Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

йывӑҫ сăмах пирĕн базăра пур.
йывӑҫ (тĕпĕ: йывӑҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тӳпере ҫав сасӑсем халь ӗнтӗ халтӑртатмарӗҫ, кӗрлемерӗҫ, типӗ йывӑҫ ҫатӑртатнӑ евӗррӗн илтӗнчӗҫ.

Небо уже не гремело, не грохотало, а издавало сухие, трескучие, похожие на треск сухого дерева, звуки.

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Пурте хурантан ҫиеҫҫӗ, Пантелей кӑна айккине уйрӑммӑн ларнӑ та йывӑҫ тирекрен ҫиет.

Все ели из котла, Пантелей же сидел в стороне особняком и ел кашу из деревянной чашечки.

VI // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Пантелей ҫинчен куҫне илмесӗр тата вӑл халех калама пуҫлассинчен хӑранӑ пек пӑхса, Степка лавсем патне чупса кайрӗ; часах вӑл пысӑках мар йывӑҫ чашӑк йӑтса килчӗ те унта салӑ сӑтӑрма пуҫларӗ.

Степка, не отрывая глаз от Пантелея и как бы боясь, чтобы тот не начал без него рассказывать, побежал к возам; скоро он вернулся с небольшой деревянной чашкой и стал растирать в ней свиное сало.

VI // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Йывӑҫ ураллӑ ҫын пек утакан лавҫӑ, питне ҫӗтӗкпе чӗркени, вӗлернӗ ҫӗлен патне хӑвӑрт пырса чарӑнчӗ те патак евӗрлӗ аллисене ҫатлаттарса илчӗ.

Деревянно шагавший человек с подвязанным лицом быстро зашагал к убитой змее, взглянул на нее и всплеснул своими палкообразными руками.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Пӗр стени ҫинче йывӑҫ рамӑра икӗ пуҫлӑ ӑмӑрт-кайӑклӑ темле правилӑсем пур, тепӗр стени ҫинче ҫавнашкал рамӑрах «Ҫынсен чӗмсӗрлӗхӗ» ятлӑ гравюра пур, ҫыннисем мӗншӗн, камсем тӗлӗшпе чӗмсӗр, — ӑна ӑнланма май ҫук, мӗншӗн тесен гравюри питӗ кивелсе кайнӑ тата ӑна шӑнасем вараласа пӗтернӗ.

Впрочем, на одной стене в серой деревянной раме висели какие-то правила с двуглавым орлом, а на другой, в такой же раме, какая-то гравюра с надписью: «Равнодушие человеков», — к чему человеки были равнодушны — понять было невозможно, так как гравюра сильно потускнела от времени и была щедро засижена мухами.

III // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Телейлӗ-ши вӑл, ҫав илемлӗ йывӑҫ?

Счастлив ли этот красавец?

I // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Хула хӗрринчи ытарайми ҫаран ҫинче пӗр ешӗл йывӑҫ хӳттинче пӗр кил-йыш ларать.

На чудесной лужайке, расположенной прямо за городом, под сенью зеленых ветвей сидела одна семья.

VIII. Ҫаран // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кӑнтӑр ҫутинче Огнянов чӑтлӑх вӑрманпа та бук кати тӑрӑх иртсе пычӗ, йывӑҫ хӑвӑлӗсенче тискер кайӑк пек канса ҫывӑркаларӗ, сӗм ҫӗрлехи каҫсенче Балканӑн юрпа пӗркеннӗ тӑрринчен анакан сивӗпе ӗнтӗркесе те ҫумӑрпа шапарса, иртес ҫулне суйламасӑр урлӑ-пирлӗ кумрӗ, малалла утас вырӑнне хушӑран каялла та ҫаврӑнмалла пулса тухрӗ.

Огнянов днем пробирался сквозь леса и буковые заросли, спал, как зверь, в дуплах деревьев, скрываясь от карательных отрядов, а ночью шел по глухим местам и пустошам, под дождем, во мраке, дрожа от холода, веявшего с покрытых снегом балканских вершин; шел, не выбирая направления, нередко возвращаясь назад, вместо того чтобы идти вперед.

I. Вӑрансан // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огнянов айлӑмалла чупса анчӗ йывӑҫ тӗмисем урлӑ сике-сике каҫса вӑл каялла чупрӗ, Клисурӑ патнелле юхакан шыв хӗррине тухрӗ.

И он бросился вниз, в долину; спустившись, вернее, стремительно скатившись с поросших кустарником обрывов, он побежал назад, к устью реки, к Клисуре.

XXXVII. Икӗ юханшыв // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Пусмапа анасшӑн пулса алӑк та уҫрӗ вӑл, сасартӑк хапха чӗриклетсе уҫӑлчӗ, улма йывӑҫ турачӗ витӗр ӑна ҫав самантра картишне кӗнӗ пӑшаллӑ ҫын курӑнах кайрӗ.

Она уже отворила дверь, чтобы спуститься по лестнице, как вдруг услышала, что ворота открылись с оглушительным треском; в ту же минуту она сквозь ветви фруктовых деревьев во дворе разглядела вооруженного мужчину.

XXXVI. Рада // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Таврари вӑрмансенче йывӑҫ ҫулҫи шӑппӑн та кулянса шӑпӑлтатать, вӑл ҫапла шӑпӑлтатни тӗттӗмре тем хаяр пуласса систернӗн туйӑнать.

Листва окрестных лесов шелестела глухо и печально, и шелест ее в ночной мгле казался особенно зловещим.

ХХХIII. Каҫ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Мулла мечӗтри йывӑҫ пусма ҫине хӑпарса тӑчӗ.

В ту же минуту проповедник поднялся на деревянные подмостки, которые в турецких мечетях играют роль амвона.

XXX. Стрем айлӑмӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Витӗр курӑнакан таса юхан шывсем пӗчӗк ҫаран тӑрӑх авкаланса, туратлӑ юман йывӑҫ чӑтлӑхӗсенче пытаннӑ.

Кристально чистые ручейки, извиваясь на лужайках, скрывались в ветвистых дубравах.

XXX. Стрем айлӑмӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Анчах йывӑҫ ҫумне ҫыхса тӑратнӑ тикан вырӑнӗнчен те тапранмарӗ.

Но цыган, привязанный к дереву, и не пошевельнулся.

XXIX. Юнпа тӗне кӗртни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кандов пуҫне ҫӗклесе пӑхрӗ, слива ҫеҫки иккен, йывӑҫ турачӗсем урамаллах тухса тӑраҫҫӗ.

Подняв глаза, Кандов увидел, что это цветы сливы, протянувшей свои ветви над улицей.

XXII. Философипе ҫерҫи мӑшӑрӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хапха уҫӑлчӗ, Марко чи малтан йывӑҫ вулли курах кайрӗ.

Ворота открылись, и первое, что увидел Марко, был ствол.

XIV. Кӗпҫе патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Эпӗ, сӑмахран, чунтанах савса парӑп хамӑрӑн йывӑҫ килле.

— Я, например, от всей души жертвую нашу деревянную ступу.

IX. Огнянов председательте // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Халь ӗнтӗ куҫа курӑнман вӗтӗ тумлам кӑна хӗвелпе ялкӑшса йывӑҫ ҫинчен анать, ҫӗр кӗрхи эрешмен картипе йӑлкӑшса ҫуталнӑн йӑлтӑртатать.

Теперь только мелкие, почти невидимые капли еще висели в воздухе, сверкая на солнце, точно блещущая сеть осенней паутины.

VI. Хӗрарӑм чунӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Йывӑҫ хушшипе авкаланакан ҫул ҫинче икӗ ҫын пыни курӑнса кайрӗ.

По дороге, извивавшейся между деревьями, двигались два человека.

ХХХIII. Ҫӗнтерекенсем ҫӗннисене хӑналаҫҫӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ушкӑнри ҫынсем ҫакӑ мӗне пӗлтерни пирки шухӑшланӑ хушӑра йывӑҫ хӳттинчен пӗр тем пысӑкӑш тӗттӗм кӗлетке курӑнах кайрӗ, паллах ӗнтӗ, ку йытӑ тавраш пулмарӗ, темле тӗлӗнтермӗш, акӑш-макӑш пысӑк упа тейӗн, кайри ури вӗҫҫӗн чӗвен тӑнӑн курӑнчӗ ҫак кӗлетке.

Пока товарищи продолжали недоумевать, из-за деревьев появилась громадная темная фигура, напоминавшая уж, конечно, не собаку, но скорее чудовище, невиданного гигантского медведя, вставшего на задние лапы.

ХХХIII. Ҫӗнтерекенсем ҫӗннисене хӑналаҫҫӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех