Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хӗрлӗ сăмах пирĕн базăра пур.

Хӗрлӗ (тĕпĕ: хӗрлӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ваҫкӑн пиччӗшӗ пур; акӑ унӑн сӑнӳкерчӗкӗ, этажерка ҫинче, хӗрлӗ ҫункавсенчен тунӑ мӑкӑньсем лартнӑ икӗ ваза хушшинче.
У Васьки дядя есть; вот его карточка — на этажерке, между двумя вазами с маками из красных стружек.

Ваҫкӑпа унӑн пиччӗшӗ // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Тӗксӗм, хӗрлӗ пичӗн ӳчӗ бархат евӗрлӗ, ҫемҫе; мӗнле-ши тесе Серёжа ӑна пӳрнипе тытса пӑхрӗ.
Кожа темно-красного личика была нежная, бархатистая; Сережа дотронулся до нее пальцем, чтобы испытать на ощупь…

Пӗлӗт ҫинчи тата ҫӗр ҫинчи явленисем // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Марс хӗрлӗ куҫӗпе мӗлтлеттерет.
Марс подмигивает красным глазом.

Хӗрлӗ тӗслӗ Марса та.
И красный Марс.

«Газика» хирӗҫ ик енӗпе те калама ҫук анлӑ вырӑнсем туха-туха выртаҫҫӗ — тем ҫӳллӗш капанлӑ кӗрхи ҫарансем ҫӗрпе пӗлӗт пӗрлешнӗ ҫӗрех, тӗссӗртерех хӗрлӗ тӗтрелӗхе, пырса тухаҫҫӗ, сарӑ хӑмӑллӑ хирсем патне, сухаласа пӑрахнӑ хуп-хура бархат пек уйсем еннелле каяҫҫӗ.
Громадные просторы бросались навстречу «газику» и распахивались по обе стороны — громадные просторы осенних лугов с высокими-высокими стогами, уходящими к краю земли в бледно-лиловую дымку желтого жнивья и черной бархатной пахоты.

Коростелев хӑвачӗ // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Савӑннипе вӑл хӗрелсе, йӑм хӗрлӗ пулса кайрӗ, кулма тытӑнчӗ.
От счастья он покраснел — покраснел пунцово — и стал смеяться.

Мӑн асламӑшне пытарни // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Шӑрӑхпа ҫуркаланса пӗтнӗ ҫывӑхри пӗчӗк тӗмеске ҫинче хӗрлӗ кӑткӑсем чупаҫҫӗ.
По растрескавшемуся от сухости ближнему холму ползали рыжие муравьи.

Пур ҫӗрте те херессем тата хӗрлӗ ҫӑлтӑрлӑ йывӑҫ вышкӑсем тӑраҫҫӗ.
Кругом были кресты и деревянные вышки с красными звездами.

Паша инке тарӑн турилккене шурӑ та кӗрпеклӗ рис тултарчӗ, турилккен хӗррисене хӗрлӗ мармеладсем хурса тухрӗ.
Тетя Паша наполнила глубокую тарелку вареным рисом, белым и рассыпчатым, а по краям тарелки разложила красные мармеладки.

Петӗр пиччерен, сӑмахран, Серёжа яланах аяккалла пӑрӑнать: унӑн пит-куҫӗ киревсӗр, пуҫӗ вара тӗксӗм хӗрлӗ, ҫӳҫне шакла кастарнӑ, целлулоидран тунӑ мечкӗ пекех.
Дяди Пети, например, Сережа сторонится: у него лицо противное, а голова бледно-розовая и голая, как целлулоидный мячик.

Коростелевпа ытти ҫынсем хушшинче мӗнле уйрӑмлӑх пур // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Тӑрать вӑл кухньӑра хӑйӗн пӗчӗк хӗрлӗ фонарӗпе, кӗмӗл шӑнкӑравӗпе илемлӗн йӑлтӑраса, Серёжа хӑйӗн ӗҫӗсене тума ҫуранах тухса ҫӳрет, велосипед илемӗ халь ӑна хавхалантармасть те.
Стоял в кухне со своим красным фонариком и серебряным звонком, красивый и исправный, а Сережа пешком отправлялся по делам, равнодушный к его красоте.

Велосипед туянаҫҫӗ // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Чӑн-чӑн велосипедах: унӑн кустӑрмин пралукӗсем те, рулӗ те, педалӗсем те, сӑранран тунӑ лармаллийӗ те тата хӗрлӗ тӗслӗ пӗчӗк фонарӗ те пур!
Настоящий велосипед со спицами, звонком, рулем, педалями, кожаным седлом и маленьким красным фонариком!

Хӗрлӗ параппан ҫинче кӑвак тӗслӗ упасем лараҫҫӗ.
Синие медведи сидели на красном барабане.

Коростелев пӗчӗк пӑрапа кӗленче пӑккине уҫрӗ те черккесем ҫине хӗрлӗ эрех ярса тухрӗ.
Коростелев открыл штопором бутылку и налил в рюмки темно-красное вино.

Коростелевпа ирттернӗ пӗрремӗш ир. — Хӑнара // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Унтан шурӑ тата хӗрлӗ чул таткисем йӑтса килсе чечек лартнӑ вырӑн тавра хурса ҫаврӑнчӗ; тӑпра муклашкисене пӳрнисемпе ватрӗ, ҫавна май алтупанӗсене пӗр-пӗрин ҫумне шӑлса тасатрӗ.
А потом принесла из-под желоба белых и красных камушков и разложила вокруг ноготков, она растирала землю в пальцах и прихлопывала ладонями.

Амӑшӗн сӑн-пичӗ ерипен хӗрелсе пырать: малтан питҫӑмартисем хӗрелеҫҫӗ, унтан ачаш хӗрлӗ тӗс ҫамки ҫине, хӑлхисем ҫине куҫса сарӑлать…
Мамино лицо медленно розовело: сначала порозовели щеки, от них нежная краснота разлилась на лоб и уши…

Килти улшӑнусем // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Тискер вӗҫен кайӑк Серёжӑна та ҫав автана сӑхнӑ пекех сӑхса пӗтерме пултарать, ҫавӑнпа Серёжа яланах унран пӑрӑнса иртет, ӑна пачах та асӑрхаман пек тӑвать; тискер чӗрчун вара хӗрлӗ киккирикне айккине усӑнтарса, пыр тӗпӗпе темскерле хаяррӑн кӑрӑлтаттарса юлать, ырӑ маррӑн, асӑрхануллӑн пӑхать…
Сережа стороной обходит кровожадного зверя, делая вид, что и не видит его вовсе, — а зверь, свесив красный гребень набок и гортанно говоря что-то угрожающее, провожает его бдительным недобрым взглядом…

Ун пурнӑҫӗнчи йывӑрлӑхсем // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Унта вӑл хӗрлӗ ҫӳҫлӗ Фимӑпа паллашнӑччӗ.
Там он познакомился с рыжей Фимой.

Кам-ха вӑл Сережа тата ӑҫта пурӑнаканскер // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Тӑван ҫӗршыв, хӑйӗн ывӑлӗсем ҫине пӗҫерекен хӗрлӗ ҫутӑ тӑкса, вӗсем патне пиншер ҫухрӑмран салам янӑ евӗр туйӑнать.
Словно это сама Родина посылала им сюда, за тысячи верст, свой привет, осыпая сынов своих жгучим красным цветом.

XXVIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вара ӑна стена ҫине, ватса пӗтернӗ вӗҫӗ-хӗррисӗр ҫул ҫине кӑтартать, ҫул тӑрӑх шинель аркийӗсене тавӑрнӑ боецсем чӗркуҫҫи таран пылчӑк ӑшӗнче утса пыраҫҫӗ, машинӑсемпе танксем те ҫав ҫулпах иртеҫҫӗ, ҫул хӗрринчи канавран тӑпӑлтарса илнӗ ӑмӑрлӑ кӑвак лаша ҫӗкленет, ун тавра ӗнтӗ хӗрлӗ сӑхмансем ҫук тата ун ҫинче ҫамрӑк рыцарь те ларса пымасть, лаша чӗтӗрекен урипе пылчӑклӑ канава тӗреленет тата хӑйӗн акӑшӑнни пек шурӑ мӑйне йывӑррӑн ҫӗклет, анчах унӑн мӑйӗ каллех вӑйсӑррӑн пылчӑк ӑшне ӳкет, лаша йынӑшать, макӑрать те, тархаслать те:
И показывает ему на стену, на нескончаемую разбитую дорогу, по которой бредут бойцы по колено в грязи, подоткнув шинели, идут машины и танки, а из кювета поднимается белый конь с вырванной грудью, и уже нет вокруг него красных жупанов и нет на нем юноши-рыцаря, а конь упирается дрожащей ногой в грязный кювет и тяжело поднимает свою лебединую белую шею, но она снова бессильно никнет и падает в грязищу, а конь стонет, и плачет, и умоляет:

XXVII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика