Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫуна сăмах пирĕн базăра пур.

ҫуна (тĕпĕ: ҫуна) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тепӗр минутранах вӑл ҫуна ҫинче, хуҫин ури вӗҫӗнче ларнӑ, вӑл сивӗпе тата хумханнипе хутланкаласа ҫапла мӑкӑртатнине итленӗ.
Через минуту она уже сидела в санях около ног хозяина и слушала, как он, пожимаясь от холода и волнения, бормотал:

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Ахӑрать хайхи ку пирӗн киревсӗр сӑмахсемпе, ҫуна ҫинчен шӑва-шӑва анать… пач урса кайрӗ, урӑхла каласан.
Орет благим матом, с салазок скатывается… то есть совсем сбесился!

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Эпир ҫуна пекки турӑмӑр та ӑна ҫыхса пӑрахрӑмӑр, вара ҫапла вырттарса туртма пуҫларӑмӑр.
Сделали мы салазки, связали его, уложили и повезли.

— Унта та тӑвӑртарах, халӑхӗ ҫирӗм ҫын патне пулать, ҫапах та мӗнле те пулин шӑнӑҫкалӑр, — терӗ те вӑл хапха усма ҫуна ҫинчен сиксе анчӗ.
— Тут тоже тесновато, человек двадцать народу, но как-нибудь поместитесь, — сказал он и соскочил с саней, чтобы открыть ворота.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл Прохорпа пӗрле васкамасӑр ҫуна патне утса пычӗ, лаша тарӗ шӑрши ҫапнӑ хура аллине Григорие тӑсса пачӗ.
Сопровождаемый Прохором, он степенно подошел к саням, протянул Григорию черную, провонявшую лошадиным потом руку.

Унтан ҫавӑнтах ҫуна ҫинчен якӑлт сиксе анчӗ, пӗлме тесе, картишне кӗчӗ.
Проворно соскочил с саней и пошел в дом узнать.

Вилӗ чӗмсӗрлӗхпе пиеленнӗ ҫеҫенхирӗн юрлӑ анлӑшнелле тӗтреленнӗ куҫӗсемпе тинкерсе ҫуна ҫинче ларса пынӑ чухне те, ҫӗрле ӑҫта та пулин ҫынсем чыхланса тулнӑ пӑчӑ та пӗчӗк пӳлӗмре куҫне хупса, шӑлӗсене ҫыртса выртнӑ вӑхӑтра та вӑл пӗрмаях тӑнне ҫухатса чирлӗ выртакан, таҫти ҫӗрти ют поселокра пӑрахса хӑварнӑ Аксинья ҫинчен, Татарскинче юлнӑ ҫывӑх ҫыннисем ҫинчен шухӑшларӗ…
Сидя на санях, устремив затуманенный взор в снежные просторы исполненной мертвого безмолвия степи, или лежа ночью с закрытыми глазами и стиснутыми зубами где-нибудь в душной, переполненной людьми комнатушке, думал все об одном: об Аксинье, больной, обеспамятевшей, брошенной в безвестном поселке, о близких, оставленных в Татарском…

Григорий хӗрхенсе шӑл шурри те пулин кӑтартманшӑн кӳренсе, Прохор вӑрахчен шӑпланчӗ, тепӗр чух ҫуна ҫинче сехечӗ-сехечӗпе сӑмах чӗнмесӗр, пӑрлӑ шыв ҫине чиксе кӑларнӑ пек салхуллӑн ҫӳҫенсе ларса пычӗ.
Не встречая сочувствия со стороны Григория, Прохор надолго умолкал и иногда по целым часам ехал, не проронив ни слова, сурово нахохлившись.

Малтанах, — ҫул ҫинчех тӗлӗрсе кайма памастчӗ те-ха, — ҫапах вӑйӑ пек кӑна туйӑнатчӗ, халӗ, ав, эсрел, ами, чӑн-чӑн чӗр асап пулса кайрӗ. Ҫуна ҫинче ларса пыма ҫук!»
Спервоначалу была забавой, только дремать в дороге не давала, а зараз, проклятая, становится чистым наказанием! На санях не удержишься!»

Вӑл ирхине ирех ҫуна ҫине ларчӗ те вӗҫӗ-хӗррисӗр сарӑлса выртакан, юрпа витӗннӗ анлӑ ҫеҫенхирпе малалла кайрӗ.
С утра садился в сани, ехал по раскинувшейся бескрайней, заснеженной степи.

Григорий, картишне тухса, чылайччен ҫуна ҫинче чӗлӗм туртса ларчӗ.
Григорий вышел во двор, долго курил, присев на сани.