Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑшкӑрас (тĕпĕ: кӑшкӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ним тума аптӑранипе тата чун-чӗри ҫак тискерлӗхе хирӗҫленипе Володьӑн кӑшкӑрас, ним тӑхтаса тӑмасӑрах таҫта тухса чупас, ҫынвӗлеренсене тупса тӗп тӑвас килчӗ.

От отчаяния и душевного протеста Володе хотелось кричать, немедленно бежать куда-то, найти убийц и уничтожить их.

Каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Тӗлӗкре кӑшкӑрас йӑла ҫук манӑн.

— Не имею привычки кричать во сне.

24. Кӗрешӳ тата вӑрӑма пырать-ха // Леонид Агаков. Матвеев Г.И. Симӗс вӑчӑрасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 112 с.

Эпӗ кӑшкӑрас терӗм, анчах манӑн типсе ларнӑ пыртан сасӑ тухаймасть.

Я хотел крикнуть, звук не слетал с моих пересохших губ.

XXII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Ыратни вӑйланнӑҫемӗн вӑйланчӗ, вара вӑл таттисӗр, чарӑна пӗлмесӗр, хӑйӗн епле кӑшкӑрас килнӗ — ҫавӑн пек, асапланса пӗтнӗ кӗлетки епле ыйтнӑ — ҫавӑн пек кӑшкӑрчӗ.

Схватки были все чаще, все сильнее, и она кричала, кричала, как ей хотелось, как требовало измученное тело.

V // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Анчах ку вӗсен кӑшкӑрас килнӗшӗн кӑна кӑшкӑрашни пулман.

Но не только потому, что им хотелось орать.

II // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Халӗ Америкӑри пысӑк хулара пӗр-пӗр ҫын ҫавӑн пек кӑшкӑрас пулсан, тен, халӑх хушшинчен кам та пулин сӑмах хушнӑ пулӗччӗ, мӗншӗн тесен юлашки ҫулсенче кунта пирӗн енчи ҫынсене: поляксене, тӗнпе килӗшмен ҫынсене, еврейсене карапсем умлӑн-хыҫлӑн нумай иле-иле килеҫҫӗ.

Если бы так крикнул кто теперь в большом американском городе, то, наверное, ему отозвался бы кто-нибудь из толпы, потому что в последние годы корабль за кораблем привозит множество наших: поляков, духоборов, евреев.

XIX // Николай Иванов, Евстафий Владимиров. Короленко В.Г. Чӗлхесӗр: калав. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 108 с.

Пӗри те чӗнмест, кунта вара шӑп ларма юрамасть, кӑшкӑрас пулать.

Все молчат, а тут не молчать надо, а криком кричать.

Юлашкисем... // Асклида Соколова. Алексеев, Михаил Николаевич. Ҫӑкӑртан асли ҫук: [повеҫ] / М. Н. Алексеев. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 192 с.

Кӳлепинче, чунӗнче, кӑмӑлӗнче темле халиччен туйман ырӑлӑх иртӗхет: ахӑлтатса кулас, пӗтӗм вӑйран кӑшкӑрас килет.

Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Кӑшкӑрас тетӗп, унпа кӗрмешнипе, пӑлханса кайнипе сасӑ та тухмасть.

Куҫарса пулӑш

Пӗрремӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

— Санӑн шӑппӑн, хуллен кӑшкӑрас пулатчӗ…

 — Ты бы вскрикнул шепотом, потихоньку…

Параппанҫӑ кун-ҫулӗ // Леонид Агаков. Гайдар, Аркадий Петрович. Параппанҫӑ кун-ҫулӗ: повесть; вырӑсларан Л.Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1957. — 132 с.

Шӑтӑкран пуҫне кӑларса, анчах кӑшкӑрас мар тесе, Димка хуллен ӑна чулпа печӗ.

Высунувшись из дыры, но не желая кричать, Димка запустил в него легонько камешком.

3 // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 3–53 с.

Стребулаев бетономешалкӑсен шавӗнчен хытӑрах кӑшкӑрас тесе хӗрелсе кайрӗ.

 — Стараясь возвысить свой голос над грохотом бетономешалок, он побагровел от натуги.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Каҫхи хулан пушаннӑ урамӗсем тӑрӑх утрӗҫ, ура айӗнче юр чакӑртатрӗ, туйӑмӗсем ниҫта шӑнӑҫайманипе: «Ҫынсем! Пӑхӑр-ха, мӗнешкел телейлӗ эпир!» тесе кӑшкӑрас килчӗ.

Шли по пустынным улицам ночного города, под ногами скрипел снег, и от избытка чувств им хотелось крикнуть: «Люди! Смотрите, какие мы счастливые!»

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Бюроне ҫапла ирттерчӗҫ пулсан, кӑлӑхах мӗн кӑшкӑрас?

Как же можно орать попусту, когда провели так, что не подкопаешься?

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Эпӗ сана… юрататӑп пулмалла!» — тесе кӑшкӑрас килнӗ Ксюшӑн, анчах вӑл ним каламасӑр йӑл кӑна кулнӑ, сасартӑк хаклӑ та ҫывӑх пулса тӑнӑ ҫынна пӗҫерсе тӑракан, тарланӑ питӗнчен ачашшӑн пӑхнӑ.

«Я, наверное… наверное, люблю тебя!» — хотела крикнуть Ксюша, но только молча улыбнулась, с нежностью глядя в разгоряченное потное лицо, ставшее вдруг дорогим и близким.

19 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Мӗнле кӑшкӑрас мар-ха сана?

Как это на тебя не кричать?..

IX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унтан вӑл ҫывӑхри салтакӑн винтовкине ярса илчӗ те, урисем хӑрушла чӗтренине туйса, пӳлӗнчӗклӗн хашӑлтатса, кӑшкӑрас, чӗнес, каялла тавӑрас тесе асапланнипе сӑнран хуралса, Анна хыҫҫӑн чупса кайрӗ.

Выхватил винтовку у ближнего солдата, — чувствуя в ногах страшную дрожь, побежал за Анной, задыхаясь, чернея от великого и бессильного напряжения кричать, звать, вернуть.

XXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Епле кӑшкӑрас мар-ха!

Да как же тут не кричать!

II сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Унчченех эпӗ бала ҫӳремелли платье тӑхӑннӑ пӗр-пӗр майрана курсан, темле аванмарланаттӑм, шикленеттӗм, халь вара манӑн сехре хӑпсах тухать; мана вӑл уҫҫӑнах саккуна хирӗҫле, ҫынсемшӗн хӑрушӑ, хатарлӑ япала пек туйӑнать, манӑн полицейские кӑшкӑрас, хӑрушлӑхран хӑтӑлма хӳтӗлекене чӗнес, ҫав хӑрушӑ япалана куҫ умӗнчен тасаттарас килет.

И прежде мне всегда бывало неловко, жутко, когда я видал разряженную даму в бальном платье, но теперь мне прямо страшно, я прямо вижу нечто опасное для людей и противузаконное, и хочется крикнуть полицейского, звать защиту против опасности, потребовать того, чтобы убрали, устранили опасный предмет.

IX // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Андрей вара, кӑшкӑрас темен ҫӗртенех, сасартӑк кӑшкӑрса илчӗ:

Андрей, не собираясь кричать, внезапно крикнул:

XVI // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех