Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тыттарчӗ (тĕпĕ: тыттар) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хорунжий тата тепӗр хутчен кӗлтунӑ хыҫҫӑн виноград ҫулҫипе витсе хунӑ чихирь кӑкшӑмне ҫурӑмӗ хыҫӗнчен илчӗ те, ҫӑварӗнченех ӗҫсе, карчӑкне тыттарчӗ.

Хорунжий, еще раз помолившись, достал из-за спины закрытый виноградным листом кувшинчик с чихирем и, выпив из горлышка, подал старухе.

XXIX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Денщик шучӗпе улпутсем ӗҫке ярӑннӑ, вӑл вӗсем ҫине ҫамка айӗн, те хапсӑнса, те йӗрӗнсе, пӑхса илчӗ те, сӑрӑ хутпа чӗркенӗ пыл татӑкне тата премӗксене пӗр пытармасӑр пит меллӗн тыттарчӗ, унтан кашни мӗн хак тӑнине тата мӗн чухлӗ тавӑрса панине каласа пама тӑнӑччӗ, кӑна, Белецкий ӑна хуса та ячӗ.

Денщик исподлобья, не то с завистью, не то с презрением, оглядев гулявших , по его мнению, господ, старательно и добросовестно передал завернутые в серую бумагу кусок меда и пряники и стал было распространяться о цене и сдаче, но Белецкий прогнал его.

XXIV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Лукашка килне чуптарса кӗчӗ, лаша ҫинчен сиксе анчӗ те, ӑна казак лашисен кӗтӗвне яма хушса, амӑшне тыттарчӗ; хӑйӗн унӑн ҫав ҫӗрех кордона таврӑнмалла пулнӑ.

Лукашка забежал домой, соскочил с коня и отдал его матери, наказав пустить его в казачий табун; сам же он в ту же ночь должен был вернуться на кордон.

XXII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Ак сана уншӑн! — Лука кӗсйинчен икӗ премӗк кӑларса ӑна тыттарчӗ.

Вот тебе за то! — И, достав из кармана два пряника, он подал ей.

XVII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Лукашка чаплашка кӑларчӗ, шӑлса илчӗ, унтан эрех тултарчӗ те, сак ҫине ларса, мучине тыттарчӗ.

Лукашка достал чапуру, отер, налил вина и, сев на скамейку, поднес дяде.

XVI // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Ерошка, стакансене тултарса, кашни хутӗнчех пӗрне Оленина сывлӑх сунса тыттарчӗ, хӑй пӗр тӑтӑш ырми-канми калаҫрӗ.

Ерошка всякий раз, наливая стаканы, подносил один Оленину, здороваясь с ним, и говорил без устали.

XIV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Марьяна графина сивӗ хӗрлӗ эрехпе туллиех тултарчӗ те ӑна Ванюша тыттарчӗ.

Нацедив полный графин холодным красным вином, Марьяна подала его Ванюше.

XII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Вӑл хӑй керимонӗ хыҫӗнчен, кӑкӑрӗ ҫинчен тӳрех, кӑвак пурҫӑнран тунӑ, шнурлӑ темӗнле латӑнкӑ туртса кӑларчӗ те ӑна васкасах Ромашова алӑран тыттарчӗ.

Она вынула из-за своего керимона, прямо с груди, какую-то ладанку из синего шелка на шнуре и торопливо сунула ему в руку.

XX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ҫырӑвне вӑл Огнянова тыттарчӗ.

И он подал письмо Огнянову.

X. 1876-Мӗш ҫулхи шпион // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Димчо пуп хӗвӗнчен сыхланса ҫеҫ эрех кӗленчи туртса кӑларчӗ те ӑна Странджова тыттарчӗ.

И поп Димчо благочестиво приложился к фляге с водкой, которую он вытащил из-за пазухи, а потом передал ее Странджову.

X. 1876-Мӗш ҫулхи шпион // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Калчо Огнянова эрех курки тыттарчӗ.

Калчо дал Огнянову водки.

XXXV. Хӗл каҫмалли вырӑнта // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Темиҫе сыпкӑм ҫӑтсан, кӗленчине вӑл хӑй юлташне тыттарчӗ.

Сделав несколько глотков, он передал бутылку своему спутнику.

XXXII. Турӑ ҫӳлте, патша инҫетре // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

«Дунав» хаҫатра ҫырса кӑларни, юрӑ ӑсти шпионла хӑтланса ӗҫлени ун тӑшманӗсене вӑйлӑ хӗҫ-пӑшал тыттарчӗ.

Но заметка в газете «Дунав» и гнусное шпионство певчего несомненно дали в руки его врагам сильное оружие.

XXVII. Ҫӳрен ҫын // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огнянов черкке тултарчӗ те суккӑра эрех тыттарчӗ.

Огнянов молча налил и подал слепому водки.

XXII. Ставри пуп патӗнче хӑнара // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӗрача Рада патне пычӗ те ҫыруне тыттарчӗ.

Девочка подошла к Раде и отдала ей письмо.

XIII. Брошюра // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Сиккипе килсе, вӑл учӗ ҫинчен анчӗ те чӗлпӗрне чалӑш куҫлине тыттарчӗ, Викентий енне ҫаврӑнса, салхуллӑн ҫапла каласа хучӗ:

Прискакав на коне, он спешился, бросил поводья косоглазому и хмуро проговорил, обращаясь к Викентию:

VII. Паттӑрлӑх // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Эпӗ тепӗр кунне те чылай кулянтӑм, виҫҫӗмӗш кунне вара пушшех те салхуллӑрах тӑтӑм, ҫавӑнтах тата Маша мана ҫыру пырса тыттарчӗ, — ҫав минут, ҫав сехет, ҫав кун мӗнле йывӑр пулнине пӗлетӗр ӗнтӗ эсир.

И следующий день я грустила и на третий день поутру встала еще грустнее, и вдруг Маша подает мне письмо, — какая это была мучительная минута, какой это мучительный час, мучительный день, — вы знаете.

II // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

— Рахметов Вера Павловнӑна записка тыттарчӗ.

— Рахметов подал Вере Павловне записку.

XXX // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Давыдов, куллине тытса чарма пӗтӗм вӑйран тӑрӑшса, Ҫӑрттана вунӑ тенкӗ тыттарчӗ, ӑна ансӑр хулпуҫҫинчен ыталарӗ:

Давыдов, всеми силами пытаясь сдержать улыбку, вручил Щукарю десятку, обнял его узенькие плечи.

XXVIII сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Мана хӗрарӑм тыттарчӗ, турра шӗкӗр, вӑл халӗ чӗрӗ мар!

Меня выдала женщина, ее нет в живых, слава всевышнему!

XXVI сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех