Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тунсӑх сăмах пирĕн базăра пур.
тунсӑх (тĕпĕ: тунсӑх) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпӗ е хамӑр дачӑн садӗнче, е Нескучнӑй паркӗнче, е застава хыҫӗнче уҫӑлса ҫӳреттӗм; хампа пӗрле пӗр-пӗр кӗнеке, сӑмахран Кайданов курсне, илеттӗм, анчах ӑна эпӗ сайра хутра ҫеҫ уҫкаласа пӑхаттӑм; ытларах эпӗ саспа сӑвӑсем вулаттӑм, вӗсене вара пӑхмасӑр калама питӗ нумай пӗлеттӗм; ман ӳтӗмре юн вылятчӗ — чӗрем тутлӑн та кулӑшла ырататчӗ; эпӗ ялан тем кӗтсе, темрен шикленеттӗм, пур япаларан та тӗлӗнеттӗм те, тем тума та хатӗрччӗ; ман ҫунатлӑ ӗмӗтӗмсем, шуҫӑм килнӗ чух шуркутсем чиркӳ тӑрри тавра явӑннӑ евӗр, пӗр япаласем тавра явӑнатчӗҫ; эпӗ шухӑша каяттӑм, тунсӑхлаттӑм, макӑраттӑм та; анчах куҫҫулӗ витӗр те, янӑравлӑ сӑвӑ е каҫ илемӗ ҫуратнӑ тунсӑх витӗр те ҫурхи курӑк евӗр тапса тухакан ҫамрӑк пурнӑҫӑн савӑнӑҫне туяттӑм.

Я гулял — то в саду нашей дачи, то по Нескучному, то за заставой; брал с собою какую-нибудь книгу — курс Кайданова, например, — но редко ее развертывал, а больше вслух читал стихи, которых знал очень много на память; кровь бродила во мне, и сердце ныло — так сладко и смешно: я все ждал, робел чего-то и всему дивился и весь был наготове; фантазия играла и носилась быстро вокруг одних и тех же представлений, как на заре стрижи вокруг колокольни; я задумывался, грустил и даже плакал; но и сквозь слезы и сквозь грусть, навеянную то певучим стихом, то красотою вечера, проступало, как весенняя травка, радостное чувство молодой, закипающей жизни.

I // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Иртсе кайнӑ чух урамалла йӳҫӗххӗн пӑхса ларакан шурӑ тӑмпа шуратнӑ лутра ҫуртсене кураттӑн та… чӗрере мӗн пулса иртнине каласа пама та йывӑрччӗ; картла выляса нумай укҫа пӗтернӗ пек е темле вырӑнсӑр ӗҫ тунӑ чухнехи пек тунсӑх пусса илетчӗ, пӗр сӑмахпа каласан, кӑмӑл пӑтранатчӗ.

Когда, бывало, проезжаешь его и взглянешь на низенькие мазанные домики, которые смотрят на улицу до невероятности кисло, то… невозможно выразить, что делается тогда на сердце: тоска такая, как будто бы или проигрался, или отпустил некстати какую-нибудь глупость, — одним словом: нехорошо.

Кӳме // Михаил Рубцов. Николай Гоголь. Повеҫсем; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–38 с.

Тунсӑх сирӗлтӗр тесен яланах йӑл кулмалла.

Иногда можно улыбнуться, чтобы прошла грусть.

Автортан // Ольга Фёдорова. Ордем, Г. Аньӑн вунӑ вӑрттӑнлӑхӗ: калавсем: [кӗҫен ҫулхи шкул ачисем валли] / Ордем Гали; [О. Л. Федорова куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательств, 2006. - 48 с. : ил.

Сасартӑк вӗри тунсӑх ярса илнӗскер, вӑл ҫатан айне ӳпне тӑсӑлса выртрӗ те питне ал тупанӗсемпе хупласа тытрӗ, таҫта лере вӑрӑммӑн: «Йӗне-ерлӗр утсене-е!» — тесе кӑшкӑрни илтӗнсе кайсан тин ура ҫине тӑчӗ.

Охваченный внезапным приступом горячей тоски, он лег под плетень ничком, закрыл лицо ладонями, и поднялся только тогда, когда издали донеслось протяжное: «Сед-ла-а-ай ко-ней!»

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тунсӑх аптӑратса ҫитерчӗ вӗсене.

Скука одолевала их.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫывӑхран та ҫывӑх ҫыннисене аса илсен, самантлӑха ун чӗрине вӗри тунсӑх хыпса илсе ҫунтарчӗ, чунӗ Михаила курайманнипе тӑвӑнса вӗрерӗ, анчах вӑл ҫакна йӑлтах пусарчӗ те, мӗн пурне-ҫукне темиҫе хут аса илес мар тесе, Дон хӗрринчи сӑртсем ҫинелле урӑхран тек мӗнле те пулин пӑхас марччӗ тесе тӑрӑшрӗ.

На миг в нем жарко вспыхивала и жгла сердце тоска, когда он вспоминал о родных, вскипала глухая ненависть к Михаилу, но он подавлял эти чувства и старался не смотреть на обдонские горы, чтобы не вспоминать лишний раз.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аксинья, хулпуҫине хуллен шутарса, ачан каҫӑртса хунӑ пуҫне тӳрлетрӗ, унтан сасартӑк чӗрине ним шелсӗр тунсӑх ҫӗҫӗпе каснӑ пек ыраттарма пуҫланине, пыра темскер хытӑ япала капланса хӑпарнине туйрӗ.

Аксинья движением плеча осторожно поправила его запрокинувшуюся голову и вдруг ощутила на сердце такую безжалостную, режущую тоску, что горло ее перехватила спазма.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫӗрӗшнӗ улӑмпа ирӗлнӗ хура тӑпра шӑрши ытла та ҫывӑх та ыррӑн туйӑннӑран вӑл, тарӑннӑн сывласа илсе, тута вӗҫӗсемпе ейӗлсе кулчӗ; тӑри чепчеммӗн тӑрӑлтатнӑ юрӑ, таҫтан тӗтреллӗ ҫеҫенхиртен килсе илтӗннӗскер, унӑн ӑшӗнче уҫӑмсӑр тунсӑх вӑратрӗ.

Запах прелой соломы и оттаявшего чернозема был так знаком и приятен, что Аксинья глубоко вздохнула и улыбнулась краешками губ; незамысловатая песенка жаворонка, донесшаяся откуда-то из туманной степи, разбудила в ней неосознанную грусть.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Темскер куллен пулакан ахаль япала пек ҫиҫсе илчӗ те куҫ умӗнче — чӗре хӗсӗнсе-пӗршӗнсе ларчӗ, сирсе сирӗлми тунсӑх пусрӗ.

Что-то простое и совсем обыденное мелькнуло перед глазами, отчего сжалось сердце и подступила неуемная тоска.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Темскер ырӑ мар пуласса уҫӑмсӑррӑн туйса, чуна чӗпӗтсе ыраттаракан пӑлханупа тунсӑх пуснипе асапланаканскер, вӑл чӗлпӗрне йӗнер пӗкечи ҫине хучӗ те сӑрт тӗмески патне ҫитиччен те каялла куҫ ывӑтса илмерӗ.

Томимый неясными предчувствиями, гнетущей тревогой и тоской, ехал он, кинув на луку поводья, не глядя назад, до самого бугра.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тунсӑх чӗпӗтнипе асапланаканскер, капланса килнӗ асаилӳсем тыткӑнланӑскер, вӑл утне тӑратса шӑппӑн каларӗ:

Ужаленный тоской, покоренный нахлынувшими воспоминаниями, он придержал коня, сказал:

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тунсӑх хӑшкӑлтарса ҫитернӗ Григорий пӳрте кӗме тӑнӑччӗ, анчах урамра урӑх сотньӑри юланутлӑ виҫӗ казак курӑнса кайрӗ.

Нудясь от скуки, Григорий пошел было в дом, но вдоль улицы показались трое верховых казаков чужой сотни.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тунсӑх Степана шӑппӑн та хистевлӗн ыталаса илчӗ.

Тоска тихо и властно обняла Степана.

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Степанӑн пит шӑммисем хӗрелсе кайрӗҫ, ҫӗрелле пӑхакан ҫутӑ куҫӗсенче вӗчӗрхенӳпе тунсӑх хӗлхемӗсем хыпса илсе сӳнчӗҫ.

У Степана розовели скулы, в опущенных светлых глазах возгорались и тухли злобно-тоскливые огоньки.

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Чунӗ тӑвӑннипе, ыратнипе, тунсӑх пуснипе асапланса вӑл унта икӗ уйӑх выртрӗ.

Две недели лежал терзаемый отчаянием, болью, скукой.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кӗтмен тунсӑх ярса илнӗ Григорий каялла ҫавӑрӑнса пӑхрӗ, унӑн сӑн-питне, ӑна хӑйне аса илме тӑрӑшрӗ — аса илеймерӗ.

Григорий с неожиданно ворохнувшейся тоской оглядывался, пытался представить себе выражение ее лица, всю ее — и не мог.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Йывӑр тунсӑх пиелесе илчӗ Григорий чӗрине.

Густая тоска полонила Григория.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Старик кайрӗ те, ҫеҫен хир варринче вара иртен-ҫӳренсен куҫӗсене хӑйӗн ӗмӗртенхи кичем сӑнӗпе салхулатма, ҫынсен чӗрисенче уҫӑмсӑр тунсӑх вӑратма пӗртен пӗр часавай юпи ҫеҫ тӑлӑххӑн ларса юлчӗ.

Старик уехал, а в степи осталась часовня горюнить глаза прохожих и проезжих извечно унылым видом, будить в сердцах невнятную тоску.

XXXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Хӑшӗ-пӗрисен сӑнӗ-пичӗсем ҫиелтен пӑхма сӳрӗккӗн курӑнаҫҫӗ; кӑвак ҫӳҫлӗ большевик Орлов — вӑл аллисемпе хӑюллӑн хӑлаҫланса, казаксен ури айне чӑртлаттарса сурса утать; анчах иккӗшӗн е виҫҫӗшӗн куҫӗсене ҫав тери йывӑр тунсӑх, улшӑнса кайнӑ сӑн-пичӗсене чикесӗр сехӗрленӳ тытса илнӗ те, конвоир казаксем те вӗсем ҫине тӳррӗн пӑхаймаҫҫӗ, ӑнсӑртран хирӗҫ пӑхса илсен, куҫӗсене ҫийӗнчех аяккалла тартаҫҫӗ.

Некоторые хранили на лицах подобие внешнего безразличия: седой большевик Орлов — тот задорно махал руками, поплевывал под ноги казаков, зато у двух или трех было столько глухой тоски в глазах, такой беспредельный ужас в искаженных лицах, что даже конвойные отводили от них глаза и отворачивались, повстречавшись случайным взглядом.

XXX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Кӗтмен ҫӗртенех унӑн чӗрине капланса килнӗ тунсӑх пӑркӑчласа хӗсме пуҫлать.

Его душила внезапно задымившаяся на сердце тоска.

XVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех