Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӗҫҫӗн сăмах пирĕн базăра пур.
вӗҫҫӗн (тĕпĕ: вӗҫҫӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тайӑлнӑ урасене аран ылмаштарса, чӗрне вӗҫҫӗн тенӗ пек, алӑк патнелле утса иртрӗм те чарӑнса тӑтӑм, каллех ярса пусрӑм…

Еле двигая ослабевшими ногами, я осторожно шагнул к двери, остановился, шагнул еще раз…

III сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Эпир, сиксе тӑрса, каллех алӑ ҫупма тытӑнтӑмӑр, кӑшкӑратпӑр, Платон Иванович пӗр хускалмасӑр, ҫӑмӑллӑн кулкаласа пирӗн ҫине пӑхать, сӑмси ҫинчен ӳксе хура ҫип вӗҫҫӗн ҫеҫ тытӑнса тӑран куҫлӑхне те асӑрхамарӗ пулас вӑл.

Мы вскочили на ноги и снова захлопали и закричали, а Платон Иванович стоял неподвижно, слегка улыбался и смотрел на нас, не замечая, что пенсне свалилось с носа и повисло на черной тесемочке.

I сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Эпир шӑплансанах Платон Иванович куҫлӑхне ҫакса ячӗ, чавси вӗҫҫӗн сӗтел ҫине таянса майӗпен кӑна сӑмахне хускатрӗ:

Когда мы угомонились, Платон Иванович надел пенсне, оперся ладонями о стол перед собой и заговорил негромко и медленно:

I сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Ҫара пуҫ вӗҫҫӗн алӑ ҫӗклемелле мар-ҫке!

К пустой голове руку не прикладывают!

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

Вӑл чавси вӗҫҫӗн ҫӗкленчӗ те ҫӳхе тутипе кулкаласа, хӑйӗн ҫывӑхран куракан куҫӗсене хӗскелесе, ачасем ҫине пӑхрӗ.

Приподнявшись на локте, он щурил на ребят близорукие глаза и улыбался тонкими губами.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

Вагон тӑрӑх вӑл васкамасӑр та сыхланса, хутаҫҫине алӑ вӗҫҫӗн хӑйӗнчен аяккарах тытса пырать, хӑй вара хутаҫ ҫинчен куҫне те сиктермест.

Он двигался по вагону медленно, осторожно, держа сумку на почтительном расстоянии от себя и не спуская с неё глаз.

Хура ҫӗлен // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 109–118 с.

Шӑлаварне васкавлӑн хывса трусикӗ вӗҫҫӗн ваннӑялла кайрӗ.

Торопливо скинув брюки, он в одних трусах отправился в коридор.

Райка «тыткӑна» илнисем // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 101–108 с.

Хӑйне ӑна ҫип вӗҫҫӗн хут ҫине ҫакса янӑ.

Он был прикреплен к бумаге ниточками.

«Крокодил ҫури» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 85–100 с.

Вӗсем тӑватӑ чакак ӳкерсе хунӑ, чакакӗсем тӑваттӑшӗ те ҫӑварӗсене карнӑ, парта хыҫӗнче лараҫҫӗ, ҫав ӳкерчӗкпе юнашарах доска умӗнче хӳри вӗҫҫӗн тӑракан пулӑсене туса хунӑ, пуллисем пуҫӗсене мӗскӗннӗн сӗнксе тӑраҫҫӗ.

Они нарисовали четырех сорок с разинутыми клювами, сидящих на спинке парты, а рядом изобразили четырех рыб, которые стоят на хвостах у доски, уныло повесив головы.

«Крокодил ҫури» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 85–100 с.

«Тӑшман» матросӗсем Галинӑна кантра вӗҫҫӗн хайсем патне туртса кӑларчӗҫ.

Неприятельские матросы подтянули на аркане Галину и втащили ее к себе.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Вӑл йӗнерлемен лашине чӗлпӗр вӗҫҫӗн ҫавӑтать, драп пальто тӑхӑннӑ Машӑна лаша ҫине утлантарнӑ.

Он вел под уздцы неоседланную лошадь, на которой сидела Маша, одетая в пальто.

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

— Ну-ну! хӑраканниех мар-ха сан умӑнта, — терӗ вӑл хыттӑн, сӑмахӗсене Маша та илтме пултартӑр тесе, вара каллех вӑкӑра сӑмсинчен тӗксе илчӗ, хальхинче пӳрне вӗҫҫӗн кӑна та мар, чӑмӑрӗпех.

— Но-но! Не на того напал, — сказал он громко, чтобы Маша могла услышать, и снова ткнул быка в нос, на этот раз кулаком.

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

Ӑна вара Лодя епле пӗррехинче пӗр урнӑ йытта ал вӗҫҫӗн пӑвса пӑрахни ҫинчен те, ашшӗпе пӗрле Кара-Кум пушхирне кайсан йӑлт аташса кайнӑ вӑхӑтра епле хӑйӗн пултарулӑхне кура ҫӑлӑнса тухни ҫинчен те кала-кала кӑтартать.

Ей он рассказывал о том, как он собственными руками задушил напавшего на него бешеного фокстерьера, и о том, как они с отцом заблудились однажды в пустыне Каракум и спаслись только благодаря его, Лодиной, находчивости.

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

Блокран пӑяв вӗҫҫӗн пӗр виҫӗ витре хӑйӑр кӗрекен ешӗк ҫакса ятӑмӑр.

К блоку на веревках был привязан ящик, вмещавший три ведра песку.

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

— Кантра вӗҫҫӗн пулмасӑр, — терӗ Бурлакӗ.

— Ну да, — ответил Бурлак.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Ун хыҫҫӑн палламан ҫын ӑна пӗр сехет чӗлпӗр вӗҫҫӗн хӑй тавра чуптарнӑ тата пушӑпа шартлаттарнӑ, ҫав хушӑрах хурӑн барьер урлӑ тата кӑшӑл витӗр сикмелле, чӗвен тӑмалла, урӑхла каласан, хӳри ҫине лармалла тата урисемпе сулкаламалла пулнӑ.

Целый час потом незнакомец гонял его вокруг себя на корде и хлопал бичом, причем гусь должен был прыгать через барьер и сквозь обруч, становиться на дыбы, то есть садиться на хвост и махать лапками.

IV. Тӗлӗнтермӗш // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Мана хама та алӑ вӗҫҫӗн кӑна ҫитермелле.

Самого с ложки кормить надо.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тӗксӗм сӑнлӑ та шухӑшлӑ ҫамрӑксем йышӑну пӳлӗмне чӗрне вӗҫҫӗн утса иртрӗҫ те врача чӗнтерчӗҫ.

Ребята, хмурые, присмиревшие, гуськом прошли в приемный покой и попросили к себе врача.

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Анса ларакан кальсонне аллипе тытса, курпунне кӑларса, типсе хӑрса кайнӑ вӑрӑм туналлӑ урисене хӑюсӑррӑн ийкелесе пусса, Григорий пӳлӗм тӑрӑх аялти кӗпе-йӗм вӗҫҫӗн уткаласа ҫӳрерӗ, ларнӑ чухне вара, ӳкесрен шикленсе, аллипе кашнинчех мӗнрен те пулин тытма тӑрӑшрӗ.

Григорий ходил по комнате в одном нижнем белье, придерживая рукой сползающие кальсоны, сгорбясь и несмело переставляя высохшие голенастые ноги, а когда садился, то непременно хватался за что-нибудь рукой, боясь упасть.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кравать патӗнчен вӑл темшӗн чӗрне вӗҫҫӗн, аллисене кашта ҫинче утса пынӑ пек саркаласа пӑрӑнса кайрӗ.

От кровати пошел он, почему-то ступая на цыпочках, балансируя руками…

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех