Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Тул ҫутӑласпа вӑйлӑ ҫумӑр ҫуса кайнӑ, — пӳрт тӑррисемпе йывӑҫсем ҫийӗнчен халӗ те-ха тумла ӳккелесе тӑрать.

На рассвете шел сильный дождь — с крыш и деревьев все еще капало.

XXIII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Тепӗр йышши йывӑҫсем апла мар.

С другими деревьями бывает иначе.

XII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Кӗркунне йывӑҫсем тӗрлӗрен улшӑнаҫҫӗ.

По-разному меняются деревья осенью.

XII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Кунта пурте йывӑҫсем ларнине, йывӑҫсем тӗлӗнче ҫӳлте пӗлӗт ҫути пуррине курчӗҫ.

Здесь все увидели деревья и над ними — небо.

XXVII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ҫапӑҫу хирӗнче вилсе выртнӑ паттӑрсем пек выртаҫҫӗ йывӑҫсем.

Иные деревья замертво лежали на земле, как богатыри на поле брани.

XIX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Вӑрманти йывӑҫсем ӗнтӗ халь пурте пӗр харӑс мар, черетпе шавлаҫҫӗ: хурӑн хӑйӗн ҫулҫисемпе вӗлтӗр-вӗлтӗр туса илет те, ун хыҫҫӑн — юнашар ҫӑка типпӗн кӑштӑртатса илет, черет ҫитсен вара юманӗ те хӑйӗн хӗрле милкине силлентеркелесе илет.

Деревья в лесу теперь шумели не все сразу, а поочередно: отыграет листвой береза, за ней — по соседству — сухо прошуршит липа, дойдет очередь — и дуб потрясет рыжими космами.

XIII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Тӗлӗрекен уҫланкӑсенче тата йывӑҫсем сайралнӑ ҫӗрте хӗрлӗ те шӑршлӑ шывпа тулнӑ шурлӑхсем курӑнкалаҫҫӗ.

На полянах и проредях виднелись гнилые болота с вонючей рыжей водой.

II // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ҫара йывӑҫсем хӑйсен тӗксӗм турачӗсемпе пӗлӗтелле кармашаҫҫӗ.

Черные ветви голых деревьев вырисовываются на чистом небе.

Хут ҫӗлен // Аркадий Малов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 105–109 стр.

— Ун пек каҫсенче, — терӗ вӑл, — унта пур ҫӗрте те музыка: ҫуртсенче те, курӑксем хушшинче те, йывӑҫсем ҫинче те — пур ҫӗрте те хурт-кӑпшанкӑсем чӗриклетеҫҫӗ.

— Там в такую ночь, — сказал он, — повсюду звучит музыка: в домах, в траве, на деревьях стрекочут насекомые.

Кӑвакал мыскари // Степан Апаш. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 71–75 стр.

Унӑн халӗ Гриценко мучӗшӗн ҫурчӗ патнелле ыткӑнса чупас килчӗ, авӑ, унӑн черепица витнӗ ҫийӗ поселокри ҫара йывӑҫсем хыҫӗнченех курӑнать.

Ему очень хотелось сейчас же броситься бегом к домику дяди Гриценко, черепичная крыша которого виднелась из-за оголенных деревьев поселка.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

«Павлик Морозов» хӑвӑрт ҫӳлелле ҫӗкленчӗ те йывӑҫсем ҫийӗпе вӗҫсе иртрӗ, унтан ӑшӑ сывлӑш юхӑмӗсем ӑна тинӗс патнелле ҫӗклесе кайрӗҫ, Моделе Аялти лагерьте те, Ҫӳлтинче те курчӗҫ, 3 №-лӗ лагерьти хӗрачасем те асӑрхарӗҫ.

«Павлик Морозов» быстро набирал высоту, он пролетел над деревьями, теплые потоки воздуха подхватили его и понесли к морю, его видели и в Нижнем лагере и в Верхнем, его заметила девочки в лагере № 3.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Ҫӳллӗ йывӑҫсем пӳрт ҫине сулхӑн ӳкереҫҫӗ.

Высокие деревья поднимали над ним свои кущи.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Кӑнтӑрла темӗнле шӑрӑхра та сулхӑн та улах вырӑн тупма май пур ҫӑра аллеясенчи йывӑҫсем айӗнче тӗттӗмленме пуҫланчӗ.

Синеватый сумрак наплывал под деревьями в густых аллеях, где и днем в любую жару можно было найти укромную тень.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Уҫӑ кантӑк витӗр йывӑҫсем ҫинче вӗҫен кайӑксем пӗр-пӗринпе чӗвӗлтетни илтӗнет.

Весело пересвистывались птицы на деревьях за открытым окном.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Темиҫе кун хушши тӳпере пӗр пӗлӗт татӑкӗ те курӑнмарӗ; хӗвел чӑтма ҫук хӗртет, иртен пуҫласах ӑшӑ ҫил вӗрет, вӑл бурунсенче тата ҫул ҫинче вӗри хӑйӑра тустарса, ӑна сывлӑш тӑрӑх, хӑмӑшсем, йывӑҫсем тата станицӑсем урлӑ вӗҫтерсе саланать.

Несколько дней сряду не было ни облачка на небе; солнце пекло невыносимо, и с утра дул теплый ветер, поднимая в бурунах и по дороге облака горячего песку и разнося его по воздуху через камыши, деревья и станицы.

XXIX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Темӗнле пысӑк вӗҫен кайӑксем ҫак йывӑҫсем ҫинчи йӑвасем тавра ҫуйхашса явӑнса ҫӳреҫҫӗ.

Какие-то большие птицы с визгом вились около гнезд этих деревьев.

XX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Ларатӑп, ман тавра вара ҫамрӑк та ватӑ йывӑҫсем ӳсеҫҫӗ, вӗсенчен пӗрне вӑрман винограчӗн аври сӑрса илнӗ; ман ҫывӑхрах фазансем, пӗрне-пӗри хуса кӑларса, чакаланаҫҫӗ, вӗсем, тен, хӑйсен вӗлернӗ тӑванӗсене те туяҫҫӗ пуль.

«Сижу, а вокруг меня стоят молодые и старые деревья, и одно из них обвито плетями дикого винограда; около меня копошатся фазаны, выгоняя друг друга, и чуют, может быть, убитых братьев».

XX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Аран ҫеҫ палӑракан пӑспа витӗннӗ нӳрӗ йывӑҫсем хӑйсен каҫхи тӗттӗм, юмахла-юптарулла тӗлӗкӗсенчен шӑп-шӑпӑрттӑн вӑранса пыраҫҫӗ.

Деревья, влажные, окутанные чуть видным паром, молчаливо просыпались от своих темных, загадочных ночных снов.

XIX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Асӗнче унӑн вӗҫӗмсӗрех лӑпкӑ хура йывӑҫсем, тӗттӗм ту, ҫав ту ҫийӗпе йӑрӑмланса тӑсӑлнӑ шуҫӑмӑн юнлӑ йӗрӗ те ырӑ шӑршӑллӑ теттӗм курӑк хушшинче выртакан хӗрарӑмӑн шурӑ кӗлетки тӑчӗҫ.

В памяти его стояли черные спокойные деревья, и темная гора, и кровавая полоса зари над ее вершиной, и белая фигура женщины, лежавшей в темной пахучей траве.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Йывӑҫсем хыҫӗнче кӑвайт ҫулӑмӗ курӑнчӗ.

Из-за деревьев было видно пламя костра.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.