Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӑлхинчен (тĕпĕ: хӑлха) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— терӗ вӑл Трубачева хӑлхинчен ерипен пӑшӑлтатса.
— улучив минуту, шепнул он на ухо Трубачеву.

43 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Лида Ваҫҫук хӑлхинчен пӑшӑлтатрӗ:
Лида прижалась губами к его уху:

40 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Хуралҫӑ каллех тинкерсе пӑхма тытӑнать, хӑлхисене чӑнк тӑратать, пӗр сас-чӗвве те хӑлхинчен ирттермест.
Сторож снова напрягает зрение и слух, вглядывается в дорогу, ловит каждый звук.

35 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Пӗр пысӑк хыпар пур, — терӗ ӑна Ваҫҫук, хӑлхинчен пӑшӑлтатса.
— Есть важная новость, — шепнул ему Васек.

32 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Оксана Ваҫҫука тытса чӑмӑртарӗ: — Ҫилентӗн и мана — питӗ лайӑх! Усӑллӑ пулӗ. Апла пулсан, ман сӑмахсене астуса юлатӑн, — терӗ вӑл ачашшӑн Ваҫҫука хӑлхинчен.
Оксана обняла Васька: — Рассердился на меня — и хорошо! Значит, к пользе. Значит, запомнишь слова мои, — ласково шепнула она Ваську на ухо.

— Лайӑхрах пӑхса пыр! — пӑшӑлтатрӗ Мазин Петька хӑлхинчен.
— Смотри в оба! — шепнул Петьке Мазин.

31 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Вӑл, Степан Ильич патнелле пӗшкӗнсе, ӑна хӑлхинчен темскер пӑшӑлтатма пуҫларӗ.
Наклонившись к Степану Ильичу, он что-то зашептал ему на ухо.

28 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Каҫ пулсан, лашана мӑйӗнчен ыталаса макӑрчӗ, ӑна ачашла-ачашла хӑлхинчен пӑшӑлтатрӗ:
Ночью, припав к шее коня, обливал слезами его морду, гладил его и шептал ему в чутко настороженное ухо:

24 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Сергей Николаевич Бобикпа выляма тытӑнчӗ, ӑна хӑлхинчен тытса лӑскарӗ, унпа сукмаксем тӑрӑх чупса ҫӳрерӗ.
Сергей Николаевич развеселился, стал возиться с Бобиком, трепал его за уши, бегал с ним по дорожкам.

13 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Вӑл Степан Ильича хӑлхинчен темскер пӑшӑлтатрӗ, Степан Ильич, ачасене картишӗнче кӗтсе тӑма хушса, Митьӑна ал сулчӗ те тӳрех ун хыҫҫӑн кайрӗ.
Она что-то шепнула Степану Ильичу, и он сразу пошел за ней, махнув рукой Мите, чтоб ребята подождали на дворе.

6 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Саша тачка ӳт-пӳллӗ пӗчӗк ачана чӗркуҫҫийӗ ҫине лартнӑ та, ӑна пуҫӗнчен шӑлса, хӑлхинчен текех пӑшӑлтатать:
Саша, посадив на колени толстого хлопчика, гладил его по голове и шептал ему на ухо, пытаясь говорить по-украински:

3 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Учительници пит лайӑх-ҫке вӗсен! — терӗ Валя Степанова Синицынӑна, хӑлхинчен пӑшӑлтатса.
— Хорошая у них учительница! — прошептала Валя Степанова на ухо Синицыной.

— Ак ҫакна паллатна? — уретник ӑна хӑлхинчен ҫатлаттарса ячӗ.
— А вот это ты знаешь? — урядник огромным кулачищем ударил его по уху.

XV. Ухмаха ури канӑҫ памасть // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Шерккей енчен енне пӑхкаларӗ, унтан хӑлхинчен ҫеҫ пӑшӑлтатса: — Пӗр-ик сапа, пӗр-ик сапа эрех илес марччӗ-ши тесеттӗм, — тесе хучӗ.
Шерккей огляделся по сторонам и прошептал лавочнику на ухо: — Бутылки две водки, водки хотел у тебя взять…

II. Ял мыскарисем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Тӑм чашӑкне вӑл сӗтел кӗтессине тирпейлӗн лартрӗ, хӗрне кӑчӑк туртса хӑлхинчен кӑна ҫапла пӗлтерчӗ:
Поставив горшок на краешек стола, отец поманил дочку пальцем и прошептал на ухо:

Шерккей ун патнерех иртрӗ, хӑлхинчен кӑнӑ пӑшӑлтатса, хӑй мӗншӗн килнине пӗлтерчӗ.
Шерккей шагнул к нему, наклонившись, проговорил на ухо, зачем пришел.

Хӑлхинчен ҫаплах пушар шавӗ кая пӗлмерӗ: хуралтӑ шатӑртатни, ҫурчӗ ишӗлни, асӑхнӑ вут вӗҫӗмсӗр кашлани, айӗн-ҫийӗн хӗвӗшекен халӑх шапӑлтатни ҫаплах янӑраса тӑчӗ; куҫӗ умӗнче те темле вӑрӑм-вӑрӑм хӗлхемсем — ҫуннӑ улӑм пӗрчисемччӗ-ши — таҫта ҫӳле вӗҫсе хӑпараҫҫӗ те татӑлса-тӗпренсе васкамасӑр анаҫҫӗ.
В ушах его все еще стоял шум ночного пожара, казалось, он слышит отчаянный стрекот трещотки, а в глазах полыхают красные языки пламени…

ХХХIII. Ашшӗн каламан сӑмахӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Кӑмӑллӑ кил хуҫи мӑшӑрӗ, шапӑлти Алиме, карчӑк пулсан та, пӑрчӑкан пек ҫамӑл ҫӳрекенскер, Шерккей килнине малтанах асӑрхаманччӗ пулас, Кантюк, ӑна хӑлхинчен тем пӑшӑлтатсан ҫеҫ, чи кайран килсе ҫитнӗ хӑна патне пычӗ те: — И-и, тупата, Шерккей килнӗ-ҫке пирӗн пата? Кураймарӑм та вӑхӑтра… Мӗнле ҫӳреҫҫӗ-ха ҫемйӗрсем? Сайте тата мӗншӗн килмерӗ?.. — текелесе, алӑ тытрӗ.
Радушная хозяйка дома — жена Кандюка Алиме, несмотря на возраст, порхает как трясогузка, впопыхах, видать, и не заметила, когда в доме появился новый гость — Шерккей, когда же Кандюк шепнул ей об этом на ухо, она тут же подлетела к Шерккею, защебетала: — И-и, тубада, я и не видела, как ты пришел, Шерккей! Как твои домашние, все ли живы-здоровы? А Сайде что ж не пришла?

VI. Кантюк кӗреки // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Хӑйне ҫӑлнӑшӑн Тёма питӗ савӑнчӗ, анчах пӗр какайҫи ӑна хӑлхинчен туртса лӑсканӑшӑн кӳренчӗ вӑл.
Мясник, выручивший его, на прощанье надрал ему уши, Тёма был рад, что его спасли, но обиделся, что его выдрали за уши.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Каҫхине, вӑлта йӗппине Дуксисӑн ҫӑмламас хӑлхинчен аран-аран туртса кӑларсан, ашшӗ каларӗ:
Вечером, когда с большим трудом удалось вынуть крючок из лохматого уха Дуксиса, отец говорит:

Пулӑ тытни // Лина Агеносова. Ванаг, Юлий Петрович. Пӗчӗк Микинӗн пысӑк ӗҫӗсем: [калавсем] / Ю. П. Ванаг. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 32 с. — 13–14 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика