Шырав

Шырав ĕçĕ:

арӑмӗ (тĕпĕ: арӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ӗҫлеме — намӑс, ӗҫ вӑл ногаец-тарҫа тата хӗрарӑма кӑна килӗшет: ҫакна казак чунтан ӗненсе тӑрать пулин те, вӑл хӑй усӑ куракан мӗнпур япаласем, «хамӑн» тесе шутлаканскерсем пурте ҫав ӗҫӗн ҫимӗҫӗсем пулнине, тарҫӑ вырӑнче шутланакан хӗрарӑм, — амӑшӗ е арӑмӗ, — вӑл усӑ куракан пур япаласене те унран туртса илме пултарнине, уҫҫӑнах мар пулин те, чиперех туйса тӑрать.
Хотя он и твердо убежден, что труд постыден для казака и приличен только работнику-ногайцу и женщине, он смутно чувствует, что все, чем он пользуется и называет своим, есть произведение этого труда и что во власти женщины, матери или жены, которую он считает своею холопкой, лишить его всего, чем он пользуется.

IV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Пӗтӗм кил-ҫуртне, пӗтӗм пурлӑхне, пӗтӗм хуҫалӑха арӑмӗ туяннӑ, пур япаласем те вӑл ӗҫлесе тӑрӑшнипе ҫеҫ тытӑнса тӑраҫҫӗ.
Весь дом, все имущество, все хозяйство приобретено ею и держится только ее трудами и заботами.

Казак, ют ҫынсем умӗнче хӑйӗн арӑмӗпе ӑшшӑн калаҫни, пули-пулми сӑмахлани вырӑнсӑр тесе шутлаканскер, арӑмӗпе куҫа-куҫӑн тӑрса юлсан, арӑмӗ хӑйӗнчен шутлӑрах ҫын пулнине ирӗксӗрех сиссе илет.
Казак, который при посторонних считает неприличным ласково или праздно говорить с своею бабой, невольно чувствует ее превосходство, оставаясь с ней с глазу на глаз.

Мӑкри кассине (Пушкин урамӗ) килсе вырнаҫнисем: Няга Иванӗ, Кӗҫтенкке арӑмӗ тата Иван ывӑлӗ (1858-1919 ҫ.ҫ.), Пайтуган Хветӗр ывӑлӗсем - Палля, Исак, Михаля, Ваҫук Уҫки ывӑлӗ Микуля, Ваҫук Уҫки ывӑлӗ Питук, Пакась, Денис Куртейӗ, Салтак Якрав, Хветӗр, Сыса Стехвин, ывӑлӗсем - Элекҫей, Исус, Тӑрши Питруха ывӑлӗсем - Хветушка, Платун, Ерепин Матви ывӑлӗ Канжель Ваҫлей (1860-1942 ҫ.ҫ).
Куҫарса пулӑш

Ҫӗнӗ Эйпеҫ ялӗ пуҫланса кайни // Ф.М.БАЙДУГАНОВ, Н.П.МУСТАЕВ. «Елчӗк Ен», 2014.06.14

Ту касса (Ленин урамӗ) пуҫласа килсе ларнисем те йышлӑ: Тупа Якку(Дубинин), Тӑрна Кӗркури Ваҫукӗ, Кӗтӗрке Иван Макҫӑмӗ, Кӗтӗрке Иван Михали, Казаксем - Филат ывӑлӗсем, Мӑстай Матви, Тика арӑмӗ, Ваҫлей, Хветӗр (Кукша) ывӑлӗсемпе.
Куҫарса пулӑш

Ҫӗнӗ Эйпеҫ ялӗ пуҫланса кайни // Ф.М.БАЙДУГАНОВ, Н.П.МУСТАЕВ. «Елчӗк Ен», 2014.06.14

Чи малтан Анат каса куҫса килсе ларнисем: Михаля Люгинӗ, Никифор Ҫтаппанӗ (Ҫерҫи), Никифор Кӗҫтенкки (Ҫерҫи), Кукли Униҫӗмӗ, Йӗрӗк Микиш, Кукша Микиш, Сусмет Ваҫили арӑмӗ, Сусмет Энтри, Ҫеки Ҫинакӗ-Караҫӗ, Тӑрши Питруха Мӗтри, Мати, Ҫитӑр ывӑлӗсем: Иван, Кӗҫтенкке.
Куҫарса пулӑш

Ҫӗнӗ Эйпеҫ ялӗ пуҫланса кайни // Ф.М.БАЙДУГАНОВ, Н.П.МУСТАЕВ. «Елчӗк Ен», 2014.06.14

Йерепин Матви 1864 ҫулта, Кӗҫтенкке арӑмӗ 1866 ҫулта Мӑкри кассине (хальхи Пушкин урамӗ) ҫурт-йӗр лартнӑ.
Куҫарса пулӑш

Ҫӗнӗ Эйпеҫ ялӗ пуҫланса кайни // Ф.М.БАЙДУГАНОВ, Н.П.МУСТАЕВ. «Елчӗк Ен», 2014.06.14

Ҫирга Папай арӑмӗ вара вӗсене шырама Хусан хулине ҫынсем тытса янӑ.
Куҫарса пулӑш

Ҫӗнӗ Эйпеҫ ялӗ пуҫланса кайни // Ф.М.БАЙДУГАНОВ, Н.П.МУСТАЕВ. «Елчӗк Ен», 2014.06.14

Обер-офицер арӑмӗ, хӗрӗх сакӑр тенкӗлӗх шалу, ултӑ ача, кипкесем, юрлӑх…
Обер-офицерша, сорок восемь рублей жалованья, шестеро детей, пеленки, нищета…

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Гимн! — хавасланса кайсах хистерӗ Андрусевичӑн пӗчӗк те самӑр арӑмӗ.
Гимн! — восторженно потребовала маленькая толстушка Андрусевич.

Хохолӗн арӑмӗ вара пи-и-итӗ те хитре.
А у хохла кра-асивая жинка.

IX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Анчах хура куҫӗсем унӑн, сарӑ пусса лартнӑскерсем, арӑмӗ пичӗ ҫинчен Ромашов пичӗ ҫинелле сӑнавлӑн та сехӗрленчӗклӗн сиккелерӗҫ.
Но его черные глаза с желтыми белками пытливо и тревожно перебегали с лица жены на лицо Ромашова.

Ҫаплах тата вӑл вӗсене, лешсем арӑмӗ ҫумӗнчен ҫӑмӑллӑн сывласа та савӑнӑҫпа хӑпса кайсанах, курайманлӑхпа, хӑрушла ултавпа, службӑри тӗрлӗрен пӑтӑрмахпа тӳлени те паллӑччӗ.
Также было известно, что он платил им ненавистью, вероломством и всевозможными служебными подвохами, едва только они с облегчением и радостью уходили от его жены.

Тальман капитан арӑмӗпе килсе ҫитрӗ: иккӗш те питӗ ҫӳллӗ, нӑкӑ-тапчам; арӑмӗ — ачаш, хулӑн, йӑмшак блондин, упӑшки хӑй — кӗре те вӑрӑ-хурахла пит-куҫлӑ, чарӑнма пӗлмен ӳслӗклӗ те хӑрӑлтатакан саслӑ.
Приехал капитан Тальман с женой: оба очень высокие, плотные; она — нежная, толстая, рассыпчатая блондинка, он — со смуглым, разбойничьим лицом, с беспрестанным кашлем и хриплым голосом.

VIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӗсенчен чи асли, хуҫалӑх пуҫлӑхӗн арӑмӗ, Анна Ивановна Мигунова, Ромашов енне ҫаврӑнчӗ те: — Ромашов подпоручик, — терӗ, сӑмах вӗҫӗсене юнтармӑшлӑн тӑстарса та пуҫне аристократла мӑнаҫлӑхпа ывӑткаласа, хистевлӗ те хуҫкаланчӑк сасӑпа, — итлемешкӗн мӗн те пулин выляма хушсамӑрччӗ.
Самая старшая из них, жена заведующего хозяйством, Анна Ивановна Мигунова, обратилась к Ромашову строгим и жеманным тоном, капризно растягивая концы слов и со светской важностью кивая головой: — Подпоручик Ромашо-ов, прикажите сыграть что-нибудь для слу-уха.

Ача-пӑчасӑр полковникпа унӑн арӑмӗ айӑпсӑр мехеле — тутлӑ ҫиессине тӗпе хуни курӑнсах тӑчӗ.
Видно было, что бездетные полковник и полковница прилепились к невинной страстишке — хорошо поесть.

VII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Сӗтел патне унӑн арӑмӗ, тулли, шултра, курӑмлӑ та чӗмсӗр дама, мӑйсӑрскер те темиҫе янахлӑскер, тухрӗ.
К столу вышла его жена, полная, крупная, важная и молчаливая дама, без шеи, со многими подбородками.

— Мӗнле намӑс мар сире! — хистевлӗн-асӑрхаттаруллӑн палӑртрӗ кил хуҫи арӑмӗ.
— Как вам не совестно! — наставительно заметила хозяйка.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Анчах вӑл сасартӑк пуканӗ-мӗнӗпех арӑмӗ енне ҫаврӑнчӗ, унӑн тем сарлакӑш чарӑлнӑ илемлӗ те айвантарах куҫӗсенче вара аптӑравлӑ ӑнланманлӑх, хӑравҫӑлӑх тесен те юрамалла, курӑнса кайрӗ.
Но вдруг он вместе со стулом повернулся к жене, и в его широко раскрывшихся красивых и глуповатых глазах показалось растерянное недоумение, почти испуг.

— Эпӗ каланӑ! — виртлешрӗ те ӑна арӑмӗ, хӑй пекех, пӗчӗк кӗре ал лаппипе чӗркуҫҫине ҫатлаттарса ҫапрӗ.
— Я сказал! — передразнила его жена и тоже, как и он, ударила маленькой смуглой ладонью по колену.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика