Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑшкӑрать (тĕпĕ: кӑшкӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
кӑшкӑрнине ҫӗтерес тесе тата хытӑрах кӑшкӑрать:

стараясь перекричать их, вопил:

33-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ҫынсене ӑнлантарса парас вырӑнне, хресченсем ҫине кӑшкӑрать, урине тапса ятлать, пӑшалпа хӑратать.

Вместо того чтобы вести разъяснительную работу, он орет на хлеборобов, стучит ногами, грозит оружием.

32-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Вӑл юнлӑ куҫҫулӗ такса йӗрет пулин те, хӑйӗн юлташӗсем-комсомолецсем ҫинчен пӗр сӑмах та каламасть, пӗрме те сутмасть, «Сывӑ пултӑр пролетарилле революци тата, коммунизм!» — тесе кӑшкӑрать.

А он только плачет кровяными слезами, но никого из своих товарищей-комсомольцев не выдает и одно твердит: «Да здравствует пролетарская революция и коммунизм!»

25-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

«Ҫук, — тет вӑл — сирӗн юнлӑ аллӑртах вилӗм, ҫапах та каламастӑп! Сывӑ пултӑр коммунизм!» — тесе кӑшкӑрать.

«Нет, говорит, умру от вашей кровавой руки, а не скажу! Да здравствует коммунизм!»

25-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ял старости ҫав тери шыҫмакскерччӗ пирӗн, мӑн хырӑмӗ урлӑ вӑчӑра ҫакса ҫӳретчӗ, ҫав, хайхискер, алӑк патнелле хирӗнсе пырать: «Ҫул парӑр! Ҫул парӑр, эсрелсем! Ку — эпӗ-ҫке-ха, слобода пуҫлӑхӗ!» — тесе кӑшкӑрать.

А сельский староста, толстый такой был, с цепком на пузе, лезет к дверям, распихивает людей, уркотит: «Пропустить! Пропустить, прокляти! Це ж я, голова слободьска!»

25-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Мана пӗр сӑмах калама парсамӑрччӗ! — каҫса кайса кӑшкӑрать иккӗмӗш бригадӑн бригадирӗ Любишкин.

Одно словцо мне дайте! — надрывался бригадир второй, Любишкин.

21-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ман пурнӑҫӑн патши! — кӑшкӑрать Суламифь нӳрӗ тӗттӗмелле.

Царь жизни моей! — кричит Суламифь во влажную темноту.

VI сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

— Колхозӑн вӑл!.. — антӑхса кайсах кӑшкӑрать Демка.

— Колхозная она!.. — задыхаясь, выкрикивал Демка.

11-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Эпир вара малалла каятпӑр! — кӑшкӑрать хӑй.

— А мы, — кричит она, — вперед едем!

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

— Эпӗ сана калатӑп-ҫке, вуланӑ тетӗп сана, — тесе тата хытӑрах кӑшкӑрать Коваленко.

— А я тебе говорю, что я читал! — кричит еще громче Коваленко.

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

— Эпӗ вуланӑ тетӗп сана! — кӑшкӑрать Коваленко, туйипе тротуар ҫийӗн танклаттарса.

— А я тебе говорю, что читал! — кричит Коваленко, гремя палкой по тротуару.

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Ушкӑн ӑна хирӗҫех тем кӑшкӑрать, аллисене сулкалать, вӗсемпе полицейскин сарлака хулпуҫҫийӗсене ярса илесшӗн, тейӗн, анчах вӑл кӑшкӑрашнинче ӗнтӗ, унӑн кӑшкӑрашӑвӗ тем пек ҫилӗллӗн янӑрать пулин те, темле мӗскӗнлӗх те илтӗнсе тӑрать.

Она что-то кричит ему в лицо, размахивает щупальцами, как будто хочет обнять ими широкие плечи полицейского, но уже в ее крике, хотя и раздраженном, звучит нечто жалобное.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Вагон кондукторӗ чӑнкӑртаттарать те ӳсӗре кӑшкӑрать, вӑл карлӑк урлӑ уртӑнчӗ, пичӗ хӑйӗн кӑшкӑрнипе хӗрелсе кайнӑ, — ӳсӗрри ӑна шлепкине тус-юлташла сӗлттет те рельса ҫине, вагон айне пулмах уттара парать.

Кондуктор вагона звонит и орет пьяному, он перегнулся через перила, лицо его красно от крика - пьяный дружески машет ему шляпой и шагает на рельсы под вагон.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Ача пӗчӗк сарӑ ӳтне чӗтретсе кӑшкӑрать, — амӑшӗ ун сассине илтмест, вӑл тапаҫланнине туймасть…

Ребенок кричит, судорожно подергиваясь маленьким, желтым тельцем, — она не слышит его криков, не чувствует ударов…

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Тулта шарманка сасси килӗшӳсӗр хӑйӑлтатать, темле кӗвӗ ҫаврӑнӑшӗсем татӑк-кӗсӗкӗн илтӗннӗ пек туйӑнаҫҫӗ, хулӑн саслӑ ача хаваслӑн кӑшкӑрать, йытӑ ӳле-ӳле ярать, — Ленька, ҫав кӗвве итленӗ май, хӑй те шӑл витӗр хуллен ӗнерлесе юрлать.

На дворе раздраженно визжала шарманка, выбрасывая лохмотья какой-то мелодии, радостно кричал басовитый ребенок, подвывала собака, — Ленька слушал эту музыку и тихонько сквозь зубы ныл, прилаживаясь к ней.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Эпӗ каллех шыв кӳлленчӗкне кӗтӗм те юрлакан хӗрарӑма хул айӗнчен ҫӗклесе, хыҫран чӗркуҫҫипе тӗрткелесе, хӳме патне илсе тухрӑм; вӑл каялла туртӑнать, аллисене сулкаласа кӑшкӑрать:

Я снова влез в лужу, взял певицу под мышки, приподнял и, толкая коленями, вывел ее к забору; она упиралась, размахивала руками и вызывала меня:

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Хӗрарӑм кӳлленчӗк тӑрӑх чӑрсӑррӑн уткаласа кӑшкӑрать:

Женщина храбро шагала по луже, вскрикивая:

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

— Чо! — кӑшкӑрать вӑл; изумруд тӗслӗ калтана хӑратас тесе, аллипе ҫапать.

— Чо! — кричит он, хлопая ладонями, пугая изумрудную ящерицу.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Хӗрарӑм хайхи Пепене: пуҫна пултӑр, тесе ылхана-ылхана, темӗнччен кӑшкӑрать.

Женщина долго кричала, извергая на бритую голову Пепе все проклятия, известные ей.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Атте мана тем кӑшкӑрать, эпӗ пӗр сӑмахне ҫеҫ ӑнланса юлтӑм:

— Отец тоже кричал что-то, я понял одно слово:

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех