Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хӗрлӗ сăмах пирĕн базăра пур.

Хӗрлӗ (тĕпĕ: хӗрлӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Сучилин хыҫӗнчен йӗр ҫине йӗр пусса, ҫӗлӗксӗр хӗрлӗ пуҫне ҫӗрелле усса, Никита утса пырать — вӑл хӑй ҫине халӑх хаяррӑн кӑшкӑрса каланине илтмен пек пырать, никам ҫине пӑхмасть.
Позади Сучилина, след в след, с понурой рыжей головой, без шапки, шагал Никита, старавшийся не глядеть на толпу, не отвечая на выкрики.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Начальник тута кӗтессисемпе йӑл кулан пек пулчӗ, унтан вӑл, майлӑрах пултӑр тесе, хӑйӗн кӑвак, хӗрлӗ чернилсемпе вараланса пӗтнӗ тӗксӗмрех пӳрнисемпе хутне ман патарах шутарса хучӗ.
Начальник ухмыльнулся уголками губ и своими смуглыми пальцами, замаранными фиолетовыми и красными чернилами, подвинул лист для моего удобства поближе.

Тӑрна хӗрлӗ сӑмсипе турилккене таккаса тӑрать, тилли вара кайри ури ҫине ларнӑ та хӑни ҫине пӑхать.
Журавль клевал красным клювом синюю тарелку, а лиса сидела на задних лапках и следила за гостем.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Кучер, хӗрлӗ ҫӳҫ-пуҫлӑ ҫӑмламас Никита, станицӑна Запорожьери ҫеҫенхиртен хальрех кӑна килнӗскер, хӑйне ҫӗҫӗпе пуснӑ пек хӑрушӑ сасӑпа пирӗн картишнелле темӗскер кӑшкӑрса каларӗ.
Кучер, рыжий и волосатый Никита, прибывший в станицу сравнительно недавно из сечевой степи, что-то прокричал во двор таким страшным голосом, будто его резали.

— Ҫап-ҫутӑ ҫӳҫ те хӗрлӗ ковёр сукмак — илемлӗ вӗт?
Светлые волосы и красная дорожка красиво, правда?

Аллинче вара пӗчӗкҫеҫҫӗ шӑхличӗ пултӑр — унпа кӗвӗ калатӑр вӑл, хӗрлӗ ковёр сукмак тӑрӑх уткаласа ҫӳретӗр.
В руках чтобы у него была маленькая свирель, на ней он должен играть, а ходить по ковровой красной дорожке.

Пещерӑна ялтӑркка йӑмӑх хӗрлӗ ҫутӑ ҫутатса ячӗ.
Яркий, багровый свет заливал пещеру.

Почта начальникӗн хваттерӗн чӳречинчен хӗрлӗ абажур ҫути курӑнать.
Окошки квартиры начальника почты светились красноватым огнем абажура.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Ҫапӑҫура пуҫӗсене хунӑ партизансен памятникӗ тӑрринче хӗрлӗ ҫӑлтӑр ҫунса тӑрать.
Над памятником павшим партизанам горела красная звезда.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Атте ҫаврӑнчӗ те унӑн кӑкӑрӗ ҫинчи Хӗрлӗ Ялав орденӗ пурне те курӑнса кайрӗ; ыйтаканни хӑй кӑна мар, хирте тӑракансем пурте илтчӗр тесе хыттӑн ответлерӗ вӑл:
Отец обернулся, и всем стал виден орден Красного Знамени на его груди, он громко отвечал, чтобы слышали все:

Улттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Ҫапах та плуга сӑнаса пыма хӗрлӗ тӳпеллӗ ҫӗлӗк тӑхӑннӑ пӗр ҫамрӑк казака тӑратрӗҫ.
Но за работой плуга следил молодой казачок в шапке с красным верхом.

Трактор йӑлтӑртатса тӑрать, тӗсӗ шупкарах унӑн, шӑллӑ ураписем хӗрлӗ.
Трактор стоял, блистая свежей краской, палевой по корпусу и красной по шпорчатым колесам.

Трибунӑн икӗ енче икӗ хӗрлӗ хӑмач плакат.
Пo обеим сторонам трибуны висели еще два кумачевых плаката.

Трибуна умне шалҫасенчен хӗрлӗ ҫитса карса, ун ҫине шултра саспаллисемпе «Кашни трактор — кивӗ йӑлашӑн снаряд» тесе ҫырса хунӑ.
На шестах у трибуны висел лозунг: «Каждый трактор — снаряд по старому быту».

Памятник патӗнче хӗрлӗ хӑмач сӑрса ҫеҫкесемпе илемлетнӗ трибуна тӑрать.
Возле памятника стояла наспех сколоченная трибуна, обвитая кумачом и цветами.

Парти ячейкин ҫурчӗ тӑррине хӗрлӗ хӑмачсем ҫакаҫҫӗ ӗнтӗ.
Над ячейкой партии кумачи уже вешают.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Халӗ ӗнтӗ эпӗ Витька Неходӑна лайӑх куртӑм: витӗр куҫлӑ, ҫӳҫне кӗске кастарса янӑ чӑлт шурӑ пуҫлӑ та ҫирӗп кӗлеткеллӗ ҫӳллӗ ача хӑй, вӑрӑм ури тунисем ҫинче хӗрлӗ шӑрт тӑраткаланса тӑрать.
Теперь я мог видеть каждого из них: Витька Нехода был высокий длинноногий мальчишка с коротко остриженной белой головой и заносчивым взглядом.

Чул ҫумне лӑпчӑнса выртать те — пӗлейместӗн, те тӑрӑхла чул катӑкӗ вӑл, те хӗрлӗ куҫ.
Спрячется у камня и не заметишь, камешек ли это лежит мохнатенький, длинненький или бычок.

Тӳрӗ каҫса ҫӳрекен ӑшӑк вырӑнтан аяларах ҫырма сарӑларах каять, чулсем тӑрӑх вӑл темиҫе юплӗн лӑпкӑн шӑкӑртатса, хӗрлӗ хӑвапа чие ҫырли тӗслӗ сайра ҫӳҫе тӗмисем хушшипе юхса выртать.
После переката у брода река разливалась шире, образуя несколько протоков, вода тихо журчала по камням, обмывая редкие заросли краснотала.

Хӑйӗн ялтӑркка ҫутӑ ҫеҫкеллӗ кӗп-кӗске кӗпине тӑхӑннӑ, йӑрӑм-йӑрӑм кӗске чӑлхапа, тӗлӗнмелле йӑмӑх хӗрлӗ те ҫемҫе сӑран пушмакпа, вӑл мана ытарайми илемлӗн туйӑнса кайрӗ.
В платьице, усыпанное яркими цветами, в носочки с тремя цветными полосками по кругу и в туфельки из удивительно алой и мягкой кожи.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика