Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тунсӑхлӑн сăмах пирĕн базăра пур.
тунсӑхлӑн (тĕпĕ: тунсӑхлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫепӗҫ те ҫемҫе, шурӑ ҫӳллӗ ҫамки янкӑр уҫӑ, ирӗклӗн, анчах тунсӑхлӑн пӑхакан куҫӗсемпе, пӗтӗмӗшпе вара сӑн-пичӗпе чаплӑ килӗшӳлӗхре.

Белый, нежных и мягких очертаний высокий лоб отвечал общему серьезному выражению лица с ясными глазами, смотрящими свободно, но грустно.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Акӑ кӗтесрен ку ҫӗр-шыври параппан тунсӑхлӑн ахлатни, какӑрсем хӑлхана ҫурасла ӳлени илтӗнсе кайрӗ — турра ӗненекенсен ҫӗрлехи процессине чӑтма ҫук шавлӑ музыка хавхалантарать.

За углом раздался меланхолический стон туземного барабана, пронзительный вой рожков, адская музыка сопровождала ночную религиозную процессию.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Икӗ ҫын хире-хирӗҫ тӑнӑ та тунсӑхлӑн шуралса пыраҫҫӗ, пӑчӑртаннӑ ҫӑварӗсен куллипе кулам пек тӑваҫҫӗ.

Два человека, стоя друг против друга, тоскливо бледнели, улыбаясь улыбкой стиснутых ртов.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Курӑк хушшинче хӑмӑр, йӗпкӗн хӗрлӗ тата кӑвак чечексем чӳхенеҫҫӗ; мӑклӑ тунасенчен чӑлханнӑ тӗкӗл тура тунсӑхлӑн, пӗр кӗвӗллӗн сӗрлет; инҫетри ҫутӑ пайӑркисен авӑрӗнчен вӗҫсе каҫнӑ кайӑк ушкӑнӗ негрсен оркестрне евӗрлесе кӑшкӑрашать.

Лиловые, пурпурные и голубые цветы качались в траве; слышалось меланхолическое гудение шмеля, запутавшегося в мшистых стеблях; птицы, перелетая глубину далеких просветов, разражались криками, напоминающими негритянский оркестр.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Вӗсем нихӑҫан та макӑрмаҫҫӗ — ӑссӑрлӑхӑн куҫҫуль тухмасть, — тунсӑхлӑн, анчах ӑнланма ҫук сӑмахлаҫҫӗ; ҫакна итлекенсен чӗрисем хыттӑн-хыттӑн тапма пикенеҫҫӗ.

Они никогда не плакали, — безумие лишено слез, — но произносили темные тоскливые фразы, от которых у слышавших их сильнее стучало сердце.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Суринэ чӗркуҫленсе ларчӗ, хӑйне вӗлерес умӗнхилле — шӑппӑн та тунсӑхлӑн йӗрет.

Суринэ стала на колени, тоскуя и плача, как перед казнью.

Пьерпа Суринэ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 276–284 с.

Вӗсем йывӑҫ айне кӗрсе тӑчӗҫ, ҫулҫӑсен сассине, вӗсем ҫине ҫумӑр шаплата-шаплата ӳкнине тунсӑхлӑн итлеҫҫӗ.

Они встали под деревом, с тоской прислушиваясь к шуму его листвы, по которой защелкал дождь.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Яланхи пекех — шӑпах кӑнтӑрла; Пэдӑн ҫӑмлӑ хӗвӗнчен кӗленчесен ҫуллӑ мӑйӗсем кӑнтарса тӑраҫҫӗ, кукӑр урисем ярса пусмассерен савӑтсем пӗр-пӗринпе перӗнсе тунсӑхлӑн чӑнкӑртатаҫҫӗ, вӗсен виртуозӑн хурҫӑ апат хуранне мар, кӑкӑр ачин йӗрӗнекен хырӑмне юхса кӗмелле тейӗн.

В полдень, как и всегда; из-за волосатой пазухи Пэда торчали лоснящиеся горла бутылок и при каждом шаге кривых ног тоскливо брякали друг о друга, словно им предстояло вылиться не в стальной желудок виртуоза, а в презренные внутренности грудного младенца.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Ҫыру вуласа тухнӑ хыҫҫӑн ҫапла кӑшт тунсӑхлӑн шухӑшласа ларсан-ларсан Крапивин хаҫатсем пӑхкала пуҫларӗ.

Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫавӑнтах тата чӗре тунсӑхлӑн йӑшӑл! турӗ те хытӑраххӑн тапма тытӑнчӗ.

Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Кӗвӗ хуйха пусаракан сасӑ евӗр чӗтренет; вӑйланчӗ, тунсӑхлӑн выляса-кулса иленҫи турӗ те татӑлчӗ.

Звук дрожал, как голос, скрывающий горе; усилился, улыбнулся грустным переливом и оборвался.

VII. Хӗрлӗ «Вӑрттӑнлӑх» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Тинӗсе ӑшӑ кулӑпа каҫарса, чӑнлӑха тунсӑхлӑн куҫса Ассоль халӗ юбка хуртине ҫӗленӗ май хӑйӗн пурнӑҫне тепӗр хут аса илсе ларчӗ.

Не веря, что верила, улыбкой прощая море и грустно переходя к действительности; теперь, сдвигая оборку, девушка припоминала свою жизнь.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Аня ун хыҫӗнчен тунсӑхлӑн пӑхса тӑрса юлчӗ.

Аня тоскливо смотрела ему вслед.

Аня… Анечка… Анна // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 3–67 c.

Сарайӗнче верстак ҫинче ларакан Эмиль вӑл юрланине тунсӑхлӑн итлет те вӑрӑммӑн сывлать.

Эмиль, сидя в сарае на верстаке, слушал его пение и горько вздыхал.

Тунтикун, июлӗн ҫирӗм саккӑрмӗшӗнче Эмиль пальт валли хатӗрленӗ чустана ашшӗн пуҫӗ ҫине тӑкса яни, унтан сарайӗнче ҫӗрӗмӗш кӗлетке касса кӑларни // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Вӑл пӗр вӗҫӗмех ывӑлӗн пушӑ кравачӗ ҫине тунсӑхлӑн пӑха-пӑха илет, анчах унта ывӑлӗ лӑсканчӑк ҫӳҫӗ те, йывӑҫ пӑшалӗ те, кепарикӗ те курӑнмасть.

Он всё время глядел на пустую кровать сына и очень тосковал, не видя ни его лохматой головы на подушке, ни ружарика, ни кепарика рядом…

Тунтикун, июлӗн ҫирӗм саккӑрмӗшӗнче Эмиль пальт валли хатӗрленӗ чустана ашшӗн пуҫӗ ҫине тӑкса яни, унтан сарайӗнче ҫӗрӗмӗш кӗлетке касса кӑларни // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Праҫниксенче, каҫпала, хӗрсемпе ҫамрӑк арӑмсем урамсем тӑрӑх юрласа ҫӳреҫҫӗ, юрланӑ чух ҫӑварӗсене кайӑк чӗпписем пек уҫаҫҫӗ те, ӳсӗрӗлнӗ ҫынсем пек тунсӑхлӑн кулаҫҫӗ.

По праздникам, вечерами, девки и молодухи ходили по улице, распевая песни, открыв рты, как птенцы, и томно улыбались хмельными улыбками.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Ленька тахӑшӗ тунсӑхлӑн та хыттӑн йынӑшса янине илтрӗ.

Ленька услышал чей-то крик — тоскливый, пронзительный.

XII сыпӑк // Михаил Юрьев. Корольков Ю.М. Леня Голиков партизан: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 340 с.

— Нимӗн те тумастӑп… ахаль кӑна, — терӗ Стёпка, аран-аран куҫҫулӗсене чарса, тепӗр еннелле пӑрӑнчӗ, шупка-кӑвакрах тӗтӗмпе хупланнӑ инҫетелле тунсӑхлӑн пӑхса илчӗ.

— Ничего не делаю… так просто, — сдерживая слёзы, ответил Стёпка и отвернулся, с тоской поглядев на голубоватую, затянутую дымкой даль.

Стёпка // Николай Евстафьев. Баныкин, В. И. Чапаев ҫинчен: калавсем; Н. Евстафьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 128 с.

Фома пуҫне ҫӗкленӗ те, ун ҫине пӑхса илсе, тунсӑхлӑн кулса янӑ:

Фома поднял голову, взглянул на нее и уныло засмеялся:

IX // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӗтӗ ҫумӑр пӗрӗхнӗ, улмуҫҫи ҫулҫисем, тумламсем ӳкнипе, тунсӑхлӑн шавланӑ.

Накрапывал мелкий дождик, листва яблони меланхолично шумела под ударами капель.

IV // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех