Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

мӗне (тĕпĕ: мӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫӗрӗн те мӗне те пулин туймалла-ҫке — ҫапла мар-и?

Ведь и земля должна что-нибудь чувствовать — не так ли?

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Хӑйсем кунта мӗншӗн килнине, хӑйсене мӗн кирлине, хӑйсем мӗне кӗтнине ӑнланаканнисем нумаях та пулман пулӗ.

Едва ли многие понимали, зачем они здесь, чего хотят и ждут?

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Пӗр ҫулланнӑ ҫын, кӑвакара пуҫланӑ сухаллӑскер, ҫапла калаҫнӑ: — Мӗн унта пӑшалпа пемелли? Мӗне кирлӗ вӑл? — тенӗ.

— Какая там стрельба? К чему? — солидно говорил пожилой человек с проседью в бороде.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Мӗне ӗненменнине пытарма тӑрӑшнӑ, анчах пултарайман.

Неверие старались скрыть и не могли.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Пирӗн мӗне те пулин юратмаллахчӗ: эпир ӑна тупрӑмӑр, юратрӑмӑр.

Нам нужно было что-нибудь любить: мы нашли себе это и любили.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Пирӗн каторкӑри пек ӗҫ пире антра вӑкӑрлӑх минтретнӗ пулин те, эпир ҫапах ҫын пулма пӑрахайман пуль; ытти ҫынсем пекех — мӗне те пулсан пуҫҫапмасӑр пурӑнма пултарайман пуль.

И еще — хотя каторжный наш труд и делал нас тупыми волами, мы все-таки оставались людьми и, как все люди, не могли жить без того, чтобы не поклоняться чему бы то ни было.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

— Эсир мӗне ҫырса хунӑ?

— Что у вас записано?

Унтер Пришибеев // Иван Юркин. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 81–88 стр.

Мӗне кирлӗ пулнӑ-ха ӑна грексем?

Что ему греки,

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Мӗне кирлӗ пулнӑ-ха грексемшӗн ҫапӑҫма поляк чунӗпе?

Что ему греки, если он поляк?

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Мӗн мӗне пӗлтернине эсир ӑнланса илтӗр ак, лешӗ, хуралҫӑ, пирӗн пек мужикех те, ним те ӑнланмасть, ӗнсерен ярса тытать те сӗтӗре парать…

Вы вот и рассудили, как и что, а сторож тот же мужик, без всякого понятия, хватает за шиворот и тащит…

Усал шухӑшлӑ ҫын // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 63–70 стр.

Анчах… мӗне те пулин ҫакланас марччӗ санпа.

Только вот… не влететь бы во что с тобой.

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Мӗне вӗрентес?

Чему учить?

Макар Чудра // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 7–19 стр.

Сана мӗне кирлӗ ку?

А тебе что до того?

Макар Чудра // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 7–19 стр.

Те Евсейпе монахсен сӑн-сӑпачӗ мӗне пӗлтернине ӑнланса илчӗ арман хуҫи, те унӑн кӑкринче тахҫанах ҫывӑрса кайнӑ сисӗмӗ хускалчӗ, анчах унӑн пичӗ ҫинче те темскерле хӑрушлӑх пекскер курӑнса кайрӗ.

Понял ли мельник выражение лиц монахов и работника, или, быть может, в груди его шевельнулось давно уже уснувшее чувство, но только и на его лице мелькнуло что-то вроде испуга…

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Мӗне пула пуҫланса кайрӗ тетӗр-ха эсир вӑл канитель!

И из-за чего-то вся канитель вышла!

Кулак йӑви // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 27–33 стр.

Эпир санпала ачаранпах туслӑ, — мӗне кирлӗ чин уйрӑмлӑхӗ ҫине пӑхма!

Мы с тобой друзья детства — и к чему тут это чинопочитание!

Мӑнтӑрккапа ырханкка // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 11–14 стр.

Мӗне кирлӗ апла калаҫма?

— Для чего этот тон?

Мӑнтӑрккапа ырханкка // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 11–14 стр.

Мӗне кӑна ӑмсанман иккен патша куҫӗсем, чарман вӗсене, нимӗнле хаваслӑх тӗлӗшпе те хирӗҫлемен вӑл хӑй чӗрине.

Чего бы глаза царя ни пожелали, он не отказывал им и не возбранял сердцу своему никакого веселия.

II сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

— Пӑхса тӑма мӗне тӑрать! — мухтарӗ Татьяна Родионовна.

— Картинка! — похвалила Татьяна Родионовна.

38-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Кашни пӗрчӗ мӗне тӑнине пуҫпа виҫсе пӑхас пулать.

— Смекать надо, чего каждое зернышко стоит.

37-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех