Шырав

Шырав ĕçĕ:

Чӳрече сăмах пирĕн базăра пур.

Чӳрече (тĕпĕ: чӳрече) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫук пек, тупаймастӑп пек туйӑнчӗ мана — пур ҫуртсенче тенӗ пек, пӗтӗмпех чӳрече куҫӗсем ҫӗмӗрӗлсе пӗтнӗ те, шӑпланнӑ ҫуртсем куҫӗсене салхуллӑн хупса тӑнӑ пек курӑнаҫҫӗ.
Мне казалось, что нет, не найду — если почти во всех домах были выбиты стёкла и дома стояли молчаливые, как бы с печально опущенными глазами.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ чӳрече патӗнче, ҫурӑмпа малалла май ҫаврӑнса выртнӑ.
Я лежал у окна спиной к движению.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпир мӗн чухлӗ калаҫса тӑтӑмӑр пуль, вӑл пӗрмаях чӳрече ҫине пӑхкаласа илчӗ, — поезд чарӑнса тӑрать.
Всё время, пока мы разговаривали, он поглядывал в окно, — поезд стоял.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вара ҫав пӗчӗк хаҫата лӳчӗркесе чӳрече витӗр ывӑтрӑм.
И я смял газету и швырнул её в окно.

Анма васканӑ хӗвел чӳрече витӗр аякран кармашса пӑхать, унӑн хӗрелнӗ ярӑмӗнче тусанлӑ та йывӑр, иода шӑрши кӗрекен сывлӑш курӑнать.
Заходящее солнце косо смотрело в окно, и в его красноватом луче был ясно виден пыльный, тяжёлый, пропахший йодом воздух.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Симакова итлесе — ҫавӑн пек хушаматлӑччӗ ман кӳршӗм — эпӗ чӳрече витӗр курӑнакан кӗрхи ҫеҫенхире, унти шурӑ тӑмпа сӗрнӗ ҫуртсене пӑхса пыраттӑм, чугун ҫул будкисем патӗнчи пахчасенче хӗвалҫаврӑнӑш пуҫӗсем йывӑр турилкке пек курӑнаҫҫӗ.
когда, слушая Симакова — так звали моего соседа, — я смотрел на медленно проходящую за окнами осеннюю степь, на белые мазанки, на тяжёлые тарелки подсолнухов в огородах у железнодорожных будок.

Акӑ эпӗ хресченӗн пысӑк та тӗттӗм пӳртне куратӑп, чӗпкуҫӗпе тӗксӗмӗн ҫуталакан сӗтел куратӑп унта, плащ-палаткӑпа карса хунӑ чӳрече.
Я вижу большую тёмную комнату крестьянской избы, стол, тускло освещённый огарком, завешанные плащ-палаткой окна.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сӑмсине пӳрнипе шӑлкаласа, вӑл тӗлӗнсе пӑхать ман ҫине, эпӗ акӑ крават айӗнчен ҫӗрулми хуппи шӑлса кӑларатӑп, чӳрече ҫинчи вараланчӑк хутсене хӑйпӑтса тӑкатӑп, кӑвакарнӑ ҫӑкӑр купи урайӗнче ӳснӗҫемӗн ӳсет.
Сандаля пальцами нос, он с изумлением смотрел, как я выгребаю из-под кровати картофельную шелуху, как сдираю с окон грязную бумагу, как растёт на полу гора заплесневелого хлеба.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ытла майӗпен илетӗп эпӗ ҫав мӑлатука чӳрече ҫинчен, пысӑк мар вӑл, ҫапах та йывӑр, тимӗр тыткӑчлӑ…
Очень медленно я беру с окна этот молоток, небольшой, но тяжёлый, с железной ручкой…

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Чӳрече ҫинче пӗр мӑлатук выртать — унпа масар ҫинчи хӗрессем ҫумне хӑма татӑкне ҫапнӑ чух ӗҫлеҫҫӗ пуль.
Молоток лежит на окне — должно быть, им прибивают к могильным крестам дощечки.

Эппин Крым чӳрече тулашӗнчех-и?
Но разве Крым за окном?

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сыхланса кӑна чӳрече хӗрринелле пӗр утӑм ярса пусрӗ те пуҫӗпе темиҫе хутчен стенана хыттӑн ҫапӑнчӗ.
Осторожно она сделала шаг вдоль окна и несколько раз сильно ударила головой об стену.

Выртрӑм та, куҫӑма хупсанах пӗтӗмпе ҫӗнӗрен хускалчӗ: йывӑр тӑмлӑ наҫилкке йӑтнӑ хӗрсем, хӑмасем тӑрӑх васкамасӑр пыракан тачкӑсем, чӳрече кантӑкӗсем ҫине ӳксе ҫиҫекен хӗвел те, — пурте арпашӑнчӗ.
Я легла, закрыла глаза, и сразу всё поехало: девушки, поднимающие носилки с тяжёлой, твёрдой глиной; тачки, медленно сползающие по доскам; солнце, поблёскивающее на тёмно-красных срезах окна.

Паркетлӑ урайӑн тӗттӗмрех тӑваткалӑшӗсем ҫине ҫеҫ пускаласа, утса ҫӳретӗп эпӗ, чӳрече патне пытӑм та пӗрисем тӗттӗмрех курӑнчӗҫ, каялла утнӑ чух — теприсем тӗттӗмрех пек.
Я расхаживала, стараясь ступать только на тёмные квадратики паркета, и, когда я шла к окну, тёмные были одни, а когда назад — другие.

Ҫак пурнӑҫра чи малтанхи хут сӑмахсене тулли саспаллисемпе пӗтӗм чӳрече сарлакӑш ҫырса тухнӑччӗ, ҫӗнӗрен ҫӗнӗ ҫынсем пыратчӗҫ те ҫав сӑмахсене вулатчӗҫ, вӗсене тем пекех улӑштарас килетчӗ пулин те нимӗскерпе улӑштарма ҫукчӗ.
Первые в этой жизни слова были написаны жирными буквами во всю ширину окна, всё новые и новые люди подходили и читали их, и ничего нельзя было изменить, как бы страстно этого ни хотелось.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Чӳрече умне тӑрсах ҫав хыпара вуласа тухрӑм та ҫаврӑнса пӑхрӑм, ҫынсем пӑшӑрханса пӑхкаларӗҫ, ҫавӑн чух мана темле урӑх туйӑм ярса илчӗ; вуласса та эпӗ темле хама палӑрми урӑхла пурнӑҫра вуланӑ пек вуларӑм.
Стоя перед самым окном, я прочитала сводку, потом обернулась, увидела серьёзные, взволнованные лица, и странное чувство вдруг охватило меня: это чтение происходило уже в какой-то новой, неизвестной жизни.

Эпир икӗ пӳлӗм йышӑнаттӑмӑр, ҫавӑнтах мезонинӗ те пурччӗ, ӑна вара юри кукамай валли туса хунӑ пекчӗ, ун пекех пӗчӗккӗччӗ — чи малтан вӑл чӳрече ҫаклатмаллисене пӑхрӗ, алӑкӗсем ҫӑраҫҫисемпех питӗрӗнеҫҫӗ-и, ҫавна пӑхса тухрӗ.
В мезонине — мы снимали две комнаты «с мезонином», который был как будто нарочно построен для бабушки: такой же маленький и сухонький, как она, — она прежде всего проверила шпингалеты на окнах и запираются ли двери на ключ.

Акӑ пӗр чӳрече ҫуталса кайрӗ, унтан тепри, самантрах пӗтӗм Мускав ялкӑшма тапратрӗ.
Вот вспыхнуло одно окно, потом другое, и засветилась вся Москва.

30 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хам куҫпа хам чӳрече витӗр куртӑм: лешӗ, тӑсланки, сӗтел ҫинчи хучӗсене васкавлӑн пуҫтарать, ҫыхать, темӗнле ещӗксене пӑрахать.
Сейчас там ходил, вижу через окно — этот ихний длинный всякие бумаги на столе собирает, связывает и в какие-то ящики бросает.

26 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пӗрин халлӗн тепри: пӗри ҫырать, тепри ҫав вӑхӑтра, нимӗҫ килес-тӑвасран, чӳрече умӗнче сыхласа тӑрать.
Переписывали по очереди: один писал, другой дежурил у окошка, следя, не подойдет ли кто из немцев к нашей пристройке.

26 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика