Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

автансем (тĕпĕ: автан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӑна хирӗҫ ялти ытти автансем те авӑтрӗҫ.

Один за другим ему отвечают другие деревенские петухи.

Йӑвари ӑсансем // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 3–16 с.

— Ҫыхланса ӳкрӗҫ ӗнтӗ, ҫӑвӑр автансем пек.

— Связались, как молодые кочета.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ну-ну, автансем! — тени илтӗнчӗ пире.

— Ну-ну, петухи! — раздался над нами строгий голос.

«Крокодил ҫури» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 85–100 с.

Тепӗр ҫур сехетрен вӑл хӑй патне, хӗрринчи пӳлӗме, кайрӗ, ӑнӑҫсӑр медале кӑкӑрӗ ҫумӗнчен тарӑхса вӗҫерсе арчана пӑрахрӗ; ывӑҫ тупанӗсемпе питҫӑмартисене чаракласа, чылайччен чӳрече умӗнче сӗнксе ларчӗ, унтан ҫӗр хута таҫта тухса кайрӗ те малтанхи автансем хыҫҫӑн тин киле таврӑнчӗ.

Спустя полчаса она ушла к себе в боковушку, с досадой сорвала с груди и кинула в сундук злополучную медаль; подперев щеки ладонями, долго сидела у окошка, а в ночь куда-то исчезла и вернулась только после первых петухов.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах кайма ир мар ӗнтӗ, иккӗмӗш автансем авӑтрӗҫ.

Только не рано уж, вторые кочета прокричали.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мачча патӗнче ҫутӑ хускатнӑ шӑнасем нӑйлани, тултан ҫур ҫӗр ҫитнине хыпарласа, станицӑри автансем пӗри те пӗри янӑравлӑн авӑтни кӑна илтӗнчӗ.

Слышно было только, как жужжат на потолке потревоженные светом мухи да за окном, приветствуя полночь, перекликаются по станице петухи.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫынсен сасси те, выльӑх-чӗрлӗх мӗкӗрни те, автансем янӑравлӑн шарлаттарса авӑтни те илтӗнмест.

Не слышно было ни людского голоса, ни скотиньего мыка, ни светлого крика кочетов.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑранса кайрӑм — малтанхи автансем авӑтаҫҫӗ, эсӗ ҫаплах ҫукчӗ…

Я проснулась — первые кочета кричали, а тебя ишо все не было…

LI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хуторта иккӗмӗш автансем авӑтса ячӗҫ.

По хутору отголосили вторые кочеты.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Арӑмӗпе е еркӗнӗпе ӑшӑ вырӑн ҫинче ҫӗр ҫӗрлесе, иккӗмӗш автансем хыҫҫӑн утне йӗнерлерӗ, унтан Ала-ҫӑлтӑр сӳнсе лариччен сотньӑна ӗрӗхтерсе те ҫитрӗ.

Переспав ночь с женой или любушкой, после вторых кочетов седлал коня, и не успевали еще померкнуть Стожары — снова был в сотне.

XLIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Автансем ҫуркуннехилле шарлаттарса авӑтаҫҫӗ, таҫта лере, кӑнтӑрлахи шӑрӑхри пек, пӗччен чӑх кӑтиклетни илтӗнет.

Голосили по-весеннему кочета, где-то, как в знойный полдень, одиноко кудахтала курица.

XXXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Йытӑсем ӳлеҫҫӗ, ҫур ҫӗр ҫитиччен чылай маларах автансем тӗрлӗ сасӑллӑн авӑтма пуҫлаҫҫӗ.

Выли собаки, и задолго до полуночи вразноголось начинали перекликиваться кочета.

XIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Автансем виҫҫӗмӗш хут авӑтнӑ хыҫҫӑн Григорий пӳрте куҫса выртасшӑнччӗ, анчах кил хуҫи хӗрӗ чарчӗ ӑна.

После третьих кочетов Григорий собрался было перекочевать в горницу, но она его удержала.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ир ҫитнине ҫывӑрса юлнӑран хӑранӑ пек, автансем ҫав тери хытӑ ҫухӑрнӑ, йытӑсем юлхавӑн пӗр-пӗрне сасӑ панӑ.

Петухи, как бы испугавшись, что проспали утро, горланили во всю мочь, лениво перекликались собаки.

XXVII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Никита Никитич Андриянов каланӑ тӑрӑх, родниковскисен лагерӗнче автансем те ытти лагерьти автансенчен хитререх авӑтаҫҫӗ.»

По уверению Никиты Никитича Андриянова, «дажеть кочеты у родниковцев куда красивейше горланят, нежели в любом прочем колхозном лагере».

XIX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Кунта ирпе, станицӑри пекех, ӗнесем те мӗкӗрнӗ, автансем те авӑтнӑ, ҫак пилӗк колхозран тӑракан пысӑк лагере Никита Никитич Андриянов ертсе пынӑ.

Всем обширным лагерем пяти колхозов, где по утрам мычали коровы и горланили петухи, так же как и в станице, руководил Никита Никитич Андриянов.

XIX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Кӗлет тӑрринчи хӗҫ тимӗр автансем кивелсе кайса хуҫӑла-хуҫӑла ӳкнӗ, кӗлечӗ хӑй те хӑрах еннелле чалӑшнӑ: ҫапла вара тимлӗрех куҫ кунта та хӑш-пӗр йӗркесӗрлӗхсене асӑрхама пултарать.

На крыше амбара попадали от ветхости жестяные петухи, скособочился амбар, некоторую бесхозяйственность мог приметить опытный глаз.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ку каҫ карчӑк хытӑ ҫывӑрса кайнӑ та, ҫурҫӗрти автансем авӑтнине илтсен, ыйхӑ тӗлӗшпе шурӑмпуҫ автанӗсем авӑтаҫҫӗ пулӗ тесе шухӑшланӑ.

Старуха сквозь сон услышала крик полуночных петухов и приняла их за зоревых.

XXII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ҫемен ҫывӑрса юласран хӑрарӗ, Параська карчӑка малтанхи автансем авӑтсанах вӑратма хушса, саланмасӑрах ҫывӑрма выртрӗ.

Семен боялся проспать, не раздеваясь, он лег на лавку и попросил бабку Параську поднять его с первыми петухами.

XXII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Хӑйми тӑм чӳлмексенче пулнӑ, ҫиелтен алшӑллипе витнӗ, алшӑлли ҫине тӗрленӗ автансем халь авӑтса ярас пек туйӑнаҫҫӗ…

Сметана стояла в глиняных махотках и горшках, прикрытых вышитыми рушниками, на которых, того и гляди, во всю мочь загорланят петухи…

XVI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех