Шырав

Шырав ĕçĕ:

санӑн (тĕпĕ: сан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ ӑна ҫапла каларӑм: — Ҫак ҫынна: эсӗ халӗ ирӗкре, эпир сана нимӗн чухлӗ те усал тӑвасшӑн мар, санӑн тӑшманусене пӗтертӗмӗр тесе кала, — терӗм.
— Скажи этому человеку, — обратился я к Пятнице, — что он свободен, что мы не сделаем ему никакого зла и что его враги уничтожены.

Ҫирӗм тӑваттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Анчах манпа пӗрле санӑн та пырас пулать, — терӗ вӑл, васкаса.
Но и ты должен поехать со мною, — ответил он пылко.

Ҫирӗм виҫҫӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

— Санӑн вара киле таврӑнасах килет-и? — тесе ыйтрӑм эпӗ тепӗр хут.
— Так тебе хочется воротиться домой? — повторил я свой вопрос.

Пӗррехинче эпир Эрнепе каллех сӑрт ҫине хӑпартӑмӑр (хальхинче тинӗсе тӗтре карса илнӗччӗ, ҫавӑнпа та леш енчи ҫыран курӑнмастчӗ), ҫакӑн чухне эпӗ унран акӑ мӗн ыйтрӑм: — Эрне, санӑн тӑван ҫӗршывна, хӑвӑрӑннисем патне, таврӑнас килет-и? — терӗм.
Однажды, когда мы с Пятницей вновь поднимались на холм (в этот раз над морем стоял туман и противоположного берега не было видно), я спросил его: — А что, Пятница, хотелось бы тебе вернуться на родину, к своим?

Вӗсем сана тата санӑн юлташусене тыткӑна илнӗ-ҫке?
Ведь взяли же они в плен тебя и других?

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

— Санӑн тӑшману чӗрӗ-ха, лайӑхрах терӗм.
— Враг твой еще жив, лучше сказал!

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Эпӗ ӑна ҫӗклесе тӑратрӑм, малтанхи пекех ӑшӑ кӑмӑлпа туслӑн кулкаласа, санӑн пӗрре те хӑрамалли ҫук тесе, шантарма тӑрӑшрӑм.
Я поднял его и с той же ласковой, дружелюбной улыбкой старался показать, что ему нечего бояться меня.

— Мӗншӗн санӑн каймалла, унта эпӗ хам та кайма пултаратӑп, — терӗм эпӗ.
Тогда я спросил его, отчего же идти ему, а не мне.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Анчах кимӗрен юлмасан, санӑн пуҫна персе шӑтаратӑп, мӗншӗн тесен эпӗ ирӗке тухма шут тытрӑм, — терӗм.
Но, если ты не отстанешь от шлюпки, я прострелю тебе голову, потому что твердо решил добыть себе свободу.

— Сывлӑху епле-ха санӑн, Боб?
— Ну, как ты себя чувствуешь, Боб?

Иккӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Санӑн мӗн ӗҫлесе пурӑнмаллине вӑл санран лайӑхрах пӗлет.
А он лучше тебя понимает, каким делом тебе заниматься.

Пӗрремӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Санӑн килтех пурӑнас пулать.
Ты должен остаться дома.

— Акӑ мӗн, салтӑн та ҫывӑрма вырт, — терӗ Христофор атте, — санӑн ҫывӑрса тӑранас пулать.
— Вот что, ты раздевайся и ложись спать, — сказал о. Христофор, — тебе выспаться надо.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Свят, свят, свят, Саваоф турӑ, — сӑхсӑхнӑ май пӑшӑлтатрӗ Егорушка — ҫӗрпе пӗлӗт санӑн чапупа тулччӑр.
— Свят, свят, свят, господь Саваоф, — прошептал Егорушка, крестясь, — исполнь небо и земля славы твоея…

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Эсӗ ҫӳлтен пиншер те пиншер ҫул пӑхакан ҫӑлтӑрсемпе, ҫыннӑн кӗске пурнӑҫне ним вырӑнне те хуман ӑнланмалла мар тӳпепе, тӗксӗмлӗхпе куҫа-куҫӑн пӗччен тӑрса юлса вӗсен пӗлтерӗшне ӑнланма тӑрӑшатӑн та, вӗсем санӑн чунна хӑйсен чӗмсӗрлӗхӗпе пусса тӑма тытӑнаҫҫӗ; хамӑртан кашнинех тупӑкра кӗтекен пӗчченлӗх ҫинчен шухӑшлатӑн, пурнӑҫ пӗлтерӗшӗ сана ҫавна май ниҫта кайса кӗрейми хаяр та шелсӗррӗн туйӑнать…
Звезды, глядящие с неба уже тысячи лет, само непонятное небо и мгла, равнодушные к короткой жизни человека, когда остаешься с ними с глазу на глаз и стараешься постигнуть их смысл, гнетут душу своим молчанием; приходит на мысль то одиночество, которое ждет каждого из нас в могиле, и сущность жизни представляется отчаянной, ужасной…

VI // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Санӑн тухтӑр патне ҫырнӑ ҫырӑва Марийка мана пачӗ.
— Твою записку к доктору Марийка проедала мне…

XV. Курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Тӗрӗс мар, асӑнӑпӑр та: Кандова асӑнсах ҫапла калаҫӑпӑр, сан ӑна шанмасӑр тӑма сӑлтаву пулман тетӗп эпӗ… вӑл хӑйне йӗркесӗр тыткаланӑ тенӗ шухӑшу та ан пултӑр санӑн…
— Нет, именно память Кандова я и хочу очистить от твоих подозрений… ты не должен допускать и мысли, что он поступал подло…

XIV. Чун патӗнчи калаҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Ҫук, санӑн Раду пурӑнать, вӑл Бяла Черкварах! — терӗ тухтӑр.
— Нет, твоя Рада жива, она в Бяла-Черкве! — воскликнул доктор.

— Лалка санӑн савнӑ тусуччӗ, вилчӗ иккен, — хурлӑхлӑн каларӗ Огнянов, — тепӗр хӗрарӑма эпӗ савса тӑраттӑм, вӑл та… вилнӗ… ман тӗле вилнӗ.
— Лалка, женщина, которую ты любил, умерла, — скорбно промолвил Огнянов, — другая женщина, любимая мною, тоже… в могиле… потеряна для меня.

— Мимӳ юхса тухман пуль-ҫке санӑн?
— Ты что, рехнулась?

VII. Марийка ӗҫӗ ӑнӑҫмарӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика