Шырав
Шырав ĕçĕ:
— Патакчӗ сире! — кӑшкӑрса ячӗ старик хӑйӗн хулӑн сассипе.
XVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Премӗксене ярса тытса, вӑл, пӗр еннелле час-час кӑтартса тата хулӑн пӳрнипе куҫхаршийӗсемпе питне сӑтӑрса, пушшех те хӑвӑртрах паллӑсем тума пуҫларӗ.
XVII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Ун ҫийӗнче саплӑксем лартса тултарнӑ хулӑн кӗпе; урисем ҫара та вараланса пӗтнӗ; пуҫӗ ҫинче — кивӗ кӑвак тутӑр.
XVII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Ерошка мучи хӑй пӗр кӗпе вӗҫҫӗн ҫеҫ, стенапа кӑмака хушшинче вырнаҫтарса лартнӑ кӗске кровать ҫинче месерле выртнӑ та вӑйлӑ урисене кӑмака ҫине тӑсса янӑ, хурчкана перчетке тӑхӑнмасӑр ҫӗклесе ҫӳрекенскер, вӑл хурчка чӑрмаласа пӗтернӗ алли ҫинчи кӗсенленсе ларнисене хулӑн пӳрнисемпе чавса хӑйпӑтать.
XVI // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Кӑшт тӑрсан, каллех юрӑ янӑрарӗ, анчах аяккарах, паҫӑрхи сасӑсем ҫумне халӗ Ерошкӑн хулӑн сасси хутшӑнчӗ.
XV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Ухмах! — Вӑл ҫӗкленчӗ те хӑйӗн хулӑн пӳрнисемпе лӗпӗшсене хӑваласа яма пикенчӗ.Дура! — Он приподнялся и своими толстыми пальцами стал отгонять бабочек.
XV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Ерошка мучи турӑшсене пуҫ тайрӗ, сухалне якаткаларӗ те, Оленин патне пырса, ӑна хӑйӗн хулӑн хура аллине пачӗ.
XI // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Шӑнӑрлӑ хулӑн мӑйӗ вӑкӑрӑнни пек картлӑ-картлӑ хутламланса тӑрать.Жилистая толстая шея была, как у быка, покрыта клетчатыми складками.
XI // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Мучине ан вӗлерӗр, — илтӗнчӗ лӑпкӑ хулӑн сасӑ, унтан, хӑмӑшсене сирсе, Лука патне ҫывӑхах Ерошка мучи тухса тӑчӗ.Дядю не убей, — послышался спокойный бас, и, раздвигая камыши, дядя Ерошка вплоть подошел к нему.
IX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Ҫыр хӗрринче шыв кӑларса пӑрахнӑ хулӑн хура пӗрене выртать, тата пӗрене таврашӗнчи хӑмӑша нумай пулмасть таптаса лапчӑтнӑ-мӗн.У берега лежало толстое черное бревно, выкинутое водой, и камыш вокруг бревна был свежо примят.
VIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
— Ну, ачасем, — лутра пӑлтӑрти пур сасӑсене те хупласа кӗрлесе илчӗ унӑн хулӑн сасси, — эпӗ те ак сирӗнпе пыратӑп.— Ну, ребята, — загудел в низких сенях его бас, покрывавший все голоса, — вот и я с вами пойду.
VII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Вӑл, хутран-ситрен чарӑнса, ятарласа тасатнӑ чӗрнеллӗ, самаях хулӑн та вӑйлӑ пӳрнисемпе миндаль мӑйӑрӗ шӗкӗлчесе илет, тем пирки пӗрмаях кулкалать; унӑн пичӗ те, куҫӗсем те йӑлкӑшса ҫунса тӑраҫҫӗ.
I // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Осадчий хора хулӑн тӑсмака нотӑсемпе аккомпанилерӗ, ыттисем юрлани вара, тӗттӗм хумсен ӑшне путнӑ тейӗн, ҫак органӑнни пеклӗ мӑнӑ сасӑра ишнӗн ҫеҫ туйӑнса тӑчӗ.
XIX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
Мӗнле сысналла сӗмсӗрлӗх! —кӑмӑлсӑррӑн мӑкӑртатрӗ вара лерея ыйхӑллӑ, хулӑн сасӑ.Что за свинство! — говорил оттуда недовольный, густой заспанный голос.
XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
Кайрӑмӑр пӳлӗме, — терӗ вӑл хулӑн сассипе.
XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
Лутра, хулӑн тунасем ура айӗнче, шурӑпа хуран пӑтрашӑнса, ула-чӑлан курӑнаҫҫӗ.Низкая толстая ботва пестрела путаными белыми и черными пятнами под ногами.
XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
Тачӑ ретсем витӗр сарӑлса, ҫӗр ҫумӗпех йӑпшӑнса сапаланса, уҫӑмсӑртараххӑн каларӗ малта Осадчий тӑнкӑртатакан хулӑн команди:
XV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
— Игнатий Млхайлов, сирӗн превосходительство, — туйӑмсӑр, хулӑн сассипе салтакла пач юттӑн тавӑрчӗ Осадчий.
XV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
Осадчийе сӑн-питне ҫирӗппӗн хытарса хунӑччӗ, хӑйӗн кӗмсӗрти хулӑн сассипелен протодьяконла ӗхӗрттеретчӗ:Осадчий с серьезным лицом говорил рокочущей октавой, по-протодьяконски:
IX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.
Ҫав вӑхӑтра вӑл ӑнсӑртран алӑк ҫинелле пӑхса илчӗ те ун кӗленчи витӗр шӗлепки ҫийӗпе курупка евӗрлӗн тутарттарса шур тутӑр пӗркеннӗ Раиса Александровна Петерсонӑн имшеркке те хулӑн туталлӑ питне курах кайрӗ.
VIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.