Шырав

Шырав ĕçĕ:

йывӑҫсем (тĕпĕ: йывӑҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

1930 ҫулхи ҫуркунне тата — питӗ васкавлӑ та хӑвӑрт килсе ҫитнӗскер — садсемпе айлӑмсенчи йывӑҫсем ҫине ҫав тери нумай шӑпчӑк илсе килсе тултарчӗ, хӑйсен шӑранса янӑракан юррисемпе вӗсем тӗттӗм ҫӗрлесен пушӑ шӑплӑхне ҫеҫ тултармаҫҫӗ, кӑнтӑр ҫутинче те ниепле лӑпланма пӗлмеҫҫӗ.
А весна 1930 года — стремительная и скороспелая — так много поселила в садах и левадах соловьев, что они гремучими раскатами заполняли не только глухую пустоту ночи, но и при дневном свете никак не могли угомониться.

39-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хӑш чухне тата ҫав пӑр катӑкӗ пӗр-пӗр енчен ҫырмана юхса кӗрекен шыв юхӑмӗ илсе кайнипе садсене пырса кӗрет те, йывӑҫ вуллисем ҫине качӑртаттарса тӑрӑна-тӑрӑна, садра ҫитӗнекен ҫамрӑк хунавсене тӗшӗрсе пӗтерсе, улмуҫҫисене шӑйӑрса амантса, ытла та ҫӑра чиелӗхри вӗтлӗх темисене пуса-пуса антарса, йывӑҫсем хушшипе ишсе ҫӳрет.
А иногда льдина, влекомая впадавшим в речку потоком, относилась в сады и плыла между деревьями, со скрежетом налезая на стволы, круша садовый молодняк, раня яблони, пригибая густейшую поросль вишенника.

26-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Пӳрт-ҫуртсем, лупассем, ҫатан картасем, йывӑҫсем шап-шурӑ пасарса ларнӑ.
Курени, сараи, плетни, деревья в белой опуши инея.

5-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Йывӑҫсем хушшинче кайӑксем хыттӑн чӗвӗлтетсе калаҫаҫҫӗ.
Птицы громко перекликаются среди деревьев.

IV сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Инҫетре те мар, йывӑҫсем хыҫӗнче, хӗрарӑмӑн савӑк сасси, ҫак сывлӑмлӑ ир пекех тап-таса та тӑп-тӑрӑскер, юрлать.
Милый женский голос, ясный и чистый, как это росистое утро, поет где-то невдалеке, за деревьями.

Арҫын виллине Шупашкарти Станци ҫумӗ урамӗнчи йывӑҫсем хушшинче асӑрханӑ.
Труп мужчины был обнаружен среди деревьев на улице Пристанционной Чебоксар.

Шупашкарта арҫын виллине тупнӑ // Таисия Ташней. https://chuvash.org/news/23475.html

Ҫил вӗрет те, йывӑҫсем силленеҫҫӗ, вӗсем, тӑррисене хумхантарса, тинӗс хӗррине аннӑн туйӑнаҫҫӗ.
Дует ветер, деревья качаются и точно идут с горы к морю, встряхивая вершинами.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ун тавра кирек ӑҫта та ӗҫ вӗресе тӑрать, йывӑҫсем шӑтӑртатаҫҫӗ, чулсем тӗпренеҫҫӗ, тачкӑсем салхуллӑн чӗриклетеҫҫӗ, сывлӑша пӗлӗт пек тусан ҫӗкленет, ҫӗр ҫине тем кӗмсӗртетсе ӳкет, ҫынсем кӑшкӑрашаҫҫӗ, ятлаҫаҫҫӗ, йынӑшнӑ пек, ухлатса юрласа яраҫҫӗ.
Всюду вокруг него работали, трещало дерево, раскалывался камень, уныло визжали тачки, вздымались облака пыли, что-то с грохотом падало, и люди кричали, ругались, ухали и пели, точно стоная.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Йывӑҫсем чӳхенсе кӑна лараҫҫӗ.
Деревья так и ходят ходуном.

Ванчӑк чӳрече // Денис Гордеев. «Халӑх шкулӗ – Народная школа» №5/2019 стр. 56-60

Сиввӗн ялтӑртатса илекен вут-ҫиҫӗмӗпе ҫуталнӑ йывӑҫсем тӗттӗм тыткӑнӗнчен таракан ҫынсене чӗрӗ чунсем пек курӑннӑ, вӗсен пӗр-пӗринпе ҫыхланса пӗтнӗ кукӑр-макӑр, тӑсланкӑ аллисем вӗсене тытса чарас пек туйӑннӑ.
И деревья, освещенные холодным огнем молний, казались живыми, простирающими вокруг людей, уходивших из плена тьмы, корявые, длинные руки, сплетая их в густую сеть, пытаясь остановить людей.

III сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Пӗчӗк ҫынсем пысӑк йывӑҫсем хушшипе, хаяр аҫа ҫапса шавланипе пӗшкӗнсе, малалла утнӑ; улӑп-йывӑҫсем, тайӑла-тайӑла, ҫатӑртатса, ҫилӗллӗ, хӑрушӑ юррине янӑратнӑ; ҫиҫӗмсем, сивӗ, сенкер ҫутӑпа йӑлтӑртатса, вӑрман ҫийӗпе вӗҫе-вӗҫе иртнӗ; вӗсем, ҫынсене хӑратса, сасартӑк ҫиҫсе илнӗ те, ҫийӗнчех таҫта кайса ҫухалнӑ.
Шли маленькие люди между больших деревьев и в грозном шуме молний, шли они, и, качаясь, великаны-деревья скрипели и гудели сердитые песни, а молнии, летая над вершинами леса, освещали его на минутку синим, холодным огнем и исчезали так же быстро, как являлись, пугая людей.

Анчах пӗррехинче вӑрман ҫине вӑйлӑ ҫил-тӑвӑл капланса килнӗ, йывӑҫсем хӑрушшӑн уласа шавлама пуҫланӑ.
Но однажды гроза грянула над лесом, зашептали деревья глухо, грозно.

Йӗри-тавра сӗм-тӗттӗм пулнӑ, йӳҫӗ шурлӑх хӑйӗн тӑранми, ҫӗрӗк ҫӑварне карса пӑрахнӑ, вӑл кашни пусӑмрах ҫынсене ҫӑта-ҫӑта янӑ, йывӑҫсем, хӳме пек пулса, ҫула картласа тӑнӑ.
Темно было, и на каждом шагу болото разевало свою жадную гнилую пасть, глотая людей, и деревья заступали дорогу могучей стеной.

Ҫав чулланнӑ йывӑҫсем кӑнтӑр кунӗнче, салхуллӑ тӗттӗмпе пӗркенсе, шавламасӑр, хускалмасӑр ларнӑ; каҫ пуласпа, кӑвайтӑ чӗртсе ярсан, ҫынсене тата ытларах хупӑрланӑн туйӑннӑ вӗсем.
Эти каменные деревья стояли молча и неподвижно днем в сером сумраке и еще плотнее сдвигались вокруг людей по вечерам, когда загорались костры.

Тухас тесен, вӗсен умӗнче икӗ ҫул выртнӑ: пери — каялла, анчах та унта вӑйлӑ та усал тӑшмансем пулнӑ; тепри — малалла, анчах та унта, пӗр-пӗринпе вӑйлӑ турачӗсемпе армак-чармакӑн ыталанса, ҫыхкаланса пӗтнӗ тымарӗсемпе шурлӑхӑн хытса ларнӑ юшкӑнне тарӑнӑн кӗрсе кайса, улӑп пек пысӑк йывӑҫсем ларнӑ.
И для того были две дороги: одна — назад, — там были сильные и злые враги, другая — вперед, — там стояли великаны-деревья, плотно обняв друг друга могучими ветвями, опустив узловатые корни глубоко в цепкий ил болота.

Уҫӑ сывлӑшра, йӑлтӑр ҫутӑ хӗвел патӗнче ҫарансем, уйсем, йывӑҫсем, темӗнле пысӑк праҫнике хатӗрленсе тумланнӑ пек, ҫав тери чӗррӗн те ӗлккеннӗн курӑнчӗҫ.
В прозрачном воздухе и ярком свете солнца луга, нивы, деревья были так свежи и красочны, словно их прибрали к большому празднику.

39-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Чӗкеҫсем, ҫуллахи вӑхӑтра карнис айӗнче пурӑннӑскерсем, паян сахалах пӑшӑрханмарӗҫ: мӗн иртенпех шкул картишӗнче ачасем ҫӳрерӗҫ, тем пирки шавласа тавлашрӗҫ, йывӑҫсем ҫине пӑха-пӑха илчӗҫ.
Ласточки, прижившиеся за лето под карнизом, сегодня были немало встревожены: все утро в школьном дворике толпились ребята, шумно о чем-то спорили и с любопытством поглядывали на их гнезда.

Йывӑҫсем, йӗпе ҫулҫисене усса, сӳрӗккӗн лараҫҫӗ, ҫӗр ҫемӗҫсе кайнӑ, пута-пута кӗрет.
Деревья, опустив мокрые листья, стояли понурые, земля была вязкой, мягкой.

22-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫыран хӗрринчи ҫӳҫесем кӑчкӑсем, ачаш ҫулҫӑсем кӑларса мамӑкланчӗҫ, йывӑҫсем хӑйсем ҫине витӗр курӑнакан ярапасем ҫакса тултарнӑ тейӗн ҫав.
Ивы и вербы у речки оперились нежными листьями, точно деревья завесились прозрачной кисеей.

11-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӗсем йывӑҫсем хушшине тухрӗҫ, тӑрӑхла сак ҫине ларса ҫырусене пӑхма пуҫларӗҫ.
Они вышли на сквер, сели на скамейку и принялись рассматривать письма.

10-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика