Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

чуна (тĕпĕ: чун) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Савӑнӑҫ чуна хускатнипе сӑнӗпе шурса кайса, вӑрахчен тӑван килӗ ҫинелле пӑхса тӑчӗ.

Долго смотрел на родной двор, бледнея от радостного волнения.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӑнтӑрла ку пычӗ-ха, ҫапах та ҫав хӗллехи вӑрӑм каҫсенче чуна чӗпӗтсе ыраттаракан асаилӳсене пула ӑшӗ хытӑ вӑркарӗ.

Днем это ему удавалось, но длинными зимними ночами тоска воспоминаний одолевала его.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫеҫенхирте — шӑплӑх тата армутин чуна ҫывӑх та йӳҫек шӑрши каснӑ вӑшӑл-вӑшӑл тӳлек ҫил…

В степи — тишина и ветерок, напитанный родным и горьким запахом полыни…

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ан кӗвӗлтер чуна, атту ак сана та кӑхлаттарма пултаратӑп…

— Ты не квели мою душу, а то я и тебя могу стукнуть…

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл хушшӑн-хушшӑн чуна ҫурасла хаяррӑн йынӑша-йынӑша ячӗ, тӑнӗ ҫухалсан, пушшех те хӑрушла ним ҫыхӑнусӑр сӑмахсем кӑшкӑрса аташрӗ.

Он стонал иногда очень громко, а когда к нему приходило беспамятство, в бреду громко и несвязно кричал.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫав уҫӑмсӑр та тунсӑха яракан кичем шӑршӑ тахҫан-тахҫанах иртсе кайнӑ, ҫапах та чуна ҫывӑх самантсене куҫ умне илсе тухать, уҫҫи-хупписӗр салху шухӑшсемпе ӑша вӑркаттарать…

Этот неясный и грустный аромат, как воспоминание о чем-то дорогом и давно минувшем…

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Чуна ахаль те темле йывӑр та пӑтранчӑк туйӑм кишӗклесе ыраттарать.

И без того тяжело и смутно было у него на сердце.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн сивӗ варкӑшӗнче Григорий ҫӗнӗ юрӑн чуна уҫӑлтаракан ырӑ шӑршине туйрӗ.

И в холодном дыхании его Григорию почудился знакомый и милый сердцу запах снега.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Утӑран чуна уҫса яракан савӑк шӑршӑ ҫапать.

Свежо и радостно пахло сеном.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сӗрмен урапа-тӑрантас кустӑрмисем чуна ҫурса ҫухӑрчӗҫ, тикӗтлемен ут хатӗрӗсен чӗнӗсемпе сӑран атӑ-пушмаксем типсе-кушӑркаса ҫуркаланчӗҫ, анчах пуринчен ытла тӑвар ҫукки хытӑ касрӗ.

Визжали на ходах и арбах неподмазанные колеса, сохла и лопалась без дегтя ременная упряжь и обувка, но скучнее всего было без соли.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пулас мӑшӑрне венчете тӑмалла мар тесе Мишка темӗнччен ӳкӗтлерӗ, тем таран тӑрӑшрӗ пулин те, — никрес хӗр хӑй сӑмахӗнчен чакмарӗ, Мишкӑн вара чуна хытарса килӗшме тиврӗ.

Как ни старался Мишка, как ни уговаривал невесту отказаться от венчания, — упрямая девка стояла на своем, пришлось Мишке скрепя сердце согласиться.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хутран-ситрен вӑл чарӑнса, чуна пӑшӑрхантаракан сасӑпа мӗкӗрсе илет.

Иногда он останавливался и мычал глухо и тревожно.

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

Тӗлӗксем чуна кӑлараҫҫӗ манне, тусӑм… ухмахах тухса каятӑп-и ӗнтӗ…

Сны меня, друг, замучили… совсем изведут…

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Иртнисем ҫаплах умра-ха, асрах: пысӑк лампӑсен куҫа шартакан хӑватлӑ ҫутисем, операционнӑйри чуна пырса тивекен шӑплӑх, новокаин ярса тултарнипе ҫӗкленекен юн хумӗсемпе ырату сӗрӗмӗ…

С внутренней дрожью вспоминал все прошлые, с ярким светом огромных ламп, с гнетущей тишиной операционной, с дурманящей волной крови, насыщенной новокаином и болью.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫывӑрайман вӑрӑм каҫсенче Егорыч ӑна итлетчӗ те пичӗ ҫумне пӑчӑртатчӗ — чуна тӗксӗм палатӑри шӑплӑхра вара ҫавӑнтах шавлама, ахӑрма пуҫлатчӗ тайга, геолог-юлташӗсен сассисем янӑратчӗҫ:

Бывало, долгой бессонной ночью достанет ее Егорыч, прижмет к щеке — и зашумит, застонет тайга в гнетущей тишине палаты, и забасят голоса друзей-геологов:

14 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫат та ҫат ҫапать вӑл симӗс турачӗсемпе пит-куҫран, чуна пӑлхатса, пӗтӗм чӗререн йыхӑрса чӗнет: «Мӗншӗн кайрӑн ман патӑмран, Иван?

И хлестала зелеными ветвями по глазам, и бередила душу надсадным зовом: «Зачем ушел от меня, Иван?

14 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ӗнтӗ ытти юрӑҫсен сассисем илтӗнми те пулчӗҫ, иккӗмӗш сасӑ ҫеҫ, пӗр кимӗлсе те ҫӗкленсе, ҫав-ҫавах чуна хускатмалла ҫепӗҫҫӗн чӳхенсе юхрӗ.

Уж и песенников не стало слышно, а подголосок звенел, падал и снова взлетал.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Майӗпен шӑпланса пыракан бассене хупласа, таҫта тӗттӗмре ҫаплах-ха янӑравлӑ, чуна тытса илсе хускатакан тенор чӗтренсе юхрӗ, вӑл чарӑнса ӗлкӗричченех юрӑ пуҫӗ юррӑн тепӗр ҫаврӑмне шӑрантарма тытӑнчӗ:

Покрывая стихающие басы, еще трепетал где-то в темноте звенящий, хватающий за сердце тенор, а запевала уже выводил:

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пурнӑҫра пурте уншӑн темле ҫӗнӗ, чуна ҫывӑх пӗлтерӗш илчӗ, пурте куҫа кӗчӗ.

Все в жизни обретало для него какой-то новый, сокровенный смысл, все привлекало внимание.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аникушка арӑмӗ пусса пӑрахнӑ пек чуна ҫурса ӳленипе Пантелей Прокофьевичӑн чӗри патне темскер капланса тулчӗ.

Аникушкина жена ревела как резаная и так причитала, что у Пантелея Прокофьевича подкатывало под сердце.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех