Шырав

Шырав ĕçĕ:

сӑнӗ (тĕпĕ: сӑна) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Наумов вара ку ҫын мӗншӗн ҫав тери пӑлханнине те, вӗҫнӗ чух унӑн сӑнӗ мӗншӗн ҫавӑн пек пулнине те, унӑн хура куҫӗсенче мӗншӗн куҫҫулӗ пулнине те, вӑл мӗншӗн сывлӑшра ытларах пулма тӑрӑшнине те самантрах тавҫӑрса илчӗ.
Наумов сразу понял и волнение этого человека, и необыкновенное выражение его лица, и слезы в его черных глазах, и ту жадность, с какой он хотел продлить ощущение полета.

8 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Унӑн сӑнӗ, сивӗ пирки тата пӑлханнӑ пирки хӗрелсе кайнӑскер, хаваслӑ та телейлӗ пулчӗ, вӑл чӑнах та ӳсӗрӗлнӗ пек курӑнчӗ.
Со счастливым, действительно пьяным каким-то лицом, пылавшим румянцем от мороза и возбуждения.

Анчах ун ҫине тӑватӑ кӗтеслӗ тӗкӗр ҫинчен пӑхакан хумхануллӑ ҫын сӑнӗ ӑна хӑйне те хумхантарса ячӗ.
Но было в этом взволнованном лице, глядевшем на него из четырехугольника зеркала, что-то такое, что захватило и инструктора.

Мересьев сӑнӗ ҫинче савӑнӑҫ вырӑнне вӑл тарӑхни палӑрнине курсан, капитан тӗлӗнсех кайрӗ:
Капитан был поражен, увидев на лице Мересьева вместо радости возмущение.

7 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Анчах капитан сӑнӗ ҫав тери кӑмӑллӑ пулчӗ, вӑл Алексее ырӑ суннине палӑртрӗ, ҫавӑнпа та Алексей, ӑна ҫиленес вырӑнне, ура ҫине сиксе тӑчӗ те ҫамрӑк ачалла хаваслӑн кӑшкӑрчӗ:
Но живое лицо капитана источало такое доброжелательство, что вместо этого Алексей вскочил и с мальчишеским задором крикнул.

Мересьев малтанах вӗриленсе кайрӗ, анчах генерал адьютанчӗн, пӗчӗкҫеҫ уссиллӗ, илемлӗ кӗлеткеллӗ ҫамрӑк капитанӑн сӑнӗ ҫав тери кӑмӑллӑ пулнӑ та, тахҫантанпах «архангелсене» юратман Мересьев (адъютантсене вӑл «архангелсем» тенӗ) унӑн сӗтелӗ патне ларса, хӑй кӗтмен ҫӗртенех ҫав капитана хӑйӗн историне каласа пачӗ.
Мересьев было вспылил, но у адъютанта генерала, стройного молоденького капитана с черненькими усиками, было такое веселое, добродушно-дружелюбное лицо, что Мересьев, исстари не терпевший, как он выражался, «архангелов», уселся возле его столика и неожиданно для себя обстоятельно рассказал капитану свою историю.

Хӗр питех те ывӑнса таврӑнчӗ, унӑн сӑнӗ те шурӑхса кайнӑ.
Девушка пришла усталая, бледная.

6 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Алексейӗн хаяр сӑнӗ ҫине, унӑн вӗри куҫӗсем ҫине чалӑшшӑн пӑхса, вӑл епле те пулин ҫемҫереххӗн калаҫма тӑрӑшрӗ.
Косясь на сердитое лицо Алексея, на его горячие, «шалые» глаза, он старался говорить как можно мягче.

Вӗриленсе кайнӑскер, хӑй ҫине тутӑрпа варкӑштарса, вӑл кулакан сӑнпах уҫӑ сывлӑша тухнӑ, анчах алӑк урлӑ каҫса вӑрман тӗттӗмлӗхне кӗрсенех, унӑн сӑнӗ урисем ыратнипе асаплӑн пӗркеленсе илнӗ.
С улыбкой на разгоряченном лице выходил он на улицу, небрежно обмахиваясь платком, но, как только переступал порог и вступал в полутьму ночного леса, улыбка тотчас же сменялась гримасой боли.

4 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Унӑн сӑнӗ ҫинче вӑл ывӑнни тата ыратнине аран тӳсни ҫав самантрах палӑрми пулчӗҫ.
Усталость и боль точно соскользнули с его лица.

3 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Темшӗн куҫ умӗнчен хӗрлӗ те парка ҫӳҫлӗ Зиночкӑн кулакан сӑнӗ вӗлтлетсе иртет, унӑн пурне те курасшӑн ҫунакан куҫӗсем тӑрӑхланӑ пек пӑхса ҫутӑлаҫҫӗ.
почему-то мелькает перед глазами смеющееся лицо Зиночки в буйном пламени рыжих волос, насмешливо светятся ее нагловатые, любопытные глаза…

2 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Анчах ҫавӑнтах унӑн сӑнӗ ҫутӑлса кайрӗ те, вӑл вырӑнтан сиксе тӑчӗ.
Но вдруг, просияв, он вскочил с места:

Анюта темле тӑруках тӗксӗмленсе кайрӗ, унӑн симӗсрех тӗслӗ куҫӗсенче ҫутӑ сӳннӗ пек пулчӗ, вӑл хӑй аслӑрах пулнӑ пек курӑнчӗ; сасартӑках унӑн сӑнӗ шурахарах кайни, ҫамки ҫинче тата куҫӗсем патӗнче йӗппе чӗрсе тухнӑ пек ҫинҫе йӗрсем пулни палӑрчӗ.
Анюта как-то сразу потускнела, стала старше, точно выключился свет в выпуклых зеленоватых глазах, вдруг стали заметнее бледность ее лица, крохотные, точно иголкой прочерченные морщинки на лбу и у глаз.

1 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Унтан, хӗр сӑнӗ ҫутӑлса кайнине кура, юриех «сирӗн», «сирӗн» тесе калаҫма тытӑнчӗ.
и, увидев, как девушка просияла, продолжал, подчеркивая слово «у вас», «ваш»: —

— Еплерех тенӗччӗ? — терӗ те Мересьев, хӑйӗн сӑнӗ ҫинчи питех те вырӑнлӑ мар кулла сирсе яма пултӑрайманнине туйрӗ.
— Каким же это?.. — Мересьев чувствовал, что не в силах согнать с лица не очень уместную улыбку.

Анютӑн шуранка сӑнӗ вӑл ывӑннине палӑртнӑ, хӑй вӑл ҫар ҫынни евӗрлех тумланнӑ, ун ҫийӗнче гимнастерка, уринче — атӑ пулнӑ.
У нее было бледное, усталое лицо, она была в полувоенной форме — гимнастерке и сапогах.

Анчах Алексей ун сӑнӗ ҫинче хуйхӑпа канӑҫсӑрлӑх пуррине часах туйса илнӗ.
Но Алексей тотчас же заметил на ее лице следы уныния и беспокойства.

Хресчен хӗрӗ — пике // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

Сӑнӗ тӗксӗмленнӗ, шупка курӑнать, йӑлтӑртатакан куҫӗсем тата ҫӑварӗнчен тухакан ҫӑра тӗтӗм ӑна чӑн-чӑн шуйттан пекех кӑтартать.
Мрачная бледность, сверкающие глаза и густой дым, выходящий изо рту, придавали ему вид настоящего дьявола.

I // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

Арестленӗ чух вӗсем юнашар тӑчӗҫ, — упӑшкин сӑнӗ кӑвакарса кайнӑччӗ, арӑмӗн пичӗ ҫинче чахоткӑллӑ ҫынсен пулакан хӗрлӗ тӗс палӑратчӗ.
При аресте они стояли рядом: муж бледный, жена с чахоточным румянцем на щеках.

1943 ҫулхи майӑн 22-мӗшӗ // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

Алексей чӳрече умне тайӑнса тӑрса конверте уҫрӗ те, Гвоздев вокзалта ҫӗрле ҫырнӑ ҫак пысӑк ҫырӑва вуланӑҫемӗн унӑн сӑнӗ тӗксӗмленсе пычӗ.
Прислонившись к подоконнику, Алексей распечатал конверт, и по мере того как читал он это пространное послание, написанное Гвоздевым ночью на вокзале, мрачнее и мрачнев становилось его лицо.

14 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика