Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хаяррӑн сăмах пирĕн базăра пур.
хаяррӑн (тĕпĕ: хаяррӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ун сӑмахӗсем, ҫынна темӗнле йӗкӗлтекен суя кулӑпа кулса асаплантарнӑ чухнехи пекех, ӑша-чикке хаяррӑн каскаласа чиккелерӗҫ.

Слова песни резанули какой-то издевательской фальшью.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Анчах вӑйлӑ ӳт-пӳ парӑнмарӗ — вилӗме хирӗҫ вӑл хаяррӑн ҫапӑҫрӗ, ӑна хӑй патӗнчен хӑваларӗ, лешӗн вара ирӗксӗрех чака-чака кайма тиврӗ.

Но сильный организм яростно дрался со смертью, гнал ее, и она была вынуждена давать все новые и новые отсрочки.

10 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Кӗме вӑй ҫитерейменнипе хӑйне хӑй ҫилленсе, хаяррӑн уларӗ тулта аскӑн ҫил.

Злясь на свое бессилие, завывал ветер.

10 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сасартӑк хӑрушшӑн та хаяррӑн кӑшкӑрса ячӗ:

И вдруг закричал диким, нечеловеческим криком:

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Кӗскен те хаяррӑн шӑнкӑртатрӗ телефон аппарачӗ.

Резко звякнул телефонный аппарат.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Богатырев ун еннелле хаяррӑн куҫ ывӑтрӗ, ассӑн сывласа каларӗ:

Богатырев метнул в его сторону озлобленный взгляд, со вздохом сказал!

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тарӑхнипе хӗремесленсе кайса, хаяррӑн кӑшкӑрса пӑрахрӗ:

Побагровев от возмущения, он прорычал:

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тахӑшӗ алӑка ҫӗмӗрет, хаяррӑн ҫухӑрать:

Кто-то ломился в дверь, зычно кричал:

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑхӑтлӑха шӑпланнӑ тупӑ сассисем сентябрӗн 5-мӗшӗнче ҫӗнӗ вӑйпа хӗнтӗртетме тапратрӗҫ те ҫине-ҫинех уҫҫӑн та хаяррӑн кисренсе тӑчӗҫ.

Замолкший было орудийный гул 5 сентября возобновился с новой силой и теперь звучал уже отчетливо и грозно.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич урса кайнӑ куҫӗсемпе арӑмӗ ҫине тирӗнсе пӑхса илчӗ, хаяррӑн кӑшкӑрса тӑкрӗ:

Пантелей Прокофьевич обезумевшими глазами глянул на жену, заорал:

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫав территори тӑрӑх, шуррисем урӑм-сурӑм хаяррӑн хирӗҫ тӑнине сире-сире, Хоперпа Дон еннелле татти-сыпписӗр ҫапӑҫусемпе малалла куҫнӑ май, Шорин ушкӑнӗн наступлени тӑвас хӑвачӗ майӗпенех чакса пырать.

С непрестанными боями продвигаясь к Хопру и Дону, преодолевая ожесточенное сопротивление белых и находясь на территории, группа Шорина постепенно растрачивала силу наступательного порыва.

XX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах Мишаткӑн хӗсӗннӗ куҫӗсем каснӑ-лартнӑ Пантелей Прокофьевич тилӗрсе кайнӑ чухнехи пек сасартӑк хаяррӑн йӑлтӑртатса илчӗҫ, пӗчӗк чышкисем чӑмӑртанчӗҫ, хӑй макӑрас пек сасӑпа ҫинҫен кӑшкӑрса тӑкрӗ:

Но у того вдруг зловеще вспыхнули сузившиеся глаза (точь-в-точь как у деда Пантелея, когда он приходил в ярость), сжались кулачки, и высоким, плачущим голосом он крикнул:

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Утсене кунта! — хаяррӑн кӑшкӑрчӗ Григорий, чӑпӑрккине аллинче пуҫтарса тытса.

— Коней! — зычно крикнул Григорий, комкая в руках плеть.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Фицхалауров ялт! кӑна ура ҫине сиксе тӑчӗ, — пукан хыҫӗнчен ярса тытса, хаяррӑн ҫухӑрашрӗ; — Сирӗн ҫар чаҫӗ мар, хӗрлӗгвардеецсен кӗтӗвӗ!..

Фицхелауров с неожиданной легкостью вскочил, — ухватись за спинку стула, кричал: — У вас не воинская часть, а красногвардейский сброд!..

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Григорий куҫӗсене хаяррӑн ҫутӑлтарса илчӗ те хӑй те сисмесӗр сассине хӑпартрӗ.

— Григорий бешено сверкнул глазами и незаметно для себя повысил голос.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ча-а-рӑн!.. — тӳсеймесӗр хаяррӑн кӑшкӑрса ячӗ вӑл.

— От-ста-вить!.. — не выдержав, яростно заорал он.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ун хыҫӗнчисем самантлӑха тенӗ пек хуллентерех чупрӗҫ, анчах командир чупнӑ ҫӗртех каялла ҫаврӑнса темскер кӑшкӑрчӗ те, ҫынсем каллех чупа пуҫларӗҫ, каллех хӑйӑлтирех те хӑрушӑ сасӑпа «урра-а-а!» кӑшкӑрни урса кайнӑ пек хаяррӑн янӑрама тытӑнчӗ.

Цепь на секунду замедлила движение, но командир, на бегу повернувшись, что-то крикнул, и люди снова перешли на побежку, снова все яростнее стало нарастать хрипловатое и страшное «ура-а-а».

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн курпунтарах кӗлетки ӑна ытла та палланӑ пек туйӑнчӗ, анчах камне-мӗнне тавҫӑрса тӑма вӑхӑт пулмарӗ те, Григорий инҫетренех хаяррӑн кӑшкӑрса пӑрахрӗ:

Сутуловатая фигура его была странно знакома, но распознавать было некогда, и Григорий еще издали заорал:

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мӗнле хаяррӑн ҫухӑрса ячӗ вӑл!

Уж и орал же он!

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл хальхи Григорий пулмарӗ; куҫне ӗшенчӗклӗн хӗстерсе пӑхакан, хура мӑйӑх вӗҫӗсем сарӑхнӑ, тӑнлавӗсем вӑхӑтсӑр кӑвакарнӑ тата ҫамки хаяррӑн пӗркеленнӗ, мӑнӑ, хӑюллӑ, пурнӑҫ тути-масине пайтах астивсе курнӑ — вӑрҫӑ ҫулӗсенче хуйхӑ-суйхӑпа асап нихҫан тикӗсленми йӗрсем хӑварнӑ тӗреклӗ казак пулмарӗ; ун куҫӗ умне ҫамрӑк пирки ачашлама тӳрккесрех те майне-шывне пит пӗлсех кайман, каччӑнни пек ҫаврака та ҫинҫе мӑйлӑ тата тути яланах ним шухӑшсӑр кулӑпа ейӗлекен ӗлӗкхи Гришка Мелехов тухса тӑчӗ.

Перед глазами ее возникал не теперешний Григорий, большой, мужественный, поживший и много испытавший казачина с усталым прижмуром глаз, с порыжелыми кончиками черных усов, с преждевременной сединой на висках и жесткими морщинами на лбу — неистребимыми следами пережитых за годы войны лишений, — а тот прежний Гришка Мелехов, по-юношески грубоватый и неумелый в ласках, с юношески круглой и тонкой шеей и беспечным складом постоянно улыбающихся губ.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех