Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Кӗҫӗ чирӗпе килекен чӑвашсем пурте пӗлнӗ вӑл чиртен сыватакан шӑршлӑ маҫа, ӑна вӗсем кӗҫӗ маҫӗ теҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

«Унгвентум кизи мази» // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей Павӑлӗ: хроникӑллӑ роман. 3-мӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984. — 240 с. — 3–231 с.

Кӗтмен ҫӗртен юрату туйӑмӗ чӗрере вӑранать-и, сарӑмсӑр инкек е хурлӑх чуна пусарать-и — тӗрлӗ йышши ӳсентӑрансемпе йывӑҫсем, тутлӑ шӑршлӑ чечексемпе кайӑк-кӗшӗксем ҫын кӑмӑлне ҫӗклентереҫҫӗ, ҫӗнӗ вӑй-хӑват параҫҫӗ, шанӑҫ кӳреҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

4 // Петр Осипов. Осипов П.Н. Пиччӗшӗпе шӑллӗ: роман. Шупашкар: Чӑваш чӗнеке издательстви, 1977. — 352 с.

Шӑршлӑ Булак хӳттинче ҫаплах пытанса лараҫҫӗ-и хӑшпӗр мусульман «княҫӗсем»?

Куҫарса пулӑш

7 // Петр Осипов. Осипов П.Н. Пиччӗшӗпе шӑллӗ: роман. Шупашкар: Чӑваш чӗнеке издательстви, 1977. — 352 с.

— Раман Раманчӗ те ҫав, ытла ҫӑткӑн: мӗн чул ҫӑмарта леҫнӗ ун патне, ҫав шӑршлӑ эмелне пӳрнеске пек кӗленче тӗпне кӑна ярса парать, — кӳренсе сӑмах хушать вара хунямӑшӗ, кинӗ майлӑ пулса.

Куҫарса пулӑш

3 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

Хырӑмӗ пит ыратнӑ чух Укҫине аппа хӑш чухне пӗчӗк хӑмӑр кӗленчерен темскерле шӑршлӑ эмел те тумлатса ӗҫсе пӑхать.

Куҫарса пулӑш

3 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

«Дегтярева хӗнесе тӑксан, е дуэльте ҫерҫие персе пӑрахнӑ пек вӗлерес-тӗк… ӗҫ вырӑнӗнчен кӑларса ҫапсан е мрамор вазӑна пӗр-пӗр аван мар, шӑршлӑ япала — сӑмахран, йӗкехӳре виллине — чиксе хурсан мӗнле аван пулмалла та», — тесе шухӑшларӗ.

И он думал, что хорошо бы теперь побить Дегтярева, подстрелить его на дуэли как воробья… спихнуть с должности или положить в мраморную вазу что-нибудь неприличное, вонючее — дохлую крысу, например…

Тавӑру // Аҫтахар Плотников. https://chuvash.org/lib/haylav/7548.html

Хӗрарӑм сӑн-пичӗ кунсерен тӗксӗмленнӗҫемӗн тӗксӗмленет, мӗншӗн тесен упӑшкин фабрикисем пӗрин хыҫҫӑн тепри хупӑнаҫҫӗ, машинӑсем кӗрленӗ ҫӗрте эрешмен картисем шӑршлӑ йӑва ҫавӑраҫҫӗ.

И с каждым днем тускнело лицо женщины, потому что умолкали, одна за другой, фабрики ее мужа, и паутина свивала затхлое гнездо там, где громыхали машины.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Тепӗр ҫӗрте Гент ҫарамас негрсене курать, вӗсем пӗр-пӗрин ӳтне тухатмӑшсем лиана ҫеҫкинчен тата алоэ сӗткенӗнчен хатӗрленӗ ҫав тери шӑршлӑ хутӑш сӗреҫҫӗ, — вӑл сурансенчен сыхлать имӗш.

В другом месте Гент увидел голых негров, мажущих друг друга какой-то дрянью, приготовленной колдунами из цветов лиан и сока алоэ, — смесь, предохраняющая от ран.

XI. Вӗлерме хӑтланни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Вӑл шухӑшлӑ, кӑмӑллӑ тусӗ Дюрок пек мар — пачах та урӑхла; Дюрок ларнӑ чухне шӑршлӑ ҫак каюта океан пӑрахучӗн йӑлтӑркка каютилле туйӑнатчӗ.

Он был совсем не похож на своего приятеля, задумчивого, снисходительного Дюрока, в присутствии которого эта же вонючая каюта казалась блестящей каютой океанского парохода.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Шӑршлӑ та пыр тӗпне хӗртекен шӗвек пыра тулса сӑмсаран печӗ.

Пахучая едкая жидкость обволокла горло и ударила в нос.

ХII сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Сӗткенлӗ ҫамрӑк юмансем ӳсекен сӑрт айне пырса тухрӑм та, халран сулӑннӑскер, ырӑ шӑршлӑ хир клеверӗ сарӑлса выртакан пӗр уҫланка канма выртрӑм.

Вышел к подошве холма, поросшего сочным дубняком, и, обессиленный, лег на поляну душистого дикого клевера.

XI сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Асӗнче юлнӑ темиҫе йӗркене Блюм ӑшӗнче васкамасӑр темиҫе хут каларӗ, кашни сӑмах ҫаврӑнӑшнех киревсӗр ятлаҫупа, намӑс ҫурчӗсен усал шӑршлӑ ҫыпҫӑнчӑк сӑмахӗсемпе вараларӗ, унӑн пичӗ ҫине ӗшенчӗк тилӗрӗвӗн тӗттӗмре курӑнми пӗркеленчӗкӗсене ывӑтакан йӗрӗнчӗк-нӗрсӗр пӑсӑксемпе пылчӑкларӗ…

Блюм медленно повторил про себя несколько строк, оставшихся в его памяти, сопровождая каждое выражение циническими ругательствами, клейкими вонючими словами публичных домов; отвратительными искажениями, бросившими на его лицо невидимые в темноте складки усталой злобы…

III. Ассунта // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Вӑл табак хутаҫҫи кӑларчӗ те, пӗр чӗнмесӗр цыгарка ҫавӑрса ҫӑварне хыпса, шӑршлӑ табак тӗтӗмне палл! кӑларса ячӗ, унтан ман урлӑ каҫхи хӗвел ҫутипе хӗрелнӗ чӳрече ҫинелле пӑхса ҫапла сӑмах хушса хучӗ:

Он достал кисет, молча свернул цигарку, выпустил сильную струю едкого махорочного дыма и, глядя мимо меня на покрасневшее от заката окно, добавил:

V сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Чи малтанах, хӗрарӑмсем ӗнентернипе килӗшӳллӗн, эпӗ ҫав тери капӑр пысӑк чечеклӗх курасса кӗтнӗччӗ, ун варринче вара чи шӑршлӑ апат юлашкисенчен симӗсрех-хура тӗслӗ питех те кӑмӑллӑ лупашка вырнаҫнӑ пуль тенӗччӗ; ҫак кӳлленчӗк ҫийӗн шӑна кӗтӗвӗ ӑнланмалла мар темӗскер ташлать, Сухаллӑ Сысна вара шӑпах ҫав лачакара шыва кӗрет имӗш.

Прежде всего, согласно уверениям женщин, я ожидал встретить большой чудесный цветник, среди которого из самых вонючих отбросов разведена лужа симпатичного зеленовато-черного цвета; над ней якобы стаи мух исполняют замысловатый танец, а Бородатая Свинья купается в этой самой жидкости.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 375–381 с.

Унтан ҫунасене пушатма пикенчӗҫ, кӗҫех капмар юр сӑрчӗ тӗлӗнче пысӑках мар палатка карса хучӗҫ те ҫынсемпе йытӑсем унта кӗрсе тулчӗҫ, пӗр-пӗринпе ыталашса вырнаҫрӗҫ, йытӑсен шӑршлӑ, ӑшӑ сывлӑшӗпе ҫынсен сывлӑшӗ пӗрлешрӗҫ; ыйха, ӗшенӗве тата теветкеллӗхе пула пурте хускалми выртаҫҫӗ.

Тогда стали выгружать сани, и маленькая палатка приютилась около огромного снежного холма, полного людей, собак, все лежали, тесно обнявшись друг с другом, и теплое, вонючее дыхание собачьих морд слипалось с дыханием людей, неподвижных от сна, усталости и отчаяния.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 326–330 с.

Шурӑ хӗрарӑмсем негрсем патне каймаҫҫӗ тата вӗсен шӑршлӑ карҫинккисенче пурӑнмаҫҫӗ.

Белые женщины не уходят к неграм и не живут в их вонючих корзинах.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

Яра куна кунӗпех савӑнса ҫӳрерӗ Митя: пулӑ тытрӗ вӑл, ҫырла татрӗ, тутлӑ шӑршлӑ утӑ ҫинче вылярӗ, каҫ пулсан вара ашшӗне: — Паян эпӗ килениччен савӑнтӑм, — терӗ.

Весь длинный день веселился мальчик: ловил рыбу, набрал ягод, кувыркался в душистом сене и вечером сказал отцу: — Вот уж сегодня я повеселился вволю!

Тӑватӑ ӗмӗт // Василий Хударсем. Ушинский К. Д. Тӑватӑ ӗмӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 28 с. — 3–6 с.

Калюков тесен, вӗлерсен те кӗрсе ларас ҫук ҫав шӑршлӑ савӑта…

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Енчен шӑршлӑ ҫӑварунтан кирлӗ мар сӑмах тухсанах — капут башка, — хаяррӑн пӑхса, хушса хучӗ пӗчӗк хура чӑваш.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Пире хирӗҫ тепӗр сӑмах калама хӑйсан, шӑршлӑ ҫӑварна самантрах пӑкӑласа лартатӑп!

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.