Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑмака сăмах пирĕн базăра пур.

кӑмака (тĕпĕ: кӑмака) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл ури ҫине тӑчӗ те, сывлӑшра вӗлтлетекен кӗреҫе аврине пырса тӑрӑнас пекех, кӑмака патнелле утрӗ.
Он поднялся на ноги и пошел к печи, рискуя наткнуться грудью на черенок лопаты, судорожно мелькавший в воздухе.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Пирӗн пекарь, кӑмака анине кӗреҫипе вӑйлӑн, ҫиленерех шӑйӑрттарчӗ те, сасартӑк мӑшкӑлларах каласа хучӗ: — Пӗчӗк чӑрӑшсене тӳнтерме пысӑк вӑях кирлӗ мар, эсӗ ак хыра тӳнтерсе пӑх… — терӗ.
Наш пекарь сильно и сердито шаркнул лопатой о шесток печи и вдруг насмешливо сказал: — Не великой силой валят елочки, а ты сосну повали…

Акӑш-макӑш пысӑк кӑмака халапри улӑпӑн илемсӗр пуҫӗ евӗрлӗн курӑнатчӗ.
Огромная печь была похожа на уродливую голову сказочного чудовища.

Кӗлентӗр хуранӗнче вӗрекен шыв кунӗпе, шухӑша кайнӑ пек, хурлӑхлӑн лӑкӑртататчӗ; пӗҫерекенӗн кӗреҫи пиҫнӗ нӑймака чуста татӑкӗсене вӗри кирпӗч ҫине ывӑтса, кӑмака тӗпне ҫиллес сасӑпа шӑйӑрттаратчӗ.
И целый день задумчиво и грустно мурлыкала кипящая вода в котле, где крендели варились, лопата пекаря зло и быстро шаркала о под печи, сбрасывая скользкие вареные куски теста на горячий кирпич.

Лампа тӗтӗм кӑларса ҫунать, хутран-ситрен кӑмака питлӗхӗ ҫатӑртатса илет, урайӗнче выртакан ҫӑкӑр хыттисем кӑштӑртатаҫҫӗ.
Коптила лампа, изредка потрескивала заслонка печи, и корки испеченного хлеба на полках тоже трещали.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпир каҫ пуласпа, кӑмака умӗнче чӳречене ҫурӑмпа ларса, калаҫатпӑр.
Мы беседовали, сидя на полу перед печью спинами к окнам.

Ҫав тери пысӑк кӑмака пекарнӗн виҫҫӗмӗш пайне йышӑнать, ун умӗнче, таса мар урайӗнче, ҫӑнӑх миххисем выртаҫҫӗ.
Громадная печь занимала почти треть пекарни; около нее на грязном полу лежали мешки муки.

«Ӗнер, ҫӗрле, вырӑнти тӗрмен 3-мӗш камеринче, кӑмака тӗннинчен Муром мещенӗ Александр Иванович Коновалов ҫакӑнса вилнӗ, 40 ҫулта.
«Вчера ночью, в 3-й камере местного тюремного замка, повесился на отдушине печи мещанин города Мурома Александр Иванович Коновалов, 40 лет.

Лайӑх пурнӑҫ тума пур майсем те пулнӑ, анчах пӗтӗм нуша ак мӗнрен килнӗ: туй хыҫҫӑн вӑл ӗҫсе ӳсӗрӗлсе кӑмака ҫине хӑпарса выртнӑ та, унтан вара пӗрре те урӑлса курманпа пӗрех пурӑннӑ.
Все данные были для хорошего житья, но беда в том, что он как напился после свадьбы, завалился на печку, так словно и до сих пор не просыпался.

Хуйхӑ // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 46–55 стр.

— Унта кӑмака патӗнче, турчӑкапа ҫурӑк чугун пур тата.
— Там еще кочережка у печки и чугунок с трещинкой.

34-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

«Кӑмака умӗнче сирӗн нимӗн ӗҫ те ҫук», терӗ те вӑл ачасене, тухтӑра чӗнсе килме хушрӗ, хай Машӑпа пӗрле ӗҫе тытӑнчӗ.
Резонно заявила, что мальчишкам у печки делать нечего, отправила их за доктором, а сама с Машей занялась хозяйством.

Халӗ вӑл, ӗлӗкхи пек, тул ҫутӑлнӑ-ҫутӑлманах бригада членӗсене пуҫтарма тухса чупмасть, кӑмака умӗнче вӑрахчен мӗштӗртетет те пӗр сӑлтавсӑр-мӗнсӗр пӳртре ҫаврӑнса ҫӳрет.
По утрам она не бежала чуть свет, как раньше, собирать на работу членов звена, а долго возилась у печки или бесцельно бродила по избе.

Урайне те вӑл ҫурри таран кӑна шӑлчӗ, унтан шӑпӑрне урай варрине пӑрахса, кӑмака патӗнче чӳлмексем, крушкӑсем, чугунсем майла-майла лартма тытӑнчӗ.
Пол она подмела только наполовину и, оставив веник посредине избы, начала переставлять у печки какие-то горшки, крынки, чугуны.

30-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Пӳртре ларакан пултӑн иккен, Коншак — тет ӑна Петька, — кӑмака ҫинче ҫурӑм хӗртсе выртан.
— Домоседом стал, Коншак, — упрекал его Петька: — все кости на печке прогреваешь.

13-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Урайне ҫурри таран ҫунӑ, кӑмака ҫамки хӑрӑмпа хуралса ларнӑ, сӗтел ҫинче — ҫуман чашӑк-тирӗксем.
Пол был вымыт наполовину, чело у печки закоптело от сажи, посуда на столе стояла грязная.

12-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Федя кӑмака ҫинчен ҫӑмӑллӑн сиксе анчӗ, каллех чӑн-чӑн шӑпчӑк пек пӗр хӑвӑрттӑн такӑлтатса, пӗр вӑраххӑн шӑхӑрттарса юрласа илчӗ.
Федя легко спрыгнул с печки и вновь защелкал, залился, как настоящий соловей.

7-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сасартӑк, кӑмака ҫинчи чи аякри кӗтесрен, шӑпчӑк-кайӑкӑн шӑнкӑртатса юхакан юрри илтӗнсе кайрӗ.
И вдруг с печки, из дальнего ее угла, полились такие переливчатые, звонкие соловьиные трели.

Арҫын ачасем Федьӑна кӑмака кӗтессинерех хупӑрласа тӑчӗҫ.
Мальчишки оттеснили Федю в угол печи.

Ытти ачасем те кӑмака ҫине хӑпарчӗҫ.
Полезли на печь и остальные ребята.

Кунта хӑпарса лар-ха эсӗ, — чӗнчӗ ӑна Маша кӑмака ҫинчен, — кунта ӑшӑ.
Ты забирайся сюда, — позвала его с печки Маша: — здесь тепло.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика