Шырав

Шырав ĕçĕ:

килпетсӗррӗн (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тата урама кӑларнӑ чӗчӗ пӑрушӗсем хӗвел ӑшшипе савӑнса каҫӑхсах кайнӑ та, хӳрисене тӑратса, тапхӑр-тапхӑр килпетсӗррӗн мӗкӗрсе ярса, тӗр те тӗр каллӗ-маллӗ ӗрӗхсе чупаҫҫӗ.
Куҫарса пулӑш

8 // Юрий Скворцов. Скворцов, Ю. И. Ҫул юлташӗ: калавсемпе кӗске повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1975. — 184 с. — 128–184 с.

Улюка упӑшки юратма пӑрахрӗ, ҫавӑнпа вӑл, Улюк, пуринчен те килпетсӗррӗн лапсӑртатса ҫӳренӗн курӑнать Миккана.
Куҫарса пулӑш

Караҫ Миккин кинӗсем // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 368–373 с.

Хӑш-пӗр ҫамрӑк хыр, ҫак тӗнчери пурнӑҫшӑн пыракан хаяр та шелсӗр кӗрешӳре хӑйӗнчен аслӑрах, вӑйлӑрах тантӑшӗсен пусмӑрне лексе хӑрса типнӗ, килпетсӗррӗн лӑнкӑртатса ларать.
Куҫарса пулӑш

Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта // Василий Сипет. Сипет В. Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта: повесть. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2017. — 196 с.

— Те айван эсӗ, те айвана ҫеҫ перетӗн? — писевленӗ тутине пӑркаласа килпетсӗррӗн кулса ячӗ чӗнмен хӑна.
Куҫарса пулӑш

XIV // Юлия Силэм. Силэм Ю. Юр ҫинчи кӑвайт: повесть. — Шупашкар: КПСС Чӑваш обкомӗн издательстви. 1990 — 64 с.

— Хайхи-майхи эсир кунта ӑҫтан? — килпетсӗррӗн ыйтрӗ вӑл.
— Это вы здесь откуда? — развязно спросил он.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Чӑнах та, халӗ инҫетре, хушшӑмӑрсем ҫывӑх мар чух, ҫав сӑлтав, ҫав йӳтӗм, — ӑна пула хирӗҫӳ сиксе тухрӗ вӗт, — мӗнле пӗчӗк те килпетсӗррӗн курӑнать!..
Да и каким мелким, несущественным кажется, особенно теперь, издали, на расстоянии, тот повод, та причина, из-за которой произошла размолвка!..

Турат ҫинчи сливӑсем // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 184–189 с.

(Килпетсӗррӗн ахӑлтатса кулма пуҫлать.)
(Нервно хохочет.)

Иккӗмӗш курӑну // Арсений Тарасов. Килти архив

Малалли ҫырӑвӗсене кӑранташпа ҫырнӑ, саспаллийӗсене кӗнеке ҫинчи пек тунӑ, вӗсем пысӑк те тӗрлӗ еннелле килпетсӗррӗн тайкаланса сапаланаҫҫӗ.
Дальнейшие записи сделаны карандашом, большими печатными буквами, неуклюже разбегающимися в разные стороны.

Петровсен ҫемье дневникӗнчен // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Таня килпетсӗррӗн сулӑнса илчӗ те ҫатлаттарсах ҫупса ячӗ Сергее питӗнчен.
Таня неловко замахнулась и хлестко ударила Сергея по щеке.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл, пуҫне ӗнси ӑшне чикнӗскер, ыратакан ури ҫине килпетсӗррӗн таянса, сӑлтӑкласа, урамӑн шавлӑ юхӑмӗнчен часрах тарасшӑн, чун-чӗрене чулпа персе тӑкӑлтарнӑ пекех илтӗнекен ҫынсен вичкӗн сӑмахӗсенчен, вӗсем тӗлӗнсе пӑхнинчен хӑвӑртрах пытанасшӑн васкать.
А он, втянув голову в плечи, неловко приседая на больную ногу, торопился вырваться из шумного потока улицы, скрыться от людских взглядов и слов, что, будто камни, летели ему в душу.

Минтер питне шӑлӗпе турта-турта ҫурчӗ, арҫынла килпетсӗррӗн макӑрчӗ.
Зубами рвал наволочку и неумело, по-мужски плакал.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сергей килпетсӗррӗн сиксе кайрӗ, парашют кантрисене аллинчен вӗҫертрӗ, вара куҫне хупрӗ те, сывлӑмӗ типсе ӗлкӗреймен ҫаран ҫине пӗтӗм кӗлеткипе кӳплетрӗ.
Сергей нелепо подпрыгнул, выпустил стропы парашюта из рук и, закрыв глаза, рухнул всей тяжестью тела на влажный от непросохшей росы луг.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл ӗнтӗ, килпетсӗррӗн те намӑсланса, ӗнер хӑй тӗрӗс мар хӑтланни, уншӑн укӗнни ҫинчен калаҫма пуҫланӑччӗ, анчах ӑна Петерсон капитан пӳлчӗ.
Он уже начал было угловато и стыдливо говорить о том раскаянии, которое он испытывает за свое вчерашнее поведение, но его прервал капитан Петерсон.

XX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хӑйне вӑл ҫав тери лӑскаса пӗтернӗн, килпетсӗррӗн те ҫӗтсе-ҫухалса кайнӑн туйрӗ, кунашкалли унпалан вӗреннӗ чухне экзаменсенче лакса ларнӑ вӑхӑтсенче ҫеҫ пулкаланӑ.
Он чувствовал себя таким затравленным, неловким и растерянным, как бывало с ним только в ученические годы на экзаменах, когда он проваливался.

Хлебников урисене этемле мар тӳррӗн ярт тӑсса хунӑ та килпетсӗррӗн ларнӑ, нимӗскер чӗнмест.
Хлебников молчал, сидя в неловкой позе с неестественно выпрямленными ногами.

XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑл, васкамасӑр та килпетсӗррӗн ҫӳлелле йӑраланаканскер, пӗр вӑхӑтлӑха Ромашов куҫӗ умӗнчен ҫухалчӗ.
Он медленно и неуклюже взбирался наверх, скрывшись на некоторое время из поля зрения Ромашова.

Хлебников, пӑвӑнса илнӗ ҫын евӗр, аллисем ҫинче ним латсӑррӑн та килпетсӗррӗн ҫакӑннӑччӗ.
Хлебников висел на руках, безобразный, неуклюжий, точно удавленник.

X // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ҫав минутра Ромашов хӑйне хӑй, — намӑсланнӑскере, шӑтарасла тинкернине пула мелсӗррӗн те килпетсӗррӗн утса пыраканскере, — куҫӗ умне кӑларса тӑратрӗ те, ӑна пушшех аван мар пулса кайрӗ.
В эту минуту Ромашов представил себе самого себя — сконфуженного, идущего неловкой походкой под устремленными на него глазами, и ему стало еще неприятнее.

Хаваслӑн та ирӗклӗн каласшӑнччӗ вӑл ҫакна, анчах унӑн, хай те ҫийӗнчех сисрӗ-ха, килпетсӗррӗн те тӳсмелле мар вырӑнсӑррӑн пулса тухрӗ.
Он сказал это, думая, что у него выйдет весело и развязно, но вышло неловко и, как ему тотчас же показалось, страшно неестественно.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хӑйӗн ырӑ, йӑвашрах сӑнне тилӗрнӗ чухнехи евӗр туса хучӗ те, вирлӗн те килпетсӗррӗн сулӑнса, тӑма вӑл пӗтӗм вӑйӗпелен сӑптӑрчӗ.
Придав озверелое выражение своему доброму, простоватому лицу, он изо всей силы, с большим, неловким размахом, ударил по глине.

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика