Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ак ҫак вӗтӗ, ҫирӗп ура йӗрӗсем, тен, унӑн пулӗ.

Вот эти мелкие, четкие, может быть, его.

III // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫул юппинче дивизи стрелки сулахаялла пӑрӑнать, полк стрелки шоссе ҫинчен тӳрех урапа йӗрӗсем каскаласа пӗтернӗ улӑхалла анать.

На развилке дорог дивизионная указка поворачивала влево, а полковая сходила с шоссе прямо на луга, изрезанные колеями.

III // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Сарӑхнӑ улӑхсенче пирӗн танксемпе самоходкӑсен йӗрӗсем вӗсем умӗнче ҫӗнӗ ҫулсем пек тӑсӑлса выртаҫҫӗ.

На поблекших лугах перед ними уже пролегли следы наших танков и самоходок, как множество новых дорог.

XXX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

«Хӗвӗнеҫҫӗ хӑйӑр кӗрчӗсем, ҫухалаҫ савнийӗн йӗрӗсем…»

Заметает ветер песочек, заметает милого следочек…

XXVI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӑл, пӗр шухӑшласа тӑмасӑр, алӑк патнелле ыткӑнчӗ, анчах алӑк патне аманнисем лӑнках тулнӑ, вӗсем, пусма ҫине юн йӗрӗсем хӑвара-хӑвара, килхушшинчен шалалла упаленеҫҫӗ.

Он инстинктивно рванулся к выходу, но порог загородили раненые, которые ползли со двора внутрь, оставляя дорожки крови на ступенях.

XXV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Халь Казаков сӑнӗнче вӑл тарӑн шухӑша путни палӑрчӗ, ҫӑмӑлттайла чеелӗх йӗрӗсем ун ҫинчен йӑлтах ҫухалчӗҫ.

Лицо Казакова стало сосредоточенным, выражение легкомысленного лукавства исчезло.

I // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫул хӗрринче лаша виллисем выртса юлнӑ та, пит ҫинчи пӗрӗнчӗксем пек урапа йӗрӗсем палӑрса юлнӑ.

Только трупы павших лошадей у дороги остались да следы повозок, глубокие и горькие, как морщины.

4 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Пур ҫӗрте те ҫапӑҫусен йӗрӗсемпе ҫынсем куҫса ҫӳренин йӗрӗсем курӑннӑ: ҫунтарса янӑ курӑк, ҫурса чӗрпӗклентернӗ йывӑҫсем, окопсем, снаряд чакалтанӑ лупашкасем, кӗл, кӑвайтсен хура йӗрӗсем…

Повсюду были видны следы боев и следы кочевий: сожженная трава, расщепленные деревья, окопы, воронки, пепел, черные остатки костров…

4 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Пур хулара ҫавӑн пек ҫынсем, хӑйсем курӑнмаҫҫӗ, анчах йӗрӗсем курӑнаҫҫӗ.

Есть такие люди в городе, самих не видно, но следы видны.

7 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

— Ун йӗрӗсем тӑрӑх кайсан, яла ҫитсе тухма пулӗ, тен тата лашама та тытӑп.

— Она выведет, а то и поймаю.

VIII // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Толстой Л.Н. Хуҫипе тарҫи: калав; С.Ф.-па Ф.Д. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 86 с.

Халӗ ӗнтӗ, камерӑра ҫутӑ чухне, унӑн хурлӑхлӑ, шурса кайнӑ сӑн-пичӗ тата юлашки кунсенче тӳссе ирттернӗ асапсен хӑрушӑ, нихҫан пӗтми йӗрӗсем лайӑх курӑнчӗҫ.

Но когда он поднял голову и при свете догорающего дня можно было разглядеть его блуждающие глаза, бледное лицо и страшный неизгладимый след, оставленный на нем страданиями последних дней.

VI // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

Пур япалара та кунта киревсӗрлӗхӗн йӗрӗсем палӑрса тӑраҫҫӗ.

И вообще на всем лежал отпечаток непроходимой пошлости.

VI // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

Хура кӗрен тӗслӗ целлуоид тӑваткалӗн куҫа курӑнман йӗрӗсем тӑрӑх йӑлтӑртатакан рекордер вӗлтӗртетсе ҫӳрет.

По невидимым строчкам коричневого целлулоидового квадратика бегал блестящий рекордер.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Унӑн ҫамки тӑрӑх хӑлхисем таранах хуп-хура ҫу йӗрӗсем юхса анаҫҫӗ.

Черные масляные полосы тянулись по лбу, до самого уха.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Немцов В.И. Шыв тӗпӗнчи ылтӑн: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 314 с.

Ку — сурана ҫӗленӗ хыҫҫӑн юлнӑ ҫип йӗрӗсем.

Это след от скобок.

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Виссарион Синичкин. Козлов В.Ф. Чул утрав президенчӗ: повесть. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983 — 224 с.

Урай хӑмисем ҫинче ура йӗрӗсем юлаҫҫӗ.

На полу, где я прошел, остались следы.

Иккӗмӗш сыпӑк // Виссарион Синичкин. Козлов В.Ф. Чул утрав президенчӗ: повесть. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983 — 224 с.

Унӑн пичӗ ҫинчи пӗркеленчӗк йӗрӗсем атӑ кунчи ҫинчи хутламсем пекех тӗлӗнмелле тарӑн пулнӑ, сарлака янах шӑммиллӗ пичӗ ватлӑха пула ҫаралса юлнӑскер, пемза текен тинӗс кӑпӑкӗ тӗслӗ пулса тӑнӑ, сӑмси — губка пек шӑтӑклӑ-шӑтӑклӑ.

Морщины были неестественно глубоки, точно складки на голенище сапога, скуластое лицо, оголённое старостью, приняло серый цвет пемзы, нос — ноздреватый, как губка.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Пичӗ те унӑн шӑмӑ кӑна, ӑвӑс тӗслӗ; пит шӑммисем ҫинче пур ҫӗрте те аш ҫителӗксӗр пулнӑ; сӑнсӑрланнӑ куҫӗсем сӑн-питне ҫутатайман, вӗсем тӑтӑшах пысӑк, анчах та ҫемҫешке сӑмсин вӗҫӗ ҫине пӑхнӑн туйӑннӑ, сӑмси айӗнче типсе кайнӑ тутисен хура йӗрӗсем пӗр сассӑр хускалса тӑнӑ, ҫӑварӗ, тата та ытларах пысӑкланса, питне тарӑн йӗрпе икӗ пая уйӑрнӑ, пуринчен ытла ҫӳлти тути ҫинчи кӑвакарса пӑнтӑхнӑ мӑйӑхӗ питӗ хӑрушӑ, килӗшӳсӗр пулнӑ.

Лицо у него было тоже костяное, цвета воска; всюду на костях лица не хватало мяса; выцветшие глаза не освещали его, взгляд их, казалось, был сосредоточен на кончике крупного, но дряблого носа, под носом беззвучно шевелились тёмные полоски иссохших губ, рот стал ещё больше, разделял лицо глубокой впадиной, и особенно жутко неприятна была серая плесень волос на верхней губе.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Ку чӑрмавсӑр пуҫне, взрывчаткӑсене илме кайсан тарӑн юр ҫинче ура йӗрӗсем юлнӑ.

А самое главное — на глубоком снегу остаются заметные следы.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Тӳпере бомбӑсен вутлӑ йӗрӗсем пӗр-пӗринпе хӗресленеҫҫӗ, тӗксӗм-кӑвак пӗлӗте самантлӑха ҫиҫӗмлӗ йӑлтлатса илекен ҫутӑсем ҫутатса илеҫҫӗ, пӑшал кӗпҫинчен пӗрхӗнсе тухакан ҫутӑсем ӗнтӗ вӗсем, тар тӗтӗмӗ, шурӑ тӗтӗм чӑмӑрккисем курӑнаҫҫӗ, пӑшал пенӗ сасӑсем вӑйлӑланнӑҫем вӑйлӑлансах пыраҫҫӗ.

скрещивающиеся в воздухе, на молнии выстрелов, на мгновение освещавшие темно-синее небо, и белый дым пороха и прислушиваясь к звукам все усиливающейся и усиливающейся стрельбы.

5 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.