроед!

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ачисене аса илнӗ чух Григорий чӗри самантлӑха хурлӑхлӑн пӑчӑртанса хӗсӗнчӗ; вӑл вӗсене тифран упраса хӑвараймӗҫ тесе шикленчӗ, ҫав хушӑрах тата, ачисене тем пек юратнӑ ҫӗртенех, Наталья вилнӗ хыҫҫӑн тек нимле хуйхӑ та хӑйне ҫавӑн тери ҫапса хуҫас ҫуккине туйрӗ…

При воспоминаниях о детишках на секунду сердце Григория сжималось грустью; он боялся, что не уберегут их от тифа, и в то же время чувствовал, что, при всей его любви к детям, после смерти Натальи уже никакое горе не сможет потрясти его с такой силой…

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вилнӗ пек ҫывӑраҫҫӗ, эсрелсем!..

Поснули, проклятые!..

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Грибановкӑпа Кардаил патӗнчи ҫапӑҫусенче Татарски хуторӗнчен татах икӗ казака вӗлернӗ; суранланнӑ Герасим Ахваткина лавпа хурса килнӗ; Дмитрий Голощеков тифпа чирлесе вилнӗ.

В боях под Грибановкой и Кардаилом были убиты еще двое татарцев: привезли раненого Герасима Ахваткина; умер болевший тифом Дмитрий Голощеков.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вилнӗ ҫав.

Конечно, мертвая.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗри тилхепе тытнӑ, вилнӗ ҫынне пуҫ ҫинчен шинель витнӗ.

Один лошадьми правит, а мертвый под шинелем лежит.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мӗн-ха, курман-и эп вилнӗ ҫынна?

Что я, мертвых не видал, что ли?

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл вилнӗ казаксене кайса пӑхнӑ та унтан макӑрса пӗтсе, хытӑ хурланса таврӑннӑ.

Она ходила смотреть на убитых и пришла оттуда заплаканная и грустная.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аникушка тата… мӗнешкел савӑк чунлӑччӗ, ӗҫме-ҫиме, шӑл йӗрме юрататчӗ, халӗ ав ҫук та ӗнтӗ — вилнӗ…» —

И Аникушка… какой веселый был, любил выпить, посмеяться, а зараз уж все — покойничек…» —

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Пӗлсе кил, кам вилнӗ, — терӗ вӑл, пурттине вутӑ каски ҫине лартса.

— Побеги узнай, кто там помер, — сказал он, воткнув топор в дровосеку.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫӑл пури валли пӗрене вартаса чутланӑ чухне вӑл вилнӗ ҫыншӑн хӗрарӑм шӑри-шари! кӑшкӑрса хӳхленине илтрӗ.

Обтесывая бревно на колодезный сруб, он услышал бабий вой и причитания по мертвому.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эсӗ мӗн, амӑшӗ вилнӗ те, ӑна пӑхакан та ҫук тесе шутлатӑн-и?

Ты что думаешь — без матери за ним догляду нету?

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вилнӗ ҫынсен тӑванӗ-хурӑнташӗсем тӑрӑшнипе лартнӑ йывӑҫсем — вӗренесем, тирексем, акаци, ҫавӑн пекех хӑй тӗллӗн шӑтса укнӗ кукен тӗмӗ те — хӑйсен тараватлӑ та ем-ешӗл илемӗпе куҫа илӗртеҫҫӗ.

Посаженные заботливыми родственниками покойников деревца — клены, тополи, акация, а также дикорастущий терн — зеленели приветливо и свежо.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл вилнӗ Дарья каҫсенче тӗлӗкре курӑнасран шикленчӗ, пӗр эрне эрнипех Ильиничнӑпа пӗр кравать ҫинче ҫывӑрса пурӑнчӗ, выртас умӗн кашнинчех турра тархасласа кӗлтурӗ: «Ту-рӑ-ҫӑм! Ан кӑтартах ӑна тӗлӗкре! Хӑтар, турӑҫӑм!» — йӑлӑна-йӑлӑна пӑшӑлтатрӗ вӑл.

Она боялась, что мертвая Дарья будет ей сниться по ночам, неделю спала на одной кровати с Ильиничной и, перед тем как лечь, молилась богу, мысленно просила: «Господи! Сделай так, чтобы она мне не снилась! Укрой, господи!»

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшка унӑн саркаласа хунӑ аллисем ҫине пӑхрӗ те, вӗсем сак ҫинчен хӑрушла лӑпкӑн усӑнса тӑнине курса, вилнӗ Дарья ӗнтӗ нумай пулмасть ҫеҫ-ха тӑтӑшах шӳтлесе кулнӑ, пурнӑҫа ытла та хытӑ юратнӑ Дарья пек марринчен тӗлӗнсе, ун патӗнчен хӑвӑртрах пӑрӑнса кайрӗ.

А в раскинутых, безвольно свисавших с лавки руках была такая страшная успокоенность, что Дуняшка, взглянув, поспешно отходила от нее, дивясь и ужасаясь тому, как непохожа мертвая Дарья на ту, что еще так недавно шутила и смеялась и так любила жизнь.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пурӑннӑ чух Наталья хӑй юнав хурса каланӑ сӑмаха тытнӑ — ачисемпе пӗрле амӑшӗ патне пурӑнма кайнӑ пулсан, ултавҫӑ упӑшкине курайманнипе хаярланса ҫитнӗскер, хӑйӗн шӑпипе ниепле килӗшейменскер, вӑл унта вилнӗ пулсан, Григорий ҫак йывӑр ҫухатушӑн кунашкалах хытӑ хуйхӑрмастчӗ те, ахӑр, тата, паллах ӗнтӗ, ӳкӗнӳ туйӑмӗ те унӑн ӑшне ҫав таран хӗрхенӳсӗр вӑркаттарса ҫунтармастчӗ пулӗ.

Если бы при жизни Наталья осуществила свою угрозу — взяла детей и ушла жить к матери; если бы она умерла там, ожесточенная в ненависти к неверному мужу и непримирившаяся, Григорий, пожалуй, не с такой силой испытал бы тяжесть утраты, и, уж наверное, раскаяние не терзало бы его столь яростно.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех