Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑшкӑрать (тĕпĕ: кӑшкӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Пӑшалу хатӗр-и вара? — кӑшкӑрать вӑл, пӳртре пӗр кӗтӳ халӑх пулнӑ пек.

— Ружье-то готово, что ль? — кричал старик, точно целая толпа народа была в избе.

XVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

«Уруна салт, шуйттан хӗрӗ, — кӑшкӑрать амӑшӗ, — чувеккисене йӑлтах ҫӗтсе-пӗтертӗн-ҫке»…

«Разуйся, чертова девка, — кричит мать, — чувяки-то все истоптала».

V // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Урама, пӗтӗмпе тенӗ пекех, йышӑнса выртакан тата миҫе ҫул ӗнтӗ ҫынсем ун хӗррипе хӳмесем ҫумне аран-аран ҫыпӑҫкаласа иртсе ҫӳрекен лачака ҫумӗпе казачка пырать; вӑл ҫара уран, ҫурӑм хыҫне пӗр ҫӗклем вутӑ йӑтнӑ, кӗпине ҫӳле ҫӗклесе шурӑ урисене кӑтартса пырать; сунартан таврӑнакан казак ӑна шӳт туса: «ҫӳлерех ҫӗкле, намӑссӑр», тесе кӑшкӑрать те пӑшалӗпе тӗллет, казачкӑн вара кӗпе арки аллинчен вӗҫерӗнет, вут-шанки ӳкет.

Около лужи, занимающей почти всю улицу и мимо которой столько лет проходят люди, с трудом лепясь по заборам, пробирается босая казачка с вязанкой дров за спиной, высоко поднимая рубаху над белыми ногами, и возвращающийся казак-охотник, шутя, кричит: «Выше подними, срамница», — и целится в нее, и казачка опускает рубаху и роняет дрова.

V // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Вӑл кӑмака хыҫӗнчи шӑтӑкра тӑрать, чышкисемпе пӗҫҫине тӗревленӗ те пӗтӗмпех малалла ӳпӗннӗ, хӑй вара пасарта улталаннӑ усламҫӑ янлавӗпе пӗр чарӑнмасӑр кӑшкӑрать:

Она стояла в нише за печкой и, упираясь кулаками в бедра, вся наклоняясь вперед, кричала без перерыва криком обсчитанной рыночной торговки:

XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Еврей хӑвӑрттӑн та ӑнланмалла маррӑн кӑшкӑрать, хыҫалалла хӑравҫӑллӑн пӑха-пӑха, сюртӳкӗн вӑрӑм аркине пухкала-пухкала, кӗтесрен кӗтеселле вирхӗнет.

Еврей кричал быстро и непонятно и, озираясь назад с испугом, метался из угла в угол, подбирая длинные фалды сюртука.

XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хӗнеҫҫӗ, кулаҫҫӗ… взводнӑй укҫа ыйтать, отделени командирӗ кӑшкӑрать

Бьют, смеются… взводный денег просит, отделенный кричит…

XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Кам-тӑр хыҫран, ретсем хушшинчен кӑшкӑрать

Кто-то кричит сзади, из рядов…

XV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Халӗ ак Бек кӑшкӑрать

Вот теперь Бек кричит…

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Хускалкала! — ҫилӗпе кӑшкӑрать ун ҫинелле унтер-офицер.

— Раскачивайся! — злобно кричит на него унтер-офицер.

XI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Овечкин сиксе тӑрать те савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрать:

Овечкин вскакивает и радостно кричит:

XI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ним усӑсӑр, ним тӑрлавсӑр кӑшкӑрать, тетӗр ӗнтӗ, ват кӑркка, явӑл ярса илесшӗ.

Кричит, мол, старый хрен без толку, без смысла, черт бы его драл.

VII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

«Кам килет?» — кӑшкӑрать часовой.

Часовой окрикивает: «Кто идет?»

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Драгомиров рупор тӑвать те — ак ҫапларах — кӑшкӑрать: «Поручи-ик, — тет, — ҫакнашкал аллюрпалах гауптвахтӑна, ҫирӗм пӗр куна, ма-арш!..»

Так Драгомиров сделал рупор — вот так вот — и кричит: «Поручи-ик, тем же аллюром на гауптвахту, на двадцать один день, ма-арш!..»

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Кунта, утрав ҫинче, ҫын пур, вӑл ҫӗр хутах хытӑ кӑшкӑрать:

Здесь, на острове, был человек, и он громко кричал среди ночи:

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Кашни вӗҫен кайӑк хӑйне уйрӑм кӑшкӑрать, анчах пӗрин сасси те эпӗ пӗлекен кайӑксен сасси пек мар.

Каждая кричала на свой лад, но ни один из этих криков не походил на крики знакомых мне птиц.

Улттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Ҫавна май сутӑҫӑ-хӗрарӑм пекех питӗ ҫинҫе сасӑпа кӑшкӑрать:

И кричала так же пронзительно-тонко, как и торговка:

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Сӗрекепе кашни хут ӑнӑҫлӑ сӗрмессеренех вӑл пӗр-пӗр пуллине ҫӳле ҫӗклет те, ӑна хӗвел ҫинче йӑлтӑртаттарса, хыттӑн кӑшкӑрать:

После каждой удачной ловли он поднимал вверх какую-нибудь рыбу и, блестя ею на солнце, кричал:

V // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Унта тытаймастӑр эсӗр! — кӑшкӑрать вӗсене ҫыранран Пантелей.

— Тут вы не поймаете! — кричал им с берега Пантелей.

V // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Ан турт, шуйттан пуҫӗ! — сӗрекене кирлӗ пек шутарма тӑрӑшса кӑшкӑрать Дымов.

— Не дергай, чёрт! — кричал Дымов, стараясь придать бредню надлежащее положение.

V // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Эй, кӑпӑшкаскер, ҫын ҫине кӗретӗн! — кӑшкӑрать Дениска.

— На людей едешь, пухлая! — кричит Дениска.

I // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех